სოციალური ქსელის ერთ-ერთი მომხმარებელი, ჯგუფ “ვეძებ“-ში უმძიმეს ისტორიას აზიარებს და წერს, რომ მის დას ახალშობილი ექიმებმა მოჰპარეს.
“მოგესალმებით. როგორც ყველა მეც ერთ-ერთი თგვენგანი ვარ იმ განსხვავებით რომ მე დეიდა ვარ, მაგრამ იცით დეიდას დედის სუნი აქვს. მინდა ჩემი ტკივილი გავაზიარო. 1995წლის 10 ოქტომბერს იმშობიარა ჩემმა დამ გორის წმინდაწყლის სამშობიაროში. ამ დროს მე 25 წლის სამი პატარა შვილის დედა ვიყავი. გოგონა დაიბადა ულამაზესი ჯანმრთელი მეორე დღეს ექთანს უთქვამს საღამოს ანგელოზი გყავსო შენი ქმარი გაგიჯდებაო ჩემ დას უთქვამს, ქმარს გაცილებული ვარო. მესამე დილით ექიმი შევიდა და ეუბნება ბავშვი დაუნითაა დაავადებული და ჯობია დატოვოო. დამირეკეს მე, ემოციური და შეშლილი ვხდები როდესაც ბავშვს ეხება საქმე, უთხარი უჩემოდ არაფერი ქნათ-თქო, მეზობელს დავუტოვე ბავშვები, მანქანა ვიქირავე, ნაცნობი ქალი წავიყვანე და დიდი ჩხუბით ბავშვი გამოვიყვანე. თბილისში მიმყავს-თქო, რომ გამოვედი ვიღაცამ მომაძახა, ნუცუბიძეზეა კარგი ექიმები, მასეთ ბავშვებს სინჯავენო.
ანგელოზივით ეძინა, გამიკვირდა და ერთი საათის მერე გავხსენი. ძალით გამოვაფხიზლე, ვაჭამე, გამიღიმა და დაიძინა. ჩავედი უკვე 5 საათი იყო, როგორც შევედი ახმახი ექიმი მეკითხება, თემური ექიმმა გამოგიშვაო, ხომ გავგიჟდი, შენ რა იცი ვინ გამომიშვა-თქო. გასინჯა, ნუ ვერ ვატყობ, მაგრამ უნდა დატოვო, დილას ყველაფერს გავარკვევთო. მატყობს, რომ ვკანკალებ და ვგიჟდები, სულ გადავირიე, რას მეუბნები, რა უნდა დავტოვო-თქო. ნუ დამიყოლიეს, ასეა წესიო გარეთ რას აჭმევო, არსად არ წავედი, იქვე კიბეებზე გავათენე მანქანა და ქალი თან მყავს დილას ათის ნახევარზე გამოდის ეს ნადირი კაცი და მეუბნება, ბავშვი წუხელისვე დაიღუპა და ჩვენ დავმარხეთო გადამეკეტა ჭკუა, გავგიჟდი, ხალათი ჩამოვახიე, ფანჯრები ჩამიმტვრევია, დამიჭირეს, არ ვიცი, რა გამიკეთეს დამამშვიდებელი, როგორ წამომიყვანეს. იმ დღიდან ყველას ვეუბნებოდი, ბავშვი ცოცხალია, დაუნი არ იყო-თქო ყველამ იცით, რომ არ ჭამს დაუნიანი და ენას ყოფს ხშირად გარეთ.
ჩემი და დეპრესიაში ჩავარდა, ორი უმაღლეს დამთავრებული გოგო ბიბლიოთეკის გამგედ მუშაობდა, თავი დაანება ყველაფერს, ქალაქი მიატოვა, სოფელში ჩაიკეტა. 24 საათი მის ტანსაცმელს დასტიროდა, დედა მეხვეწებოდა ნუღარ ამბობ ცოცხალია, შვილი მიკვდებაო. თუმცა არაფერმა უშველა ჩემს დას და ტვინის სიმსივნე აიკიდა ამდენი ტირილით, უფლის იმედით კარგადაა, მაგრამ შვილი არასოდეს ავიწყდება ისევ საწოლზე უწყვია მისი ტანსაცმელი. გავიდა წლები დედა დამეღუპა, მე საქართველო დავტოვე და უცხოეთში ვარ დავიმატე გადაცემა ვეძებ და მოსვენება დავკარგე. თვეების წინ ქალი, რომელიც ნუცუბიძეზე მახლდა ბოლო ჟამს მაგებინებს, შენ რომ გაგიჟდი ვერ ვთქვიო, ექთანმა მითხრა მაშინო ცოცხალია ბავშვი, ჯანმრთელი და შიგნითააო. თუ არ ვცდებიო, 2007 წელსო, მე და დედაშენი გორში ვიყავითო, ნაცნობი ექთანი შეგვხვდაო და დედას უთხრაო შენი შვილიშვილი წმინდაწყალზე იზრდებაო.
დედა ცუდად გამხდარა, მე არაფერი მითხრა, იცოდა ჩემი ამბავი, წასულა ჩუმად, მისულა მეზობლისთვის, უკითხავს, ვინ ცხოვრობენო, ჩაკეტილი ხალხიაო, ახლა სოფელში არიანო, ერთი გოგო ჰყავთ 12 წლისო, ნატო ჰქვია, მგონი, ნაშვილები ჰყავთო. გაგიჟებულა დედა, მოუყოლია, მგონი, ჩემიაო, წამოსულა, გარკვეული დროის მერე ჩასულა, ისევ უთქვიათ, სასწრაფოდ გაყიდეს სახლი კაპიკებად და რუსეთში წავიდნენო. დედა თვეების მერე დაიღუპა. მე კი ახლა ვიგებ ამას, თუნდაც ერთხელ ისევ ისე ჩამახუტა და იმ წამს მოვკვდე, ამ ყველაფერს ჩემს დას ვერ ვეუბნები, მეორედ მოკვდება.
გემუდარებით თუ ვინმეს მსგავსი გეცნობათ, შემეხმიანეთ ვეძებ 1995 წელს 10 ოქტომბერს დაბადებულ გოგონას, მზია ბიძინაშვილს. დაუზუსტებელი ინფორმაციით, მას ჰქვია ახლა ნატო 12 წლამდე ცხოვრობდა გორში წმინდა წყალზე და შემდეგ გადავიდნენ რუსეთში საცხოვრებლად. თუმცა ესეც გადმოცემით ვიცი. ოჯახს არ დაუნგრევო წერთ, არა დამიჯერეთ, მის გამზრდელთან ახლოს არ უნდა მიმიშვან, ის სასიკვდილოა, წამებით უნდა მოკვდეს, ისეთი რამე გავიარეთ ჩვენ, იმ გოგოს კი დაწვრილებით მოვუყვები, თუ რა გაუკეთა მისმა ცხოველმა გამზრდელმა დედამ, ჩემი დას ცოცხლად მოკლა და ჩვენც. დამაკვალიანეთ, ჩემ დას ვერ ვეუბნები ტესტის გაკეთებას, იმ წამს მოკვდება რომ გაიგოს. ვის ტესტში გამოჩნდება კიდევ ბავშვი ან მოტყუებით როგორაა შესაძლებელი ჩემს დას ტესტი გავუკეთო. სამი თვეა არ მძინავს, დავდივარ, მაინც ბავშვი მყავს თვალებში ყველგან და ყველაფერში მას ვხედავ. მე კანადაში ვცხოვრობ, აქ როგორ გავიკეთო ტესტი არ ვიცი”, – წერს სოციალური ქსელის მომხმარებელი ჯგუფში „ვეძებ“.