“ჩემი ცხოვრება დამთავრებული იყო. სიცოცხლეს შვილებისთვის ვაგრძელებდი… ის კი ისე ლამაზად მიხატავდა ყველაფერს, რაც მძულდა”

ტე­ლე­წამ­ყვა­ნი ნა­ნუ­კა ჟორ­ჟო­ლი­ა­ნი სა­კუ­თარ იუ­ბი­ლეს­თან და­კავ­ში­რე­ბით სო­ცი­ა­ლურ ქსელ­ში ემო­ცი­ურ პოსტს აქ­ვეყ­ნებს. 26 ივ­ნისს ჟურ­ნა­ლის­ტი 42 წლის გახ­და.

“ზუს­ტი დრო არ მახ­სოვს, 3-4 წლის წინ მი­ვე­დი ნა­თია ფან­ჯი­კი­ძეს­თან პირ­ვე­ლად. მა­შინ დარ­წმუ­ნე­ბუ­ლი ვი­ყა­ვი, რომ ჩემი ცხოვ­რე­ბა დამ­თავ­რე­ბუ­ლი იყო. სი­ცო­ცხლეს შვი­ლე­ბის­თვის ვაგ­რძე­ლებ­დი. უფრო სწო­რად არ­სე­ბო­ბას. ძა­ლი­ან მძი­მე დეპ­რე­სი­ას შეჭ­მუ­ლი ჰქონ­და ჩემი ბრძო­ლის უნა­რი, ოპ­ტი­მიზ­მი, ყვე­ლა­ფე­რი, რაც მე მქმნი­და ისე­თად, რო­გორ­საც თქვენ მიც­ნობთ. ნა­თი­ას ვუხ­სნი­დი რომ ნა­ო­ჭე­ბი მა­წუ­ხებ­და, ასა­კი მთრგუ­ნავ­და, არა­და 36-37 წლის ვიქ­ნე­ბო­დი, მაგ­რამ ძა­ლი­ან დარ­წმუ­ნე­ბუ­ლი, რომ ყვე­ლა­ფე­რი დას­რულ­და და უცებ მე­კი­თხე­ბა, ყვა­ვი­ლე­ბი გა­აქვს? და გა­ოგ­ნე­ბულ­მა შევ­ხე­დე, ქოთ­ნის ყვა­ვი­ლე­ბი, და­ა­მა­ტა: მი­მიხ­ვდა, რომ ვე­რა­ფერ­საც ვერ მი­ვუხ­ვდი. მძულს ყვა­ვი­ლე­ბით­ქო ვუ­პა­სუ­ხე, მაგ­რამ არ და­ნებ­და. მო­მიყ­ვა რამ­დე­ნი ქო­თა­ნი აქვს აი­ვან­ზე, რო­გორ ურ­თი­ერ­თობს მათ­თან, ჩი­ტებ­თან, მზეს­თან. ისე­თი გა­ოგ­ნე­ბუ­ლი ვუ­ყუ­რებ­დი. მე ისე­თი გაბ­რა­ზე­ბუ­ლი ვი­ყა­ვი სამ­ყა­რო­ზე და ის, ისე ლა­მა­ზად მი­ხა­ტავ­და ყვე­ლა­ფერს, რაც მძულ­და.

მაგ შეხ­ვედ­რი­დან ორი წლის შემ­დეგ წა­ვე­დი უბუდ­ში და მერე ინ­დო­ეთ­ში და მხო­ლოდ მა­შინ გა­ვი­გე, რისი თქმა უნ­დო­და. იქ ყვე­ლა ნა­თია ფან­ჯი­კი­ძე იყო.

ახლა, უფრო მეტი ნა­ო­ჭით და უფრო მეტი ასა­კით ზუს­ტად ვიცი ცხოვ­რე­ბის­გან რა მინ­და, ვინ მინ­და, რატო მინ­და. ახლა, მზის ჩას­ვლა და ამოს­ვლა უფრო მეტ ენერ­გი­ას მაძ­ლევს, ვიდ­რე ყვე­ლა­ფე­რი ერ­თად იმ წლებ­ში. ახლა მეს­მის სა­კუ­თა­რი სხე­უ­ლის, თქვე­ნი და ვარ სრულ ჰარ­მო­ნი­ა­ში სა­კუ­თარ ცხოვ­რე­ბას­თან და რაც მთა­ვა­რია, სა­კუ­თარ თავ­თან.

იცო­დეთ, რომ მნიშ­ვნე­ლო­ბა არ აქვს, რამ­დე­ნი წლის ხართ, მთა­ვა­რია სა­კუ­თა­რი თა­ვის პოვ­ნა და მერე ყვე­ლაფ­რით ტკბო­ბა. რაც არ უნდა ცუ­დად იყოთ, სი­ტყვას გაძ­ლევთ, რომ ყვე­ლა­ფე­რი წინ გაქვთ და შე­იძ­ლე­ბა მთა­ვა­რი ბედ­ნი­ე­რე­ბაც კი. ახლა, და­ბა­დე­ბის ამ დღეს სახ­ლში ბევ­რი ყვა­ვი­ლი მაქვს ქოთ­ნით. ყვე­ლას თა­ვი­სი ის­ტო­რია აქვს მი­ზე­ზი ჩემ­თან ყოფ­ნის. სი­ა­მოვ­ნე­ბას ისე­თი წვრილ­მა­ნე­ბი მა­ნი­ჭებს, ადრე სა­ერ­თოდ რომ ვერ ვამ­ჩნევ­დი. დღეს ჩემი და­ბა­დე­ბის დღეა და დღე­ვან­დელ დღეს დაჯი რომ არ აკ­ლდეს, ჩავ­თვლი­დი რომ დამ­სა­ხუ­რე­ბუ­ლად ბედ­ნი­ე­რი ვარ”.