კონსტანტინე გამსახურდია მეზობელ ქვეყანაში, – თურქეთში მიმდინარე პოლიტიკურ პროცესებს ეხმიანება და სოციალურ ქსელ ფეისბუქში პოსტს აქვეყნებს:
“მეგობრებო, არ ვიცი ამის წაკითხვის ნერვები რამდენად გეყოფათ, მაგრამ მინდა თქვენი ყურადღება გავამახვილო ევროპასა და თურქეთში მიმდინარე მართლაც ბედის განმსაზღვრელ პროცესებზე, რომელსაც ჩვენი თავქეიფა, გულარხეინი და მეორე ან მესამეხარისხოვან თემებს მოდებული, ცუდადპოლიტიზირებული საზოგადოება ან საერთოდ ვერ აღიქვამს, ან სრულიად მცდარი დასკვნებით პასუხობს.
ისე ჩანს, რომ ერდოღანის რეპრესიულ თურქეთს, სადაც გიულენის მომხრეობის გამო ადამიანთა დაპატიმრებები ლამის სტალინისდროინდელი ტროცკისტობის, ასევე იაპონიის და გერმანიის აგენტობის გამო რეპრესიული ტალღის მასშტაბებს აღწევს, საბოლოოდ თუ არა, ძალიან დიდი ხნით ბლოკავს მას ევროკავშირისგან.
ძალიან არ უნდა გაგვიხარდეს ეს ამბავი. საუკეთესო შემთხვევაში თურქეთი, როგორც საბაჟო კავშირის შუალედური უჯრედი საქართველოსა და ევროპას შორის, იქნებოდა უაღრესად საჭირო რგოლი ჩვენი ეკონომიკისთვის, მისი კავშირებისთვის და ინტეგრაციული პროცესებისთვის დასავლეთთან. იგი გეოპოლიტიკურად ბიზანტიის დაკარგულ ფუნქციას შეასრულებდა ჩვენთვის.
ნაცვლად პრაგმატული ევროპოლიტიკისა, ერდოღანმა (ზღვარგადასული რეპრესიების გარდა) ახლახანს ეჭვქვეშ დააყენა ლოზანის 1923 წლის ხელშეკრულება – როდესაც დასავლეთის ქვეყნებმა ცნეს ათათურქის სეკულარული რესპუბლიკა. ეს კიდევ ერთი ნაბიჯია ათათურქის მემკვიდრეობის უარყოფის გზაზე.
რასაც ერდოღანი ჯერჯერობით სუგესტიურ-ჩაგონებითი მეთოდებით პროპაგირებს, ეს არის “მინი-პორტას” მოდელი, ანუ ოსმალეთის იმპერიის ის შეკვეცილი ფორმა, რომელიც ბოლო სულთნის, მეჰმედ მეექვსის დროს იყო ჯერ კიდევ შემორჩენილი მე-20 საუკუნის დასაწყისში: ესაა დღევანდელ თურქეთს პლუს თრაკია საბერძნეთის ჩრდილოეთში და ბულგარეთის მოსაზღვრე ზონაში, ასევე ქ. მოსული ერაყში და ბათუმი საქართველოში. ერდოღანმა ასევე შესანიშნავად იცის, რომ “დიდ პორტას”, რომელიც გადაჭიმული იყო მაროკოდან ბუდაპეშტამდე, ალბანეთიდან სპარსეთის ყურემდე და ყირიმიდან ნილოსის სათავეებამდე ამ ეტაპზე ვერანაირად ვერ აღადგენს.
რაც შეეხება ჩვენს ევროინტეგრაციას, ის ჯერჯერობით ფიქციაა. “აღმოსავლეთის პარტნიორობა” და “ყოვლისმომცველი თავისუფალი ვაჭრობა” რასაც გვაძლევს, ეს არის ევროპისკენ მუდმივი სწრაფვის პროცესში ყოფნა. ეს ხდება ბლოკთაგარეშე სტატუსით ( მოვერიდები სიტყვა “უბლოკოს”) და პერიფერიულად. შეიძლება ითქვას, იგი რჩება ადგილობრივი პოლიტიკური ელიტის პროექტად და ხალხის მასებს იმდენად არ ეხება.
ხალხის დიდი მასის პოლიტიკური და ეროვნული ცნობიერება კი სრულიად პარალიზებულია კატასტროფული უმუშევრობით და ეკონომიკის დაბალი ზრდის გამო. დიახ, ევროინტეგრაცია რჩება წმინდად პოლიტიკურ-ინტელექტუალურ პროექტად. ევროკავშირი კვლავაც დააფინანსებს ჩვენთან რამოდენიმე სექტორს, მაგრამ საქმე ამაზე შორს ალბათ არ წავა. ხოლო სამეზობლო პოლიტიკა ბევრისმომცემი და ქმედითი იქნებოდა იმ შემთხვევაში, რაიმე სერიოზულ პროდუქციას რომ ვაწარმოებდეთ. ჩვენ კი შესათავაზებელი გვაქვს ღვინო, ბორჯომი, ოხრახუში და მწვანილი, ანუ პროდუქტი, რომელიც ისედაც გაგვქონდა და გავიტანთ მომავალშიც – თუ აქამდე მხოლოდ რუსეთში, აწი ევროპის ბაზარზეც.
ამრიგად ვრჩებით ესპერიმენტული პოლიგონის პერიფერიად აღმოსავლეთსა და დასავლეთს შორის. ჩვენს ჩრდილოეთით ბორგავს ნეომონღოლური ურდო, რომელიც კაპიტულაციის გამოცხადებას მოელის ჩვენგან, რადგან ურთიერთობის სხვა ფორმა არც იცის, საქართველოს 5-6 ნაწილად დაშლის პროექტის ამოქმედების მოლოდინში; სამხრეთით ფართხალის პროცესში მყოფი ერდოღანის ნეო-პორტა, რომელიც ცდილობს თავისი უკვე ისტორიაშივე ძალადობრივად მითვისებული და გაფორმებული მემკვიდრეობის ნამსხვრევებს წაეპოტინოს. ჩვენს ქვეყანაში კი მოსყიდული ექსპერტები და მას-მედიები ამ ყველაფერზე თვალს ხუჭავენ – აბა სხვა რა დარჩენიათ. მოიძებნება თუ არა ჩვენში კიდევ რესურსი ეროვნული ინტერესების ახლიდან განსაზღვრისა და მათი მტკიცედ განხორციელებისა – საკითხავი ახლა ეს არის.”,-წერს გამსახურდია.