“ნამ­დვი­ლად სვამ­და და­მამ­შვი­დე­ბელ წა­მალს და მა­გან დაგვღუ­პა”

მსა­ხი­ობ ზაზა (ზუზუ) ბეჟაშ­ვი­ლის გარ­დაც­ვა­ლე­ბი­დან სამი თვე გა­ვი­და. მისი დედა ქალ­ბა­ტო­ნი ცი­ა­ლა ბეჟაშ­ვი­ლი “სარ­კეს­თან” ინ­ტერ­ვი­უ­ში სა­უბ­რობს, თუ რო­გორ უმკლავ­დე­ბა უდი­დეს ტკი­ვილს და რო­გო­რი იყო სი­ნამ­დვი­ლე­ში ზუზუ, რო­მე­ლიც ყვე­ლას უდარ­დე­ლი ახ­სოვს. ცი­ა­ლა ბეჟაშ­ვილ­მა ექ­სპერ­ტი­ზის დას­კვნა­ზეც ისა­უბ­რა, რო­მელ­შიც წე­რია თუ რა გახ­და მსა­ხი­ო­ბის გარ­დაც­ვა­ლე­ბის მი­ზე­ზი.

“არ მჯე­რა, რომ ჩემი შვი­ლი აღარ არის და მხო­ლოდ ეს მაძ­ლე­ბი­ნებს. მგო­ნია, რომ მოვა, კარს შე­მო­ა­ღებს… ძა­ლი­ან მი­ჭირს, მე­ნატ­რე­ბა და სულ ვე­ლო­დე­ბი. ჩვენ ყო­ველ­თვის ერ­თად ვი­ყა­ვით. სა­ღა­მოს ერ­თად ვუ­ყუ­რებ­დით ტე­ლე­ვი­ზორს. ჯერ გა­და­ცე­მებს ვარ­ჩევ­დით, მერე ვჭო­რა­ობ­დით. ყვე­ლა­ფერს მიყ­ვე­ბო­და…”

– რა­ი­მე წი­ნათ­გრძნო­ბა ხომ არ გქონ­დათ?

– გარ­კვე­უ­ლი გან­ცდა მხო­ლოდ იმ დღეს მქონ­და. სა­ღა­მოს ტე­ლე­ვი­ზორს ვუ­ყუ­რებ­დი და იცით, რა და­მე­მარ­თა? თით­ქოს სა­ვარ­ძე­ლი და­ვიწ­როვ­და და ვე­ღარ და­ვე­ტიე. იმ დღეს მო­ვი­და და და­ი­ძი­ნა. სა­ღა­მოს 9 სა­ა­თი იყო. ზუ­ზუს რომ ეძი­ნა, სახ­ლში ვე­რა­ფერს ვა­კე­თებ­დი, რად­გან ძა­ლი­ან ფხი­ზე­ლი ძილი ჰქონ­და, მეც და ზუ­ზუც ღა­მუ­რე­ბი ვი­ყა­ვით. ვი­ფიქ­რე, 10-ის 15 წუ­თია და ხომ არ და­ვი­ძი­ნებ-მეთ­ქი. მე­გო­ბარს და­ვუ­რე­კე, ხომ არ იძი­ნებ, ცოტა ხნით მო­ვალ-მეთ­ქი. სახ­ლი­დან კი წა­ვე­დი ტრან­სპორ­ტით, მაგ­რამ იქი­დან ფე­ხით წა­მო­ვე­დი. მალე წა­მო­ვე­დი, რა­ღაც­ნა­ი­რად ვერ ვის­ვე­ნებ­დი. ჩვე­ვად მქონ­და, და­ძი­ნე­ბის წინ ზუ­ზუს­თვის უნდა და­მე­ხე­და, ნამ­დვი­ლად ეძი­ნა თუ არა და მერე მე ვწვე­ბო­დი. რომ დავ­ბრუნ­დი, ცოტა ხან­ში შე­ვი­ხე­დე, მაგ­რამ ლო­გინ­ში აღარ იყო.

ტე­ლე­ვი­ზო­რის ყუ­რე­ბა და­ვი­წყე. სა­ვარ­ძელ­ში ვერ მოვ­თავ­სდი… ზუზუ კარგ ხა­სი­ათ­ზე იყო და თუ ცუდ­ზე, სულ მღე­რო­და. ცოტა ხან­ში სა­დარ­ბა­ზო­დან მისი სიმ­ღე­რის ხმა შე­მო­მეს­მა. კა­რიც გა­ვა­ღე, მაგ­რამ შევ­ცდი, ზუზუ არ იყო… არა­ვინ მღე­რო­და, ზა­ზას ხმა მე შე­მო­მეს­მა. 5-6-ჯერ მა­ინც გა­და­ვი­ხე­დე ფან­ჯრი­დან, რად­გან ზა­ზას ხმა მეს­მო­და, ვი­თომ მღე­რო­და. კონ­ფლიქ­ტუ­რი არ იყო დარ­წმუ­ნე­ბუ­ლი ვი­ყა­ვი, რომ არა­ფე­რი მოხ­დე­ბო­და, მაგ­რამ იმ ღა­მეს ფან­ჯა­რას ვერ მოვ­შორ­დი…

– “სარ­კის” ერთ-ერთ ინ­ტერ­ვი­უ­ში თქვა, რომ ფსი­ქოტ­რო­პულ წამ­ლებს სვამ­და…

– მარ­თა­ლია, ნამ­დვი­ლად სვამ­და და­მამ­შვი­დე­ბელ წა­მალს და მა­გან დაგვღუ­პა… გული არ ჰქო­ნია კარგ მდგო­მა­რე­ო­ბა­ში და მე არ მე­უბ­ნე­ბო­და, რომ არ მე­ნერ­ვი­უ­ლა. მე მიფრ­თხილ­დე­ბო­და და მე აგერ ვზი­ვარ, ყა­ვა­საც ვსვამ, სი­გა­რეტ­საც ვე­წე­ვი და საჭ­მელ­საც გემ­რი­ე­ლად გე­ახ­ლე­ბით. რომ მცოდ­ნო­და, გული აწუ­ხებ­და, ხომ მივ­ხე­დავ­დი?!

– ექ­სპერ­ტი­ზის პა­სუ­ხი უკვე მი­ი­ღეთ. რა წე­რია, შე­იძ­ლე­ბა გვი­თხრათ?

– მი­თხრეს, თუ გინ­დათ, ნუ იტყვი­თო, მაგ­რამ რა მაქვს და­სა­მა­ლი?! ფსი­ქოტ­რო­პულ წა­მალს რომ სვამ­და, არაფ­რით შე­იძ­ლე­ბო­და, ამ დროს სას­მე­ლი და­ე­ლია. დი­ლით წა­მალს სვამ­და, სა­ღა­მოს სას­მელს. სულ ვე­უბ­ნე­ბო­დი, არ შე­იძ­ლე­ბა და ნუ სვამ-მეთ­ქი. გულ­მა ვე­ღარ გა­უძ­ლო.

– რო­მელ მე­გო­ბარ­თან იყო მი­სუ­ლი დო­ლი­ძის ქუ­ჩა­ზე, სა­დაც ის გარ­დაც­ვლი­ლი ნა­ხეს?

– მე­გო­ბარ­თან არ იყო და ვის­თან იყო, დღემ­დე არ ვიცი. ქუ­ჩა­ში შე­იძ­ლე­ბო­და ვინ­მე შეხ­ვედ­რო­და, ეთ­ქვა, წამო ჩემ­თან, დავ­ლი­ო­თო და გაჰ­ყო­ლო­და. ერ­თა­დაც რომ დავ­დი­ო­დით, მა­ში­ნაც ასე ხდე­ბო­და. სა­ღა­მო­ო­ბით სულ ერ­თად დავ­დი­ო­დით. თვა­ლის ოპე­რა­ცია რომ გა­ვი­კე­თე, მას მერე მარ­ტო არ­სად მიშ­ვებ­და და დამ­ყვე­ბო­და. შე­ეძ­ლო, ქუ­ჩა­ში შემ­თხვე­ვით გაც­ნო­ბილ­თან და­ე­ლია, ემ­ხი­ა­რუ­ლა. შე­იძ­ლე­ბა ვი­ღა­ცას აჰ­ყვა, და­ლია და წა­მო­ვი­და. რო­გორც ჩანს, ლიფ­ტში უმტყუ­ნა გულ­მა…

ორ­გა­ნიზ­მი ამ­დე­ნი წამ­ლი­თა და სას­მე­ლით მო­წამ­ლა. წა­მალს რომ და­ლევ­და, მხო­ლოდ ორ სა­ათს თუ იძი­ნებ­და. მერე ეღ­ვი­ძე­ბო­და და შფო­თავ­და. უამ­რა­ვი სა­დარ­დე­ბე­ლი და სა­ფიქ­რა­ლი ჰქონ­და. ზა­ზას პირ­ვე­ლი სა­დარ­დე­ბე­ლი როლი იყო. როცა როლს მის­ცემ­დნენ, ვერ გად­მოგ­ცემთ, რო­გო­რი ბედ­ნი­ე­რი იყო…

რუ­სუ­დან ად­ვა­ძე, ჟურ­ნა­ლი “სარ­კე”