ნუგზარ ფოფხაძე სოციალურ ქსელში პოსტს აქვეყნებს:
“ყველაზე ბრწყინვალე საგარეო საქმეთა მინისტრი საქართველოს ისტორიაში”?
***********************************************************
მართლა სერიოზულად მაინტერესებს: რატომ არის “გრიგოლ ვაშაძე ყველაზე(!) საუკეთესო(!) საგარეო საქმეთა მინისტრი(!) საქართველოს ისტორიაში”?
პირადი მოტივების გამო, ჯერ-ჯერობით არ ვარ მის მიმართ აგრესიული ნეგატიურობით განწყობილი, მაგრამ თუ ასე უტიფრად, თავხედურად, ცრუპენტელობით გაგრძელდა მისი “რეკლამა”, ხმას ავიმაღლებ.
მაინც რა გააკეთა ისეთი განსაცვიფრებელი იმ მოკლე დროის განმავლობაში?
რით განსხვავდება მისი საქმიანობა და შედეგები “იმისგან”, რაც გაკეთდა იმ პერიოდში, როცა მინისტრებად მუშაობდნენ ერთობ “წარუმატებელნი”:
გოგი ხოშტარია, მურმან ომანიძე, ალექსანდრე ჩიკვაიძე, ირაკლი მენაღარაშვილი, თედო ჯაფარიძისე, იგივე სალომე ზურაბიშვილიე, დავით ბაქრაძე, ეკა ტყეშელაშვილი, გელა ბეჟუაშვილი, მაია ფანჯიკიძისე, თამარ ბერუჩაშვილი, მიხეილ ჯანელიძე, დავით ზალკალიანი?
რატომ პროტესტის, უკმაყოფილების ხმას არ იღებენ ამ პერიოდის დიპლომატები, გადამდგარი, “გაგდებული” თუ მოქმედი ელჩები, დეპარტამენტების უფროსები, მინისტრის მოადგილეები, თავად ყოფილი მინისტრები?
დავიჯერო მართალს ბრძანებენ ცნობილი, არაცნობილი, ზოგჯერ წერა-კითხვის და ისტორიის უცოდინარი, უტიფარი “პუბლიცისტები”. “ექსპერტები”, “პიარშიკები” და თავად კანდიდატი?
დავიჯერო, არაფერი აქვთ სათქმელი ამ “მართლა უსაქმურებს”? ეგებ, “შიში”? ეგებ, პრაგმატიზმი? ეგებ, “ფეხებზე მკიდია”-ს პოზიცია? მაგრამ, თავმოყვარეობაც არ აქვთ, ღირსების გრძნობა?
მაშინ, შემოვცხოთ ტაში, კუკური!