მმართველი გუნდი საპარლამენტო ოპოზიციას მანდატების შენარჩუნების კიდევ ერთ შესაძლებლობას აძლევს და სადეპუტატო უფლებამოსილების შეწყვეტას მხარს არ უჭერს. უმრავლესობის გადაწყვეტილებაზე კვირა პოლიტოლოგ რამაზ საყვარელიძეს ესაუბრა:
-რამდენად გონივრულია ხელისუფლების გადაწყვეტილება, საპარლამენტო მანდატები შეუნარჩუნოს ოპოზიციას და კიდევ ერთხელ მისცეს დაფიქრების საშუალება?
-ამერიკელი დიპლომატებისა და პრეზიდენტ ზურაბიშვილის განცხადებები გვაფიქრებინებდა, რომ მმართველი გუნდი ასეც მოიქცეოდა და სადეპუტატო უფლებამოსილების შეწყვეტის საკითხს ოპოზიციას გადაუვადებდა. თუკი ქართულ ოპოზიციას მივუდგებით, როგორც სერიოზულ პოლიტიკურ ძალას, ის არასწორად მოიქცა, როცა პარლამენტში შესვლაზე უარი განაცხადა და უნდა დაისაჯოს. თუკი ოპოზიციას, როგორც არა სერიოზულ, არამედ მოუმწიფებელ, პოლიტინფანტილურ, ამორფულ ძალად შევაფასებთ, რომელიც ემოციურობითა და აგრესიულობით გამოირჩევა, არ აქვს სამომავლო, თუნდაც ხვალინდელი სამოქმედო გეგმაც კი, არცერთ ეტაპზე არ იცის, როგორ უნდა იმოქმედოს კონკრეტულ ვითარებაში, უმრავლესობა მათ უნდა მოექცეს, როგორც უმწიფარ პოლიტიკურ ძალას და ხელი შეუწყოს მის ჩამოყალიბებას. თუ ქუჩაში დარჩენილ ოპოზიციას ექსტრემალური სიტუაცია შეექმნება, მასში რადიკალიზმი და აგრესია გაიღვიძებს. მხოლოდ იმიტომ, რომ შენი გაიტანო, არ ღირს ოპოზიციური სპექტრის გაქრობა არა მხოლოდ პარლამენტში, არამედ ქვეყანაშიც. NDI-ის კვლევების მიხედვითაც ჩანს, რომ ქართულ ოპოზიციას დღეს დაღმავალი რეიტინგი აქვს და თუ ასე გაგრძელდა, შესაძლოა, ქვეყანა მალე ოპოზიციის გარეშეც დარჩეს.
-პარლამენტის ბოიკოტის მიუხედავად, ოპოზიცია მომავალ ადგილობრივი თვითმმართველობის არჩევნებში მონაწილეობის მიღებას მაინც აპირებს.
-იმ ოპოზიციურ პარტიებს, რომლებსაც ადგილობრივ არჩევნებში ზურგს არ გაუმაგრებს საკუთარი საპარლამენტო გუნდი, ძალზე გაუჭირდება გამარჯვება. იმ პარტიებმა კი, რომლებიც ადგილობრივ არჩევნებში ვერ გაიმარჯვვებენ, საეჭვოა, რაიმე შედეგს მოაღწიონ მომავალ 2004 წლის საპარლამენტო არჩევნებში. ხელისუფლებამ აუცილებლად უნდა მისცეს ოპოზიციას რეიტინგის ,,ამოქაჩვის“ საშუალება, რომ მომავალ არჩევნებში ამომრჩეველს პოლიტიკური ალტერნატივის საშუალება არ მოესპოს.
-კარტოგრაფების საპატიმროდან გამოშვებაც ხელისუფლების მხრიდან ოპოზიციის გადარჩენის მცდელობად უნდა შევაფასოთ?
-პოლიტიკოსებისთვის დამახასიათებელია 2-3 კურდღელზე, ხანაც კურდღლების მთელ ჯოგზე ნადირობა. მელაშვილისა და ილიჩოვას გათავისუფლებით ხელისუფლებამ ერთბაშად რამდენიმე კურდღელი დაიჭირა. რადგან გამოძიებას მეტად აღარ სჭირდებოდა კარტოგრაფები, თავიანთი სათქმელი თქვეს, ამიტომ, სასამართლო გააწყვეტილებით, ისინი დროებით გაათავისუფლეს. მათი გათავისუფლებით მმართველმა გუნდმა ოპოზიციის გული მოიგო და პირველი კურდღელი ასე დაიჭირა. მეორე კურდღელი ამომრჩევლის უკმაყოფილება იყო. მაშინ, როდესაც გარეჯის უკანასკნელი სკანდალი გასკდა, ამომრჩევლის რეაქცია ისეთი მწვავე არ ყოფილა, როგორიც დღესაა – კარტოგრაფების გათავისუფლების შემდეგ. დღეს ელექტორატი გაბრაზებულია არა მხოლოდ ილიჩოვასა და მელაშვილზე, არამედ – მთელს იმ პოლიტიკურ სპექტრზე, რომელიც სატელევიზიო დარბაზში იჯდა და ტაშს უკრავდა ,,პოლიტპატიმრებს“, რომლებიც ამბობდნენ, რომ გარეჯი საქართველო არაა.
-საოცარი ის იყო, რომ პოლიტიკოსთა ნაწილი, მაგალითად, ფიქრია ჩიხრაძე და კაკო ბობოხიძე, რომლებმაც კარიერა გარეჯის დაცვით დაიწყეს, ამტკიცებდნენ, რომ გარეჯი აზერბაიჯანის კუთვნილ ტერიტორიაზე მდებარეობს. მათი ამგვარი განცხადებები სააკაშვილის შიშით აიხსნება?
-ფიქრია ჩიხრაძეს სააკაშვილის რიდი პოლიტიკაში არ აქვს. ეტყობა, აქ სხვა მექანიზმი ჩაერთო, რომელიც ზოგადად ყველა ადამიანს ახასიათებს. ხანდაზმული ადამიანი, რომელსაც სამსახური აღარ აქვს და ოჯახშიც ვერაფერი შემოაქვს, ფუნქციას კარგავს. ასეთები განსაკუთრებული ,,თავგამოდებით“ მიდიან არჩევნებზე და მონაწილეობენ პოლიტიკურ პროცესებში, რადგან ამ დროს თავს აქტუალურად და რეალიზებულად გრძნობენ. ეტყობა, ასე იქცევიან პოლიტიკოსებიც, რომლებსაც პოლიტიკური ფუნქცია დაკარგული აქვთ. მათ რომ იმ დღეს მელაშვილისთვის ტაში არ დაეკრათ, ,,ტვ პირველშიც” აღარ დაპატიჯებდნენ და, საერთოდ, ოპოზიციური სპექტრის მიღმა დარჩებოდნენ…
-ოპოზიციამ ვერ გათვალა, რომ სატელევიზიო ეთერში მათ მიერ კარტოგრაფებისთვის დაკრული ტაში დიდხანს ემახსოვრება ქართველ ამომრჩეველს?
-დღევანდელი ოპოზიცია ძალზე ინფანტილურია და ეს მათ არაერთხელ დაამტკიცეს სატელევიზიო ეთერებსა თუ ქუჩაში. ყელმტკივან ბავშვს, რომელსაც ნაყინი უნდა, ვერაფრით დაუმტკიცებ, რომ ცივი ნაყინი მისთვის უარესია.
-აზერბაიჯანული ტელევიზიები ორი დღეა, გადასცემენ აზერბაიჯანული სუბტიტრებით ქართულ თოქშოუებს და ერთმანეთს ულოცავენ, რომ ქართველი პოლიტიკოსები აღიარებენ დავით გარეჯის აზერბაიჯანულ კუთვნილებას.
-ერთი ღალატი დავით გარეჯის გაყიდვაა და მეორე, კიდევ უარესი ღალატი – აზერბაიჯანელთა მენტალიტეტში იმ აზრის დამკვიდრებაა, რომ გარეჯის ისტორიული კომპლექსი ალბანური კულტურის ნაწილი ყოფილა და ამას ქართველი პოლიტიკოსები აღიარებენ. მეზობელი ქვეყნის მოქალაქეების ხსოვნიდან ამ აზრის ამოშლა ძალიან გაგვიჭირდება. სიტყვა ,,მოღალატე“ მხოლოდ მელაშვილის მისამართით არ უნდა გამოვიყენოთ. ვინც მის საქციელს ტაშს უკრავს, არანაკლები მოღალატეა