“წამია ეს სოფელი და როცა დაგვიძახებენ, მოვასწროთ და ვნახოთ ჩვენი ახლობლები, რადგან წამის შემდეგ, შეიძლება უკვე, წარმოუდგენლად გვიანი იყოს”

შორენა სიხარულიძე სოციალურ ქსელში პოსტს აქვეყნებს და გარდაცვლილი ჟურნალისტის, ნარგიზა ლომთაძის შესახებ წერს.

“ისე გაუხარდა, რომ ვუთხარი, 8 მარტი უნდა მოგილოცოს სამსახურმა და პირადად,გენერალმა კობა კობალაძემ-მეთქი… სიხარულისგან ხმა გაებზარა…მიხარია, რომ არ გავიწყდებითო.. შენ ვის დაავიწყებინებ, ნარგო,თავს, სიკვდილსაც დავიწყებიხარ-მეთქი… თავისი როხროხა ხმით გაიცინა…
უცნაურად გავიცანი_უფროს სწორად კი, თავად გამეცნო, წლების წინ, ავტობუსში… მას მერე, მირეკავდა და მკითხულობდა, მეც ვურეკავდი _როგორ ხარ,ნარგო?-ვეკითხებოდი..”ქე ვარ ჭკვიანადო”_მპასუხობდა სიცილით… და თუ ცოტა დამაგვიანდებოდა მოკითხვა_ თავისებურ ქოქოლას დამაყრიდა_ დაგავიწყდი, ხომ, ქალბატონოო… მერე დააყოლებდა:”კაი გოგო ხარ,შენ, კაი, სამართლიანიო”
…პარასკევს საღამოს დამირეკა, გეხვეწები, შაბათს ან კვირას ამოდი, საქმე მაქვსო.. ვერ ავედი, გვიან მოვედი სახლში და მერე ამ ავადსახსენებელმა კომენდანტის საათმაც მომისწრო..ორშაბათს რომ არ დამირეკა, გამიკვირდა..გუშინ ვერ დავუკავშირდი..დღეს დილას კი_ სამსახურში მოღუშული სახეები დავუნახე დირექტორს, მოადგილეებს,ბიჭებს …ნარგიზა აღარააო!..
ყველას დაგვწყიტა გული..ყველას… მისი როხროხა ხმა ახლაც ჩამესმის… მეტკინა…
..”უკვდავების” ორივე ტომში, ბევრი მებრძოლის სახელი უკვდავყო და დღეს, თავად შეუერთდა იმ დიდ ამალას, ამ ქვეყნისთვის რომ სისხლი და ოფლი უღვრია.. და დარჩა აქ, ამ ქვეყნად მისი ”გულის ძახილი”..
მსუბუქი იყოს საქართველოს მიწა შენს გულზე, ჩვენო როხროხა ნარგო!
P.S. გულში რაღაც ჩამწყდა… საკუთარ თავს ვსაყვედურობ, რომ ვერ ავედი…რამდენჯერ დავაპირე და ვერ ავედი… წამია ეს სოფელი და როცა დაგვიძახებენ, მოვასწროთ და ვნახოთ ჩვენი ახლობლები,რადგან წამის შემდეგ, შეიძლება უკვე, წარმოუდგენლად გვიანი იყოს….”