იმ საბედისწერო დღემდე, როცა მდინარემ არტახები გაგლიჯა და თბილისის ცენტრში სიკვდილის კალო დაატრიალა, დები ინდირა და ლიზა ზარანდიები სხვა თანატოლებივით ცხოვრობდნენ. სწავლობდნენ, მუშაობდნენ, უყვარდათ და ბედნიერ მომავალზე ოცნებობდნენ.
„წვიმაა და ჯერ შინ ვერ მოვდივართ, როგორც კი ცოტას გადაიღებს, გამოვალთ, არ ინერვიულო…“ – ამ უკანასკნელი მესიჯით სცადა ინდირამ აფორიაქებული დედის დამშვიდება, მაგრამ პირობა ვერ შეასრულა, რადგან მდინარე ვერემ სახლისკენ მიმავალ დებს ყველა გზა გადაუკეტა.
„ყველამ, ვინც მე მიცნობს, იცის, რომ ცხოვრებაში არ დამიპოსტავს. ახლა, ალბათ, იმიტომ გადავწყვიტე, რომ ემოციებისგან ცოტათი მაინც დავიცალო და ყველას დაგანახოთ ჩემითვალით დანახული ინდირა, რადგან ინდირა მხოლოდ ჩემთან იყო ისეთი ინდირა, როგორიირაკლიც ვიყავი მე მხოლოდ მასთან. ინდირა იყო ზეადამიანი ყველაზე კეთილი, მზრუნველი, თბილი და მოსიყვარულე. ყოველდღე ცდილობდა, ყველა და ყველაფერი უკეთესობისკენშეეცვალა. საოცარი ცხოვრების ნიჭით იყო დაჯილდოებული. პირადად ჩემთვის ინდირა იყოიმედი, სიყვარული, ფიქრი, ოცნება. მოკლედ, ყველა ის გრძნობა, რაც ადამიანს ადამიანადხდის და ეს ყველაფერი 14 ივნისის საბედისწერო ღვარცოფმა გაატანა წყალს ჩემსინდირასთან ერთად. ამ დღის მერე მეც გვამი ვარ, უფრო სწორად, მოსიარულე გვამი… მაგრამდარწმუნებული ვარ, ჩვენ ისევ შევხვდებით სხვა ცხოვრებაში, რადგან შეუძლებელია,ადამიანმა თავის სულის ნაწილს ვერ მიაგნოს, შენ კი ჩემი სრულფასოვანი ნახევარი იყავი.მართალია, ამ ცხოვრებაში 21 წელი დამჭირდა შენს საპოვნელად და, სულ რაღაც, წელიწადსადა სამ თვეში დაგკარგე, თუმცა წინ ბევრი სხვა ცხოვრება გვაქვს. მიყვარხარ და მეყვარებიჩემო პატარა…“ – ასეთი სულისშემძვრელი სტატუსით დაემშვიდობა ირაკლი ჟორჟოლიანი „ფეისბუკში“ აღმოჩენილ საყვარელ გოგონას.
მომხდარისა და განცდილის შემდეგ, ირაკლიმ გარესამყაროსთან კონტაქტი გაწყვიტა. არ პასუხობდა სატელეფონო ზარებს და უარს ამბობდა მომხდარის გახსენებაზე, მაგრამ როცა დუმილმა ტკივილი უფრო აუტანელი გახადა, ინტერვიუზე დაგვთანხმდა..
ირაკლი ჟორჟოლიანი:
– ჩვენი შეხვედრა თითქოს ძალიან ბანალურად და ამავე დროს, ძალიან ორიგინალურად მოხდა. ერთმანეთი სრულიად შემთხვევით, „ფეისბუკზე“ გავიცანით. ახლაც ის მაუსი მაქვს, რომელიც გაფუჭებულია და ხანდახან გორგოლაჭი ჭედავს. არ ვიცი, როგორ აღმოვჩნდი ინდირას გვერდზე და ამ დროს მაუსმა გამიჭედა.
რომ ამემუშავებინა, მაგიდაზე დავარტყი და არც მიმიქცევია ყურადღება, ისე გავუგზავნე ინდირას მეგობრობის თხოვნა. 15 წუთის შემდეგ მომივიდა დასტური. როგორც მერე გავიგე, თავისი კურსელი ვეგონე და რაღაც სტიკერი გამოგზავნა.
მე ვუთხარი, რომ სხვაში შევეშალე და ასე შევყევით საუბარს. ეს მოხდა 2014 წლის 18 მარტს.
– ფოტოებიდანაც ჩანს, რომ ინდირა ძალიან მხიარული და სიცოცხლით სავსე გოგონა იყო.
– ზუსტად ამით დამაინტერესა. საერთოდ, ყოველთვის სკეპტიკურად ვუყურებდი სოციალური ქსელით დაწყებულ ურთიერთობებს. „ფეისბუკს“ თითქმის არ ვიყენებ, არ ვპოსტავ და ა.შ. ამის გამო ხშირად მსაყვედურობდა, „ფეისბუკი“ საერთოდ რისთვის გაქვსო. არ ვარ სოციალურ ქსელზე დამოკიდებული და არც აქედან დაწყებული ურთიერთობების მჯეროდა. უბრალოდ, ინდირა იმდენად განსხვავებული აღმოჩნდა და იმდენად დამაინტერესა, რომ… ყველაფერი ჰქონდა…
– ერთად გატარებულ რომელიმე განსაკუთრებულ დღეს ხომ ვერ გაიხსენებდით.
– მასთან გატარებული ყველა დღე ჩემთვის განსაკუთრებულია. ვერც ერთს ვერ გამოვყოფ.
– როდის მიხვდით, რომ თქვენ შორის სერიოზული გრძნობა გაჩნდა?
– ჩვენ ერთად წელიწადი და სამი თვე ვიყავით. მანამდე არასოდეს მიფიქრია ოჯახის შექმნაზე, მაგრამ ჩვენი გაცნობიდან, დაახლოებით, 5-6 თვეში უკვე ვიცოდი, რომ ინდირა ჩემი მეორე ნახევარი იყო. ყველა ის თვისება, რაც მე უარყოფითი მაქვს, მასში დადებითი იყო და პირიქით, რაც მას უარყოფითი ჰქონდა, ალბათ, ჩემში იყო დადებითი. თითქოს ერთმანეთს ვავსებდით… ინდირას ნათესავებსა და მეგობრებსაც კარგად ვიცნობდი. ზაფხულში ყველამ ერთად დავისვენეთ ქობულეთში. მისი ნათესავები, მეგობრები და ჩემი მეგობრები ყველა ერთად ვიყავით ერთ დიდ სახლში.
– როგორც ვიცი, 13 ივნისსაც ერთად იყავით და ტრაგედიამდე ცოტა ხნით ადრე დასცილდით. იქნებ ერთად გატარებული ბოლო დღე გაიხსენოთ.
– იმ დღეს ყველაფერი მოვასწარით, რაც მონატრებული გვქონდა. წინა დღეს სამსახურში ღამის ცვლა ვიყავი და დილას გავთავისუფლდი. ინდი შუადღისას, 4 საათზე ამთავრებდა მუშაობას. სამსახურში მივაკითხე და რადგან დიდი ხანი არ ვყოფილვართ კინოში ერთად, იქიდანვე კინოში წავედით. ლიზის დაპატიჟებაც გვინდოდა, მაგრამ სამსახურში იყო. რომ დავურეკეთ, გვითხრა, საღამომდე არ მცალია, მაგრამ იქნებ მერე სადმე გავიდეთ, ძალიან მშიაო. გადავწყვიტეთ, რომ საღამოს ერთად გვევახშმა. ვიცოდით, რომ ლიზის ერთი ბიჭი მოსწონდა და მისი ჩვენთვის გაცნობა უნდოდა. საღამოს, როცა ლიზის დავურეკეთ, გვკითხა – მარტო წამოვიდე თუ სერგისთან ერთადო. მე და ინდირამ გადავწყვიტეთ, რომ ყველა შევკრებილიყავით და ის ახალგაზრდა გაგვეცნო. მარჯანიშვილზე სახინკლეში შევედით. მალე წვიმა დაიწყო და სერგის შეაგვიანდა. 11 საათი იქნებოდა, რომ მოვიდა და 12 საათზე განაგრძეთ კითხვა: