ლალი ხელაშვილს საზოგადოება რეალითი შოუ, „ექსტრასენსთა ბრძოლიდან“ იცნობს. საკმაოდ წარმატებული ნათელმხილველიც გახლდათ. თუმცა უკვე მეოთხე წელია, რაც ხატებთან აღთქმა დადო, რომ ამ საქმისთვის თავი დაენებებინა. ამჟამად მხოლოდ ფსიქოლოგიით არის დაკავებული, რომლითაც 1984 წლიდან დახელოვნდა.
ქალბატონი ლალი „პრაიმტაიმის“ მეშვეობით ერთგვარ განცხადებას აკეთებს: ამ რთულ სიტუაციაში, დასტრესილ და დაძაბულ ადამიანებს, ვისაც შიშის მოხსნა სურს, ერთჯერადად ყოვლად უანგაროდ ჩაუტარებს შესაბამის სეანსს.
ლალი ხელაშვილი: – ჩემი მეთოდი მაქვს და ვატარებ სეანსს შიშთან და სტრესთან გასამკლავებლად. შემიძლია ნებისმიერ მსურველს ერთჯერადად უფასოდ გავუწიო დახმარება. შეიძლება ვიდეომიმართვაც გავაკეთო შიშისა და სტრესის მოხსნაზე. ნევროზულ ადამიანებთან მუშაობაზე არაჩვეულებრივი შედეგები მაქვს.
ახლა ამ პანდემიის დროს შიში და პანიკაა გამეფებული, რომელიც მართლა აქვეითებს იმუნიტეტს და არღვევს აურას. იმუნიტეტი კი ნებისმიერ ვირუსთან საბრძოლველად საჭიროა.
– ქალბატონო ლალი, როგორ გგონიათ, რისთვის მოგვევლინა ეს ვირუსი?
– ეს ვითარება, რომელიც ასე გვთგრუნავს და მოულოდნელად გვეჩვენება, წესით, არ უნდა ყოფილიყო მოულოდნელი. ამ ვირუსამდე ბევრი წინაპირობა იყო, გაფრთხილებები გვქონდა, ნაწინასწარმეტყველები იყო წმინდა მამების მიერ. ჩვენი პატრიარქი ემიგრაციაში მყოფ ადამიანებს ჩამოსვლისკენ მოუწოდებდა…
უკვე გამოფხიზლების დრო იყო. ადამიანი უნდა დაუბრუნდეს მიწას, მოიყვანოს პროდუქტი და თვითონ გამოკვებოს საკუთარი თავი. დახმარების ხელი უნდა გაუწოდოს მას, ვისაც ეს სჭირდება. წმინდა ბერების, პატრიარქის სიტყვები კარგად უნდა გაგვეგო და დავყოლოდით მათ ნებას. დღევანდელმა რეალობამ მათი წინასწარმეტყველების ჭეშმარიტება დაგვანახა.
გადარჩენა სარწმუნოებისკენ და ეკლესიისკენ მოტრიალებაშია, სოფლად დაბრუნებაშია. მავანი იტყვის, ეს ხომ ისედაც ვიცითო.
მე ჩემს სიზმარს გიამბობთ. როდის დამესიზმრა, ზუსტ წელს ვერ ვაკონკრეტებ. ნათელხილვასთან მე დღეს შეხება აღარ მაქვს, ხატებთან აღთქმა დავდე, რომ ამ საქმეს აღარ გავაგრძელებ. ასე ჩავთვალე საჭიროდ. თუმცა ხილვები არ დამიკარგავს. მე ახლა ვყვები იმას, რაც სიზმრად ვიხილე.
დამესიზმრა, რომ თითქოს ცაზე მფრინავი უცხო სხეული გამოჩნდა. და ჩაირთო რაღაც ხმა, სირენის მსგავსი, რაც მიგვანიშნებდა, რომ სახლებიდან სწრაფად უნდა გამოვსულიყავით. მოძღვრებს სახლებიდან ხალხი გამოჰყავდათ. ვიგრძენი, მეც როგორ მომიახლოვდა მამაო და გამომიყვანა სახლიდან. სახურავზე ასულს, ფეხქვეშ მომდევნო სახლის სახურავი გვეშველებოდა. ასე სახურავებზე უსაფრთხო გადავლითა და აჩქარებული ტემპით გეზი ყველას მთისკენ გვქონდა აღებული. მაღალი სართულებიდანაც ყველანი უსაფრთხოდ ტოვებდნენ სახლებს და სახურავიდან სახურავზე გადადიოდნენ. ძალიან ცოტა დრო იყო. ყველანი მღვდლებს ვემორჩილებოდით და ერთად გავურბოდით ცაში გამოკიდებულ ავისმომასწავებელ უცხო ორბიტას. სიზმარშივე ასეთი დასკვნა მქონდა, რომ უფალი გვეხმარებოდა, ჩვენი ეკლესიის მამები გვეხმარებოდნენ. ეს უცხო ორბიტა დღეს უკვე ვხვდები, რომ ეს ვირუსია. ხსნა მთაში და ნაკლებ ცივილიაციაში იქნება. არავინ თქვას, რომ ეს უშენოდაც კარგად ვიცითო. უბრალოდ მე ერთმა პატარა ადამიანმა ჩემი ნანახი სიზმარი გიამბეთ…
მე 2008 წლის ომის წინაც ვნახე სიზმარი. მთელი საქართველოს მოსახლეობა იერუსალიმში ვიყავით. ქართველები ისე მჭირდოდ ვიდექით, ნემსიც კი არ ჩავარდებოდა. ყველა ნაცნობი იქ დავინახე. არ ვიცოდით, რას ველოდებოდით, მაგრამ დიდი მოლოდინითა და აჟიოტაჟით ველოდით. შემაღლებულზე, თითქოს სცენაზე გამოვიდა იესო, რომელმაც წარდგენის მსგავსად ხელი მარიამ მაგდალინელისკენ გაიშვირა. და ისიც ვიხილეთ… ეს დიდი სიხარული და სიმსუბუქე იყო. მერე დავიშალეთ და მე ქუჩებში დავიწყე სიარული. დავდიოდი იერუსალიმის ქუჩებში, თუმცა რეალურად იქ ნამყოფი არ ვარ, მაგრამ სიზმარში ვიცოდი, რომ იქ ვიყავი. კარებებზე ყვავილების მრგვალი გვირგვინები იყო გაკრული და ეს არ მესიამოვნა. გვირგვინებს სურათებიც ჰქონდათ დართული. რომ გავიღვიძე, ეს სურათებიანი გვირგვინები ცუდად მენიშნა და ახლობლებს ვუთხარი, საშიშროება გველის, გაფრთხილება მივიღეთ, მაგრამ ეს განსაცდელი მასშტაბებს არ მიიღებს-მეთქი. და მალევე მოხდა კიდეც აგვისტოს ომი…
და მაინც, გეტყვით, რომ ეს პერიოდი დასაფიქრებლად და შეჯამების გასაკეთებლად უნდა გამოვიყენოთ. აქამდე რას ვაშავებდით, რას ვერ ვპატიობდით – უნდა გავიაზროთ. უნდა დავდგეთ ერთმანეთის გვერდით. ექიმების ერთად დგომა და თავგანწირვა დავინახეთ, სიყვარულის აუცილებლობა დავინახეთ… ვფიქრობ, აქედან სერიოზულ დასკვნას გამოვიტანთ.
ჩემი აზრით, საქართველო გადარჩება. არანაირი შიში და პანიკა არ მაქვს. დამშვიდდით, ნამდვილად არ გველის რაიმე საშიშროება. მართალია, ეს ჩემი სუბიექტური აზრია, მაგრამ იქნებ ვცადოთ და ვაპატიოთ ერთმანეთს. თუ პირადად ვერ ვეტყვით, ჩვენში შევუნდოთ, ვაკეთოთ მეტი სიკეთე. შევბრუნდეთ ღვთისაკენ…
წყარო: პრაიმტაიმი