13 სექტემბერს ერთი ღიმილიანი და ნათელი ბიჭის დაბადების დღეა. თუმცა უკვე სამი წელია მის გარეშე ხვდებიან ამ დღეს. სანდრო ქოიავას ცხოვრებაში რამდენიმე საბედისწერო დამთხვევა იყო. 13 რიცხვში დაბადებული 13-ში გარდაიცვალა, პირველი შეყვარებულის დაბადების დღეს და ზუსტად იმ ასაკში, რა ასაკშიც მშობლების ტრაგიკულად გარდაცვლილი მეგობარი – სანდრო შავდია, ვისი სახელიც დაარქვეს… ამ დამთხვევებზე „პრაიმტაიმს“ ექსკლუზიურად უყვება სანდროს დედა, მანჩო გიორგობიანი, პირველად, ამ ტრაგედიის შემდეგ სამი წლის თავზე.
ეს არის ისტორია, რომელიც გარედან ფილმის სიუჟეტს გავს. და კიდევ ერთხელ იცით, ალბათ, რაში დარწმუნდებით? დედა-შვილობის მარადისობაში… მის უწყვეტ კავშირსა და მუდმივობაში.
ბრძოლა თავთან
მანჩო გიორგობიანი: – სამი წელია ჩემს თავს ვებრძვი, რომ თავი არ მოვიკლა. ეს ყველაზე ადვილია და სუსტი ადამიანის საქციელია. ეს არის ამ არაადამიანური ტკივილისგან და დარდისგან გაქცევა. მე მაქვს პასუხისმგებლობა დისშვილების, დედაჩემის მიმართ. მომაკვდავმა დამ თავისი ორი ბიჭი მე ჩამაბარა. პირველ რიგში მხოლოდ ამიტომ არ მქონდა ამის ჩადენის უფლება… თორემ თავის მოკვლა ყველაზე დიდი კომფორტი იქნებოდა ჩემთვის. ვიღვიძებ ჯოჯოხეთში, ვიძინებ ჯოჯოხეთში. დღემდე მუდმივ ბრძოლაში ვარ, რომ ეს არ გავაკეთო.
სახელს დაემთხვა ბედისწერაც…
სანდრო რომ გააჩინა, მანჩო 23 წლის იყო. ხუთი საათის დასაწყისში დაბადებულ შავტუხა, ლამაზ შვილს მშობლებმა გარდაცვლილი მეგობრის სახელი დაარქვეს.
მანჩო: – ჩემი სანდრო რომ დაიბადა, სანდრო შავდია ახალი გარდაცვლილი იყო. ტრაგიკულად დაიღუპა. იარაღით თამაშობდა, ეგონა, მასრაში ტყვია არ იდო, მაგრამ გაუვარდა და თავში მოხვდა. ჩვენი სამეგობროს სულის ჩამდგმელი და მამოძრავებელი იყო. ძალიან დიდი დარტყმა იყო სანდროს გარდაცვალება… საბედისწერო დამთხვევაა. სანდრო შავდია რომ გარდაიცვალა, თვენახევარში ხდებოდა 22 წლის და ჩემი სანდროც ზუსტად ამ ასაკში წავიდა…
დედობა არც მაცადეს. არაჩვეულებრივი დედამთილ-მამამთილი მყავდა, დედ-მამასავით. მესამე შვილივით გაზარდეს სანდრო. შევიდოდი ოთახში, რომ დამეძინებინა და სანდროს საწოლი ბებია-ბაბუას ოთახში გადადგმული მხვდებოდა. პირველი შვილიშვილი იყო ჩემი მშობლებისთვისაც. პრინცი იყო ყველგან, სამეგობროშიც პირველი შვილი, თუმცა ვერ ვიტყვი, რომ სანდრო ამ გათამამებას იფერებდა. იყო ძალიან ზრდილობიანი, ხალისიანი, კარგი იუმორის მქონე, სასაცილოდ მამაკაცური… სამი წლის იყო ტაქსიში რომ გამოაცხადა, ახლა ფულს მე ვიხდიო, დედაჩემთან და მის მეგობრებთან. ენის მოჩლექით არასდროს ველაპარაკებოდი. დიდივით ვეკონტაქტებოდი. (მეგრელებს ხომ მათემატიკური ტვინი აქვთ) 3 წლის ასაკში უკვე ასამდე და მალევე, ათასამდე ითვლიდა. ყველაფერში ნიჭიერი იყო… ჭადრაკში, 9 წლისას უკვე თანრიგი ჰქონდა.. ისეთი სასაცილო და საყვარელი ბავშვი იყო, ყველა გამოტაცებაზე იყო. მე და მამამისმა ვკითხეთ, ვინ უფრო გიყვარსო – ჩამოთვალა ბებიები, ბაბუები, ბებიას და და მისი ქმარი, დეიდები, ბიძები, ჩვენი მეგობრები … მე და ბაჩი აღმოვჩნდით მეთერთმეტე-მეთორმეტე ადგილზე. მერე ნელ-ნელა გადმოვინაცვლეთ წინა რიგებში. ბიძამისი გოგა გვერდიდან არ იშორებდა. რამდენიმე თვის წინ სანდროს დარდმა შეიწირა კიდეც, გულმა ვერ გაუძლო …
პირველი სიყვარული
7-8 წლის იყო პირველი სიყვარული რომ ეწვია. კლასელი შეუყვარდა. ესეც უცნაური ამბავია, საბედისწერო.
„ბაია დოლაბერიძე შეუყვარდა, შავგრემანი, თმახუჭუჭა, ულამაზესი ბაიკო. მერე რომ გაიზარდნენ, უახლოესი მეგობრები იყვნენ. ჩემი შვილის გარდაცვალებამდე ერთი წლით ადრე დაიღუპა ბაიკო, ავტო- კატასტროფას ემსხვერპლა. 13 ივლისს არის ბაიას დაბადების და სანდროს გარდაცვალების დღე. პირველივე დაბადების დღეზე მარტო არ დატოვა თავისი ბავშვობის სიყვარული და ახლო მეგობარი…“
სიყვარულში გაუმართლა
სანდროს ცხოვრებაში იყო სერიოზული გრძნობა და სიყვარული. მაგრამ იშვიათი და ლამაზი წყვილის შემთხვევაში როგორც ხდება ხოლმე, ათასი თვალი, ბოროტი ენები, უხეში ჩარევები… მოკლედ, ესენიც პატარები იყვნენ და ვერ გაუძლეს, სანდრო და ანიტა ჩუბინიშვილი დაშორდნენ…გაგრძელება