“ვინ „გკრიშავთ“, ბატონო დავით, ასეთი, რომ ყველაფერი გეპატიებათ, ახლაც კი, როცა ლომებმა ფაფარი აიყარეს?!”

 

 

უნდა გადადგეს თუ არა ძიუდოს ფედერაციის ხელმძღვანელი – დავით ქევხიშვილი?
გვეუბნებიან, რომ ეს შიდა სამზარეულოა, რომ წვრილმანების გამოტანა საჯაროდ არ უნდა მოხდეს…
შიდა სამზარეულოა, ხაშლამას რომ ვერ გიმზადებს ცოლი, ხაჭაპურს რომ ვერ გიცხობს, წვრილმანია – განცხადების ნომერი რომ შეგეშლება, ონკანი რომ გაგიფუჭდება ერთი საათით…
რანაირად არის შენი შიდა სამზარეულო – ჩემი ქვეყნის სახელით რომ გადიან ბიჭები ჩემპიონატებზე, მთელი ქვეყნისთვის რომ ჩამოაქვთ ოქრო, ვერცხლი, ბრინჯაო და ამ ბიჭებს მასაჟისტს არ აყოლებ ჩემპიონატზე უფულობის მოტივით, პარტიონერებს არ აყოლებ სავარჯიშოდ და არასპორტსმენი გულშემატკივრების წასვლას აფინანსებ?
რანაირადაა შენი შიდა სამზარეულო, ის – რომ ჩემი ქვეყნის ძიუდოს ეროვნული ნაკრების კაპიტანი და წევრები სამადლოდ ვარჯიშობენ კერძო საკუთრებაში არსებულ სპორტდარბაზში? სად მიდის და ვისზე იხარჯება ძიუდოს ფედერაციის დაფინანსება? რატომ არ გვაქვს ამდენი წლის მერეც კი – ვარჯიშისთვის უნაკლოდ მოწყობილი დარბაზი?
ბატონო დავით, თუ მთავრობას სთხოვეთ და უარი გითხრეს – გვითხარით.
იქნებ, კერძო პირებსაც მიმართეთ დაფინანსების თხოვნით – და უარი გითხრეს, ქართველმა ბიზნესმენებმა, ჩვენი საამაყო ბიჭებისთვის დარბაზის მოწყობისთვის დახმარებაზე?
რანაირად არის წვრილმანი ის, რომ სპორტსმენები საკუთარი ჯიბიდან იღებენ ხოლმე ტურნირებზე გასამგზავრებელ ფულს და ძიუდოს ფედერაციას ბილეთის ყიდვა არ შეუძლია?
როგორ ჩავთვალო წვრილმანად ის, რომ ბიჭებს ვარჯიშისთვის პარტნიორები არ ჰყავთ და ვინც ჰყავთ – უფულობის გამო, ზოგჯერ დარბაზამდე მოსვლას ვერ ახერხებს?
იქნებ ისაა წვრილმანი, რომ სახლში უშვებ მწვრთნელ ირაკლი უზნაძეს, რომლის დროსაც უამრავი მედალი მოგიტანა გუნდმა, რომელიც ზედიზედ ორჯერ დასახელდა ევროპის საუკეთესო მწვრთნელად
არ არის, ქევხიშვილი ეს შენი პირადი გუნდი და ვერ იქნება შენი პირადი სამზარეულო ის, რომ დარბაზში, სადაც ნაკრების წევრები ვერც კი ვარჯიშობენ – ხან ცხელა და ხანაც ცივა.
არ არის ქვეხიშვილი ეს შენი ოჯახი – თორემ, 2013 წლიდან პრობლემები გაქვს და 5 წელიწადში, ოჯახის მოყვარული კაცი – „ოჯახურ პრობლემას“ მოაგვარებდა.
გვრცხვენია, ამაზე საუბარი რომ გვიწევსო – ბიჭებმა თქვეს – ისე ღირსეულად და ისე გულით თქვეს – და არა ბიჭებო, ეს მე მრცხვენია, რომ ჩემი ქვეყნის ძიუდოს ნაკრებს მასაჟისტს ვერ ვაყოლებთ ჩემპიონატებზე, ეს მე მრცხვენია, რომ პარტნიორები არ გყავთ ვარჯიშის დროს, მე ვარ შერცხვენილი, რომ სამადლოდ ვარჯიშობთ კერძო პირის დარბაზში, ეს მე ვარ თქვენთან ვალში – რადგან, თქვენი ჯიბიდან გიწევთ შეჯიბრებებზე წასასვლელი ბილეთის ყიდვა, რომ ჩემთვის მედლები ჩამოიტანოთ.
ან კი, აქამდე როგორ მოხვედით, ბიჭებო? როგორ მოატანეთ აქობამდე ამ პირობებით, როგორ ჩამოგქონდათ მედლები?
რუსთავიდან დაიდოდა ერთი სპორტსმენი, ამ ჩვენი ნაკრების ბიჭებისთვის პარტნიორობა რომ გაეწია – მერე გაოფლილი, მშიერი და დაღლილი რუსთავში ბრუნდებოდა და იმავე დღეს უკან ჩამოდიოდა, რომ ისევ დახმარებოდა ვარჯიშში ეროვნულ ნაკრებს. ხოდა, არ ჰქონდა ქევხიშვილს იმის ფული, რომ ამ ბიჭისთვის პატარა ოთახი გამოეყო. არ უნდა ქევხიშვილი მაგას ფული – გული უნდა მაგას – მე სახლში წავიყვანდი, თუ სახელმწიფო არ დამაფინანსებდა, ჩემს პურს გავუტეხავდი – ეს არის ოჯახი და ეს იქნებოდა შიდა სამზარეულო.
იყო შემთხვევა, როცა ნაკრების კაპიტანი, რომელიც ახალ წონით კატეგორიაში გადავიდა და ახალ მოწინააღმდეგეებთან შერკინებები ესაჭიროებოდა – ტურნირზე არ დაარეგისტრირა საქართველოს ძიუდოს ფედერაციამ – დაგვიანებულია რეგისტრაცია, დასრულდაო. მომდევნო დღეებში ლიპარტელიანი დაარეგისტრირა იმ ტურნირზე მსოფლიოს ძიუდოს ფედერაციამ. როგორი სირცხვილია ქვეყნისთვის, რომ შენი ეროვნული ნაკრების კაპიტანს ტყუილს ეუბნები და ტურნირზე არ უშვებ. ნაკრების დანარჩენ წევრებს რაღას უზამთ, თუ კაპიტანს ასე ექცევით?
აქეთ შეედავეთ, მაშინ, ბატონო დავით – ტურნირის მოგება და ნომერ პირველი ძიუდოისტის წოდება უნდოდა ლიპარტელიანსო. არ გამაგიჟოთ – სპორტსმენს მოგება უნდოდა? – სად გაგონილა ეგ ამბავი. მაშინ უნდა წასულიყავით – ბატონო დავით, ჩვენ რომ უპატრონოდ არ ვიყოთ და თქვენ რომ ასეთი კარგი პატრონი არ გყავდეთ.
სკამი ქევხიშვილი – სკამი არ მოგძვრეს და გაგივარდეს, პიარი მომიკითხე ქევხიშვილი – 6 წელია ძიუდოს ფედერაციას ხელმძღვანელობ – როცა მიხვედი, ნაკრებს მაგ დროს იმდენი მედალი ჩამოჰქონდა, თვლა გვიჭირდა, – ახლა გაამათხოვრე, ახლა ვარჯიშს ახვეწნინებ, ახლა შეკრებებზე ვერ ახერხებ გუნდის გაგზავნას – ხოდა, თქმაც არ უნდა გჭირდებოდეს – კაცი თუ ხარ, შენით უნდა მიდიოდე, ქუდს უნდა იხურავდე მჭიდროდ, ქუჩაში რომ ვერ გიცნოთ, ცოტა ხანი…
მე კი არ გავდივარ ტატამზე – ეგენი გადიანო – თქვით – მართალია, ამიტომ, მოდი, გადით, ტატამზე, გადით, გადით თქვენი ნაყიდი ბილეთით, მასაჟისტიც თქვენ დაიქირავეთ, დარბაზიც თქვენით იპოვნეთ სავარჯიშოდ, პარტნიორიც თქვენ მოძებნეთ და მერე ედიდგულეთ ლომებს კაბინეტიდან.
ხოდა, კი არ უნდა წახვიდეთ, ბატონო დავით, უნდა გაიპაროთ ჩუმად, სანამ ლომებმა მართლა ბოლომდე არ თქვეს სათქმელი.
ბოდიში უნდა გვითხრათ, იმ სირცხვილისთვის, რომელიც მოგვაყენეთ, მაშინ, როცა ქვეყნის საამაყო ეროვნულ ნაკრებს ასეთ დღეში აგდებდით და ისე უნდა გაიპაროთ.
მადლობა უნდა გვითხრათ – რომ 6 წელი გაგიძლეს ლომებმა და აგიტანეს, რომ არ გაგიყვანეს ტატამზე ამ ექვსი წლის მანძილზე და ჩემი ქვეყნის შერცხვენისთვის თავ-პირი არ გაგიერთიანეს და ისე უნდა გაიპარო.
და ისე, ვინ გპატრონობთ, ასეთი, ბატონო დავით, ან ყვარელში – ან თბილისში – ვინ „გკრიშავთ“ ასეთი – რომ ყველაფერი გეპატიებათ, ახლაც კი, როცა ლომებმა ფაფარი აიყარეს…”👏👏👏👏👏👏👏❤️

„ალია“, თამო კეშელავა