“ნიკოლოზი რომ გავიცანი, 9 დღეში სხვადასხვა ფერის 7 თაიგული გამომიგზავნა”

მო­დე­ლი, ნა­ნუ­კა გო­გი­ჩა­იშ­ვი­ლი ორ­სუ­ლა­დაა. ის ჟურ­ნალ “ბო­მონდს” ორ­სუ­ლო­ბის შე­სა­ხებ და თა­ვი­სი და ნი­კო­ლოზ ნა­ყო­ფი­ას სიყ­ვა­რუ­ლის ის­ტო­რი­ას უამ­ბობს, რო­მელ­ზეც იშ­ვი­ა­თად სა­უბ­რობს…

– არაჩ­ვე­უ­ლებ­რი­ვი გრძნო­ბაა ბავ­შვის მო­ლო­დი­ნი. კარ­გად მახ­სოვს ის სი­ტყვე­ბი, რო­მე­ლიც ნი­კო­ლოზ­მა ამ ამ­ბის გა­გე­ბის შემ­დეგ მი­თხრა: მე და შენ ბავ­შვს ვე­ლო­დე­ბით და ეს 9 თვე სა­კუ­თა­რი თა­ვის სი­ა­მოვ­ნე­ბას მი­უ­ძღვე­ნიო. მარ­თლაც, მთე­ლი ორ­სუ­ლო­ბა, დროს სა­სი­ა­მოვ­ნოდ ვა­ტა­რებ. ასეთ ტალ­ღა­ზე ვარ. ფი­ზი­კუ­რად არა­ნა­ი­რი აქ­ტი­ვო­ბა არ შე­მი­ზღუ­დავს. არც ტოქ­სი­კო­ზი მქო­ნია. დე­დო­ბის მო­ლო­დი­ნი ხომ ყვე­ლა გო­გო­ნას აქვს. მეც ბავ­შვო­ბი­დან ამ რა­კურ­სით ვხე­დავ­დი სა­კუ­თარ თავს. ჩემი და 4 წლით უმ­ცრო­სია ჩემ­ზე და დე­დობ­რი­ვი გრძნო­ბა მას­თან ურ­თი­ერ­თო­ბი­სას გა­მოვ­ცა­დე. ნი­ნი­ზე ვმზრუნ­ვე­ლობ­დი. შე­იძ­ლე­ბა ვი­ღა­ცას გა­ე­ცი­ნოს, მაგ­რამ არა­ნაკ­ლებ მზრუნ­ვე­ლო­ბას ვი­ჩენ­დი იმ ცხო­ვე­ლებ­ზე, რომ­ლე­ბიც ჩვენს ოჯახ­ში ცხოვ­რობ­დნენ. ანუ პა­ტა­რა არ­სე­ბა­ზე ზრუნ­ვის­თვის ყო­ველ­თვის მზად ვი­ყა­ვი. ამ პე­რი­ოდ­ში ბევრ დროს ვუთ­მობ ლი­ტე­რა­ტუ­რას, ფერ­წე­რას. ყვე­ლა­ფერს ვა­კე­თებ, რომ დრომ სა­სი­ა­მოვ­ნოდ ჩა­ი­ა­როს. ჩემს ორ­სუ­ლო­ბას პან­დე­მი­ის პე­რი­ო­დი და­ემ­თხვა. რაც უნდა უარ­ყო­ფი­თი მო­ცე­მუ­ლო­ბა ყო­ფი­ლი­ყო, მე მა­ინც და­დე­ბი­თი კუ­თხით ვა­ფა­სებ ამ მოვ­ლე­ნას. ეს იყო ჩვენ­თვის, ადა­მი­ა­ნე­ბის­თვის გა­მოგ­ზავ­ნი­ლი “სა­ჩუ­ქა­რი“, რომ სა­კუ­თარ თა­ვებს დავ­ბრუ­ნე­ბო­დით. იმ საყ­ვა­რელ საქ­მი­ა­ნო­ბას, რო­მე­ლიც გვა­ვი­წყდე­ბო­და აქ­ტი­უ­რი ცხოვ­რე­ბის ფონ­ზე. უა­რა­ვი წა­სა­კი­თხი თუ სა­ნა­ხა­ვი ხე­ლოვ­ნე­ბის ნა­წარ­მო­ე­ბი მქონ­და შე­მო­ნა­ხუ­ლი, მაგ­რამ ვე­რას­დროს ვიც­ლი­დი. პან­დე­მი­ამ მათ­თან დაბ­რუ­ნე­ბის სა­შუ­ა­ლე­ბა მომ­ცა. ჩემი ბიბ­ლი­ო­თე­კა, რომ იტყვი­ან, წა­სა­კი­თხი წიგ­ნე­ბით გა­ივ­სო. თან ცნო­ბის­მოყ­ვა­რე ვარ, აზარ­ტუ­ლიც და რამ­დე­ნი­მე დღეს ვან­დო­მებ­დი ერთი წიგ­ნის წა­კი­თხვას. პან­დე­მი­ის დროს და­ვუბ­რუნ­დი ხატ­ვა­საც.
თქვე­ნი და ნი­კო­ლო­ზის ქორ­წი­ნე­ბა სა­ზო­გა­დო­ე­ბის დიდი ინ­ტე­რე­სის სა­გა­ნი გახ­ლდათ… სად და­ი­წყო თქვე­ნი ის­ტო­რია?

– ყვე­ლა­ფე­რი და­ი­წყო 19 დე­კემ­ბერს, ნი­კო­ლო­ზო­ბას… ნი­კო­ლოზს და ნა­თი­ას, დე­და­ჩემს, ჰქონ­დათ საქ­მი­ა­ნი ურ­თი­ერ­თო­ბა. ერ­თმა­ნეთ­თან ყო­ველ­თვის კარ­გი და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბით გა­მო­ირ­ჩე­ოდ­ნენ. მე, ცხა­დია, არ ვიც­ნობ­დი. ნი­კო­ლოზ­მა 19 დე­კემ­ბერს და­ი­წყო “ზა­რა­ფხა­ნა­ში” მუ­შა­ო­ბა. იგეგ­მე­ბო­და კომ­პა­ნი­ის რე­ორ­გა­ნი­ზა­ცია, რო­მე­ლიც მას უნდა გა­ნე­ხორ­ცი­ე­ლე­ბი­ნა. იმ პე­რი­ოდ­ში ეძებ­დნენ “ზა­რა­ფხა­ნის” სა­ხეს და ამ თე­მა­ზე ნა­თი­ას და­ე­კონ­ტაქ­ტა, რომ ჩემ­თან, რო­გორც მო­დელ­თან სურ­და გა­სა­უბ­რე­ბა. ნა­თი­ამ მის­ცა ჩემი კო­ორ­დი­ნა­ტე­ბი და შეხ­ვედ­რა­ზე შევ­თან­ხმდით. რა­ტო­მაც არა, მე მომ­წონ­და “ზა­რა­ფხა­ნის” კონ­ცეფ­ცია, თან მო­დე­ლი ვი­ყა­ვი და კარგ შე­მო­თა­ვა­ზე­ბა­ზე უარი რა­ტომ უნდა მეთ­ქვა. როცა შევ­ხვდი, სწო­რედ იმ წამს, რა­ღაც მოხ­და… შეგ­რძნე­ბა დამ­რჩა, თით­ქოს მთე­ლი ცხოვ­რე­ბა ვიც­ნობ­დი. მისი სა­ხით სა­ოც­რად დე­ლი­კა­ტუ­რი და ზრდი­ლი ადა­მი­ა­ნი გა­ვი­ცა­ნი. ცოტა უც­ნა­უ­რია, მაგ­რამ ეს პირ­და­პირ ვუ­თხა­რი კი­დეც.

წყარო: ჟურნალი ბომონდი