უგზო-უკვლოდ დაკარგულ 21 წლის ქართველ მამაკაცზე, ინტერპოლის ცენტრალურმა ბიურომ ყვითელი ცირკულარით საერთაშორისო ძებნა გამოაცხადა.
გოგი დოლიძე ბუნდოვან ვითარებაში 17 წლის ასაკში გაუჩინარდა. ქართველი სამართალდამცველები მას 4 წელია ეძებენ.
გოგი დოლიძე 2017 წლის 7 დეკემბერს დილის ცხრა საათზე გავიდა სახლიდან სკოლაში და გაუჩინარდა. პოლიციამ დაადგინა, რომ მისი ტელეფონი იმავე დღეს, სამ საათზე ქობულეთის ავტოსადგურთან გაითიშა.
გთავაზობთ დაკარგული ახალგაზრდის დედის ინტერვიუს არქივიდან, რომელიც მან „პრაიმტაიმს“ ექსკლუზიურად მისცა.
– სკოლაში წავიდა და ამის შემდეგ დაიკარგა. არც სკოლაში მისულა და არც სახლში. მაშინ თურქეთში ვიყავი და ბავშვმა რომ დააგვიანა, ჩემმა მეუღლემ ძებნა დაიწყო, მაგრამ ვერსად მიაგნო. ტელეფონი გამორთული ჰქონდა, არც ნათესავებთან და მეგობრებთან იყო. მეორე დღეს პოლიციაში მივიდა, იმათ 48 საათის შემდეგ დაიწყეს ძებნა, მაგრამ დღემდე არაფერი ვიცით მის შესახებ.
ამ ამბამდე ერთი კვირით ადრე გოგი თავის დამრიგებელს მანდარინის კრეფაში ეხმარებოდა. ამ ქალბატონის შვილი გოგის თანაკლასელი და მეგობარი იყო.
იქიდან საღამოს დაურეკეს ჩემს მეუღლეს, – ამაღამ ჩვენთან დარჩესო. ადრეც დარჩენილა და მამამისმა თანხმობა უთხრა, მაგრამ გვიან ღამით მაინც მოიყვანეს გოგი. მას სახე ჰქონდა გასიებული, უამრავი დაზიანება ჰქონდა, ტუჩთან, წარბთან ნახეთქი, კბილი ჩამტვრეული. თქვეს, რომ წაიქცა და ეს დაზიანებები მაშინ მიიღო. თავადაც ასე ამბობდა, მაგრამ სინამდვილეში რა მოხდა, არ ვიცით. კისერზეც ჰქონდა დაზიანება, თითქოს ვიღაც ახრჩობდაო, ისეთი კვალი ჰქონდა. მე მიმალავდა, არ მეჩვენებოდა სკაიპში. რომ დავაძალე, მერე კამერა ჩართო, მაგრამ პირბადე ჰქონდა გაკეთებული, რომ არ დამენახა, რა დაზიანებები ჰქონდა.
ამის შემდეგ სკოლაში არ წასულა, რადგან ჭრილობებს იშუშებდა. რამდენიმე დღის შემდეგ მამამისმა უთხრა, – ბევრი გაცდენა გაქვს და ჯობია, სკოლაში წახვიდე, ამის გამო გაკვეთილებს ნუ დააკლდებიო. დილით ადგა, გაემზადა და წავიდა. მას შემდეგ არ გამოჩენილა.
პოლიციელებმა სათვალთვალო კამერების ჩანაწერები ამოიღეს, სადაც ჩანდა, რომ ქობულეთის ცენტრში მივიდა (ჩვენ სოფელში ვცხოვრობთ), შევიდა მაღაზიაში და უკან გამოდის პარკით ხელში. როგორც ჩანაწერში ჩანს, უყიდია ლუდი, ჩიფსი და სიგარეტი. შემდეგ მიდის საავადმყოფოსკენ, ზღვის მიმართულებით და აქ უკვე მისი კვალი იკარგება. არც მისი ნივთებისთვის მიგვიგნია, არც მობილური ტელეფონისთვის. სახლიდან ისეა წასული, რომ თან არაფერი წაუღია. თავისი დანაზოგი ჰქონდა, 100 ლარი და იქიდანაც 20 ლარი აქვს აღებული.
რა ვიფიქროთ, ისიც კი არ ვიცი. ვინმეს შეხვდა და რაიმე კონფლიქტი მოუვიდა? არ იყო კონფლიქტური ბავშვი, ძალიან კარგი შვილი მყავს, კარგად აღზრდილი. იქნებ მოატყუა ვინმემ და მოტყუებით საზღვარზე გადაიყვანა? ყველა საბუთი შინ აქვს, პირადობის მოწმობაც კი არა აქვს წაღებული.
როდესაც ტელევიზიებში მისი ფოტო გავრცელდა და ხალხს ვთხოვეთ დახმარება, ერთი ახალგაზრდა მამაკაცი მოვიდა და გვითხრა, რომ გოგიმ მასთან ერთად იმგზავრა ბათუმამდე. ზუსტად აღწერა, რა ეცვა, როგორ გამოიყურებოდა და როგორი ტელეფონი ჰქონდა, ისიც კი გვითხრა. ბათუმში არც ერთი კამერა არ აფიქსირებს ჩემს შვილს. უფრო მგონია, რომ რაღაცას გაარიდა თავი და წავიდა. მჯერა, რომ ერთ დღეს აუცილებლად დაბრუნდება.
ამ ბოლო დროს ამდენი ადამიანი დაიკარგა და მერე გარდაცვლილები იპოვეს. მაპატიოს ღმერთმა, მაგრამ ხანდახან ვფიქრობ ხოლმე, იქნებ ეგ ჯობია, ჩემს მდგომარეობას. იქნებ ჯობდა, გარდაცვლილი მაინც მენახა და მეცოდინებოდა, სადაცაა, რომ არ სცივა და არ შია… ეს დიდი სატანჯველი და განსაცდელია… ამ გარდაცვლილი ახალგაზრდების დედების მშურს ხანდახან. ისე ვარ განადგურებული, ჭკუაც არ მომეკითხება.
დედას გული უგრძნობს, შვილი ცოცხალია თუ არა. ხანდახან მთელი ტანით ვგრძნობ, რომ ცოცხალია, ხანდახან ვკვდები, მთელ ტანში ისეთ სიცივეს ვგრძნობ, რომ ვფიქრობ, რომ არაა ცოცხალი.
საქართველოში ყველა მკითხავი მოვიარე და ყველა მეუბნება, რომ ცოცხალია. არც ის ვიცი, დავუჯერო მათ?
მტერს არ ვუსურვებ იმას, რასაც მე განვიცდი…