კულტურის პალატის პრეზიდენტი დათო ოქიტაშვილი სოციალურ ქსელში პოსტს აქვეყნებს.
“აი რატო ებრძვიან ღარიბაშვილს და მის მთავრობას ჩვენი ქვეყნის მტრები და აგენტები😡.
კარგად წაიკითხეთ კარგად.
თუ არ დაგეზარებათ წაიკითხეთ..
თურქულ ყოველდღიურ გაზეთ “ჯუმჰურიეთში” (Gumhuriyet) გამოქვეყნებულია პოლიტიკური მიმომხილველის მეჰმედ ალი გიულერის სტატია სათაურით “აშშ კავკასიაში „მეორე ფრონტის“ გახნას პროვოცირებს: ჯერ საქართველო, ახლა სომხეთი. რას სურს ამერიკას”.
გთავაზობთ პუბლიკაციის ტექსტს მცირე შემოკლებით:
არავისთვის საიდუმლო არაა, რომ უკრაინის პარალელურად, ამერიკას თავიდანვე, ომის დაწყებამდე სურდა კიდევ ერთი ანტირუსული ფრონტი კავკასიაში გაეხსნა. ამ მიზნით, ომამდე ოთხი თვით ადრე მიხეილ სააკაშვილი ამ სპეციალური მისიით იქნა გაგზავნილი უკრაინიდან საქართველოში, მაგრამ მან წარმატებას ვერ მიაღწია. სულ მალე, როცა რუსეთ-უკრაინის ომის დაიწყო, საქართველოს პრემიერ-მინისტრმა ირაკლი ღარიბაშვილმა მტკიცედ განაცხადა, რომ სანამ მმართველი პარტია “ქართული ოცნება” ხელისუფლებაში იმყოფება, მთავრობა “საქართველოში მეორე ფრონტის გახსნას არ დაუშვებს”.
სხვა სიტყვებით რომ ვთქვათ, დღევანდელი დაპირისპირება გარკვეული თვალსაზრისით ჯერ კიდევ 2008 წელს დაიწყო, როცა ამერიკა შეეცადა უკრაინისა და საქართველოსათვის ნატოსაკენ მიმავალი გზა გაეკვალა. ვაშინგტონი ვარაუდობდა, რომ რუსეთს დაქანცავდა, დასავლეთიდანაც დაარტყამდა და სამხრეთიდანაც, იმედი ჰქონდა, რომ ჩრდილოატლანტიკურ ალიანსში უკრაინისა და საქართველოს მიღებით შავ ზღვას “ნატოს ტბად” გადააქცევდა.
ვის სურს ქაოსური სიტუაციის შექმნა სამხრეთ კავკასიაში
შეერთებული შტატების მიერ რუსეთის წინააღმდეგ მეორე ფრონტის გახსნა კავკასიაში შეუძლებელია. მაგრამ, რასაკვირველია, ეს არ ნიშნავს იმას, რომ აშშ თავის მცდელობებს შეწყვეტს რეგიონში ქაოსური სიტუაციის შექმნის მიზნით. თუ მეორე ფრონტი არა, კონფლიქტურ მდგომარეობა მაინც თუ იქნება, ვაშინგტონისათვის ესეც სასარგებლო და მომგებიანი იქნება სხვადასხვა მიზეზთა გამო.
თუ დავაკვირდებით, ბოლო დღეებში ამ მიზნით უკვე რამდენიმე სვლა გაკეთდა: თეთრი სახლი შეეცადა რუსეთის შუამავლობით 2020 წლის ნოემბერში დადებული სომხეთ-აზერბაიჯანის ზავის დარღვევას (რასაც ახალი შეთანხმების გაფორმება მოჰყვება, ამჯერად უკვე ვაშინგტონის მონაწილეობით). ამის შემდეგ სომხეთის პრემიერი ნიკოლ ფაშინიანი აცხადებს, რომ „რუსეთ-სომხეთის სტრატეგიული მოკავშირეობა და ერევნის მოსკოვური იმედები სტრატეგიული შეცდომა იყოო”, შემდეგ ნატოს გაფართოების ევროპული კომიტეტის თავმჯდომარე გიუნტერ ფილინგერი გამოდის და ამერიკას მოუწოდებს – ყველაფერი უნდა გაკეთდეს, რომ სომხეთი ნატოს წევრი გახდესო. და ბოლოს, გადაწყდა სომხეთის მონაწილეობა ათდღიან სამხედრო წრთვნებში, აშშ-სთან ერთად.
მკაცრი ნოტა ერევანს კრემლიდან
რა თქმა უნდა, ფუჭი იქნებოდა იმის მოლოდინი, რომ რუსეთი ამერიკულ პროვოკაციებს, უბრალოდ, მხოლოდ თვალს მიადევნებდა და არაფერს გააკეთებდა. კრემლმა მკაცრად გააფრთხილა ერევანი და ნიკოლ ფაშინიანის ადმინისტრაციას ნოტა გადასცა, რომელშიც ოთხ „არამეგობრულ“ ნაბიჯში დაადანაშაულა:
1) რატომ დააყენა სომხეთმა ეჭვის ქვეშ 2020 წლის ნოემბრის შეთანხმება რუსეთის საშუამავლო მონაწილეობით;
2) რატომ დაიწყო სომხეთის მთავრობამ სისხლის სამართლის საერთაშორისო სასამართლოს (ICC – The International Criminal Court ) რომის სტატუტის რატიფიცირების პროცესი;
3) რატომ გაგზავნა პრემიერ-მინისტრმა თავისი ცოლი კიევში უკრაინის ნაცისტური რეჟიმისათვის ჰუმანიტარული დახმარების გასაწევად;
4) რატომ იღებს სომხეთი მონაწილეობს სამხედრო წრთვნებში ამერიკასთან ერთად.
აშშ-ის მიზანი: თურქეთ-ირანის ომი?
ამერიკული პროვოკაციის რეალური მასშტაბები და საფრთხე თურქეთსაც ეხება და შემდეგში გამოიხატება: უკვე ერთი კვირაა ლაპარაკი მიდის სომხეთ-აზერბაიჯანის ომის შესაძლო განახლებაზე. უფრო მეტიც – იმ ადამიანებს, რომლებიც ომს კარგ შესაძლებლობად მიიჩნევენ თავიანთი მიზნების მისაღწევად, იმედი აქვთ, რომ ამ ომის წყალობით ხანძარს კიდევ უფრო გააფართოვებენ და თურქეთ-ირანის ომში გადაზრდიან.
კრემლის ხისტი პასუხი იმავდროულად ამ პროცესში ჩარევას ნიშნავს. ჯერ-ჯერობით უცნობია, იმუშავა თუ არა ნოტამ ამ მიმართულებით, მაგრამ ჩვენ კარგად ვიცით, რომ რუსეთ-თურქეთის ორმხრივი პარტნიორობა და განსაკუთრებით რუსეთ-თურქეთ-ირანის სამმხრივი თანამშრომლობა მტკიცე ფაქტორად ითვლება სამხრეთ კავკასიაში აშშ-სა და დიდი ბრიტანეთის გეგმების წინააღმდეგ.
პლატფორმა „3+3“: პერსპექტივა
მიუხედავად იმისა, რომ გავრცელდა ინფორმაცია – თითქოსდა აზერბაიჯანი და სომხეთი ლაჩინის დერეფნის გახსნის შესახებ შეთანხმდნენო, პრაქტიკულად ჯერ-ჯერობით არაფერი ჩანს., ანუ კრიზისი გრძელდება. ამ სიტუააციდან სამი გაკვეთილი უნდა გავაცნობიეროთ:
1) აშშ-ის პროვოკაციები სამხრეთ კავკასიაში არ დასრულდება. ამიტომაც საკითხის მოსაგვარებლად ცხოვრებაში უნდა გატარდეს „3+3“ პლატფორმის ფუნქციები, რომელიც აერთიანებს (ან მოწოდებულია გააერთიანოს) ერთი მხრივ, თურქეთს, რუსეთს, ირანს, მეორე მხრივ – აზერბაიჯანს, სომხეთს და საქართველოს;
2) თურქეთ-რუსეთის თანამშრომლობა ყველაზე ეფექტური მოქმედება იქნება ანგლოსაქსონური პროექტების თავიდან ასაცილებლად – ისე, როგორც გასულ საუკუნეებში და ახლაც, მიმდინარე ასწლეულში;
3) თურქეთისა და ირანის ხელისუფლებამ სერიოზული იდეოლოგიური ბრძოლა უნდა დაიწყონ, რომ თავიანთ ქვეყნებში შექმნილი პოლიტიკური მტრობის განწყობა გაანეიტრალონ”, – წერს დათო ოქიტაშვილი.