გილი იოსკოვიჩი ერთ-ერთია იმ ასობით ახალგაზრდას შორის, რომელიც სამხრეთ ისრაელში ღაზას სექტორის მახლობლად, მუსიკალურ ფესტივალზე იმყოფებოდა, სადაც გუშინ, გამთენიისას „ჰამასის“ მებრძოლები შეიჭრნენ და ცეცხლი გახსნეს, – თავდასხმის თვითმხილველთან ინტერვიუს BBC-ი ავრცელებს.
გოგო გამოცემასთან იხსენებს, რომ ის მინდორში ხის ქვეშ იმალებოდა და ხედავდა, როგორ ხოცავდნენ ტერორისტები ახალგაზრდებს მის გარშემო.
„ისინი ყველგან იყვნენ. მთელ ტერიტორიაზე იყვნენ იარაღებით. ისინი მანქანების გვერდით იდგნენ და ისროდნენ. გავიაზრე, რომ შეიძლებოდა მარტივად მოვეკალით. ყველა სადღაც გარბოდა. ტერორისტები 4-5 მიმართულებიდან მოდიოდნენ. არ ვიცოდი საით წავსულიყავი. მანქანაში ჩავჯექი და რაღაც მონაკვეთი გავიარე, მაგრამ შემდეგ ცეცხლი გამიხსნეს. დავტოვე მანქანა და გავიქეცი. დავინახე პომელოს ხეები. მათ ქვეშ მიწაზე ვიწექი. ეს იყო სამალავი, რომელიც ვიპოვე.
ისინი ხეებს შორის დადიოდნენ და ვხედავდი ხალხს როგორ ხოცავდნენ. ძალიან ჩუმად ვიყავი, არ ვტიროდი, არაფერი გამიკეთებია. ვსუნთქავდი და ვამბობდი: „კარგი, მე მოვკვდები, უბრალოდ ისუნთქე“.
შემდეგ გავიგე, რომ ტერორისტებმა დიდი ფურგონი გახსნეს და ამ მანქანიდან კიდევ უფრო მეტი იარაღი აიღეს. სამი საათის განმავლობაში იმყოფებოდნენ რაიონში. იქ არავინ იყო, არავინ.
დარწმუნებული ვიყავი, რომ ჯარი მოვიდოდა, რამდენიმე ვერტმფრენის ხმა გავიგე, დარწმუნებული ვიყავი, რომ ჯარი ჩამოვიდოდა შვეულმფრენებითა და თოკებით ამ მინდორში და გადაგვარჩენდა. მაგრამ არავინ იყო იქ. მხოლოდ ეს ტერორისტები. ძალიან ახლოს იყვნენ ჩემთან და ფეხები მიკანკალებდა. არაბულად ლაპარაკი მესმოდა.
სამი საათი გავატარე ასე. მე მხოლოდ ჩემს შვილებზე, მეგობარზე, ყველაფერზე ვფიქრობდი და ვამბობდი, რომ ჯერ არ არის ჩემთვის სიკვდილის დრო.
შემდეგ ებრაული საუბარი გავიგონე ერთი მხრიდან, მაგრამ არაბული მესმოდა სამი მხრიდან. მივხვდი, რომ რამდენიმე ჯარისკაცი იყო, შეიძლება ხუთი ან ექვსი. გადავწყვიტე ამ ჯარისკაცებთან წავსულიყავი. ამასობაში ირგვლივ ჯერ კიდევ ტერორისტები იყვნენ, ამიტომ ხელები მაღლა ავწიე, რათა მათ არ ეფიქრათ, რომ ტერორისტი ვარ. მერე ვიღაცამ მანქანაში ჩამსვა. მე პირველი გამოვედი მინდვრიდან. სხვებს კიდევ ორი-სამი საათი დასჭირდათ გამოსასვლელად. მთელი გზა ხალხი იხოცებოდა. ისინი ყველანი ახალგაზრდები იყვნენ“, – იხსენებს გილი იოსკოვიჩი.