მწერალი თემურ კილაძე, ემიგრანტებისთვის მორიგ წერილს აქვეყნებს. კილაძემ, ემიგრანტების ყოფას და ყოველდღიურ ცხოვრებისეულ რუტინას, სამშობლოსთან სიშორეს, ოჯახის წევრების, შვილებისა და მეუღლეების გარეშე ცხოვრების შესახებ, არაერთი წერილი გამოაქვეყნა.
ემიგრანტების ნაწილი იზიარებს კილაძის წერის სტილს და შინაარსს, ნაწილი კი მწვავედ აკრიტიკებს. გთავაზობთ, მის მორიგ წერილს.
ეს არის ჩემი შვილი, დღეს წარმატებული ბიზნესლედი, რომლის ცხოვრების ბოლო ვაგონში ვიყავი (და ალბათ ახლაც ვარ მე). მეორე ფოტოზე კი, მისი პირველ ვაგონში მჯდომი ხალხია. სანამ მე ჩავჯდებოდი ბოლო ვაგონში, მანამ, მასთან ერთად წავიდნენ ცხოვრებისეულ გზაზე ბებია და ბაბუა, მე როგორც ძალიან „კარგმა“ მამამ, ჩემთვის ხელი რომ არ შეეშალა, გავაგზავნე მათთან აღსაზრდელად, საპატრონოდ. ალბათ ერთი წლისაც არ იყო.
4 წლისა წავართვით ბებიას და ბაბუას (უკან აღარ გვაძლევდნენ) და წავიყვანეთ, სადაც დაიბადა, იმ ბებიასთან და ბაბუასთან და ასე მოგვიანებით გადმოსახლდა ჩემთან.
მერე ჩვენ გადავსახლდით ევროპაში, ალბათ 12 წლის იყო, მე კი ვამბობ რომ მე ვიჯექი იმ ბოლო ვაგონში, რომლიდანაც, მას ვაქცევდი ყურადღებას, მაგრამ ამის წინ მითხრა, რომ ბოლო ვაგონში შენ კი არა, ნინა და კაკო იყოო, ეს მისი ქართველი ბებია და ბაბუაა. ცოტა კი მეწყინა, მაგრამ მივხვდი რომ მთავარი გამიკეთებია, მას ყურადღების უკმარობა არ უგრძნია.
არასდროს ხელი არ დამირტყამს კი არა, არ წამიკარებია, ერთხელ ძალიან გაბრაზებულზე პანღური ამოვარტყი და გეტყვით რატომ. მე ხშირად ჩავდიოდი მშობლებთან, თითქმის ყოველ კვირას ველაპარაკებოდი ტელეფონით, ვკითხულობდი ამბებს, რა უნდოდათ, რა აკლდათ, ეს იყო 93-94 წელი. რამდენს დავრეკავდი, თუ შვილი ახლო-მახლოა, ვუძახდი, – მოდი ბებიაშენს დაელაპარაკე-თქო და არ მცალია ახლაო. ბიჯო! ერთხელ არ მცალია, მეორედ არ მცალია, მესამედ არ მინდა და ამომივა ყელში, – შენ დაგავიწყდა ალბათ აგენმა რომ გაგზარდეს მეთქი და მაშინ ვუთავაზე პანღური და შევაჩეჩე ტელეფონი ხელში. იმის მერე, სანამ ჩემები ცოცხლები იყვნენ, ყველა კვირას ურეკავდა და რაცხა ორი ღერი სიტყვა ახსოვს გურულად იმათი დამსახურებაა. უკვე მე უფრო ვეუბნებოდი, – დამანებე თავი არ მცალია, საკმარისია შენ რომ ელაპარაკებიო.
ახლა, ხალხო მთავარს გეტყვით, თუ რატომ ამოვარტყი პანღური და იმედია ზოგიერთი თქვენგანი გაითვალისწინებს. მე იმან კი არ შემაწუხა და შემაშინა ბებიასა და ბაბუასთვის რომ ვერ მიიცალა, არამედ იმან რომ ამ ცინგლიან „ბაღანას“ თუ გამზრდელი ბებია და ბაბუა არ აწუხებს, მაშინ ვიღა შეაწუხებს მეთქი ამ ქვეყანაზე!!
ჰო ჩემმა თავმა შემაწუხა, იმიტომ რომ როგორც ადრე დავწერე, – თქვენ ხართ სამყაროს ცენტრი, თქვენს ირგვლივ ბრუნავს დედამიწა და როგორ გაზრდით და რა მაგალითს მისცემთ შვილებს, იგივე დაგიბრუნდებათ უკან. ბინები და „შმოტკები“, ემოციური შემადგენლის გარდა, არც არაფერია, გაცალმტვერდება და არც გაახსენდება არავის, ჩათვლიან რომ ასე უნდა ყოფილიყო და არც გამიკვირდება, რომ ერთ დღეს გითხრან, – ასე ცოტა რატომო?!
სითბო, სითბო სჭირდებათ იმ ადამიანებს (და არა მარტო) ვინც თქვენს გვერდით არიან, ესაა მთავარი. არ დაგავიწყდეთ თქვენს ვაგონებში მჯდომი ხალხი და თუ ვინმეს ვაგონის ამბავი დაგავიწყდათ და არ წაგიკითხავთ, შეგიძლიათ ნახოთ ჩემს წინა პოსტებში.
ამ პოსტს დავამთავრებ, იმით რომ თურმე დიდი ხანია დედ-მამა არ მინახავს, აუცილებლად წავალ ზაფხულამდე და მოვინახულებ საფლავს, მოვუყვები თუ როგორ ჩავაფლავე ინტერვიუ. არ უნდა მეზეპირებია თურმე, დაზეპირებულზე აზრი რომ გამიწყდა ყველა იტალიური სიტყვა დამავიწყდა და მგონი ქართულად ვილაპარაკე, არა და უკან რომ მოვფრინავდი, აეროპორტში, ჩემს თავს, ყველაფერი მშვენივრად მოვუყევი.