მუსიკოსი ნინო გუგეშაშვილი სოციალურ ქსელში პოსტს აქვეყნებს.
“როგორი საშიშები ყოფილან, რა ფლიდები, რა სახიფათოები.
კიდევ კარგად გადავრჩენილვართ.
როცა ჩვენ მიშას სპეცნაზი (დიახ, სპეცნაზი) გვირახუნებდა, თანაც ისე, რომ არაფერს ვაშავებდით, მოშორებით ვიდექით, კამერით ვიღებდით, უბრალოდ ვუყურებდით, არც შეურაცხყოფას ვაყენებდით, არც ფარებს ვართმევდით და შლემებს ვუჩაჩქუნებდით თავში, მაგრამ ის მაინც დაგვდევდა და გვირახუნებდა, გაზის გაუღწეველ ღრუბელში გვხვევდა… და ჩვენ ვფიქრობდით: სად არიან ის ტიპები, აი კაიტიპები, რო კაიტიპობენ, მწერლები, მუსიკოსები, მსახიობები, „საზოგადო მოღვაწეები“, ხუმარები, „სამოქალაქო სექტორად“ გაფორმებული ტიპები, რატომ არ არიან, ამ ტირანიას როგორ იტანენ, სიტყვით მაინც დაიკნავლონ თუ აქ მოსვლის ეშინიათ…
მერე სადმე შევხვდებოდით, რაღაც სიტუაციაში და ირკვეოდა, რომ თურმე ცოტა ზემოდან გვიყურებენ, თვალმოჭუტულები გვიღიმიან, „პოლიტიკაში არ ერევიან“, ის ჩვენზე კაიტიპია, ის პოსტმოდერნია, ის პოხუისტია, კაი თუ ძმა ხარ, რაღა დროს სამშობლოა, რაღა დროს თავისუფლებისთვის და სამართლიანობისთვის ბრძოლაა, არც უხსენო ეგ სიტყვები, კრძალავს, დაიკიდე რა!
და ეს „დაიკიდე“ ტიპები თურმე ჩაბუდებულან: ზოგი სამინისტროში, ზოგი წართმეულ ტელევიზიაში, ზოგი ბიზნესების და ბინების ამხევ ბანკირებთან, ზოგი წართმეულ ბიზნესში, ზოგი წართმეულ ფესტივალებში, ზოგი რაღაც კომისიებში და მოზრდილ ჰონორარებს ჭრიან, შენსავით გაღლეტილები კი არ დარბიან – რა დროს სამშობლო და ენთუზიაზმია! უფასო სტუდიებს ითრევენ, მოგზაურობებს ითრევენ, გასტროლებს, როლებს, პრემიებს, პოსტებს ითრევენ, კარიერას, ინაწილებენ ქვეყანას და ზურგს უმაგრებენ იმ ღლავებს, რომლებიც ქვეყანას უფრო დიდ ლუკმებად ინაწილებენ – თქვენ მართლა პოხუისტი და პოსტმოდერნი ხომ არ გეგონათ? „ჩვენ ერთი გუნდი ვართ“ – ჩაბუდებულან ბნელში და შენს ბედს წყვეტენ – „ეს ჩვენიანია, კი! პლუსი დაუსვი“, „ეს არაა ჩვენიანი. არა! მინუსი„
და როცა შეხვდები და მეგობრულად გელაქლაქება, თურმე გსწავლობს, თურმე დატრენინგებულია და „ნდობაში შემოდის“, თურმე ჩართული აქვს რეკორდერი და იწერს, როცა ტელეფონზე ელაპარაკები გულახდილად, მეგობრულად, ადამიანურად. და ვერასოდეს წარმოიდგენ, რომ მერე ზის სადღაც, მართლა ბნელებთან, ბოროტებთან, „ყველას რომ გვიმახსოვრებენ“, იმათთან, და კარნახობს: „ეს ჩვენიანი არაა, ამოშალე! მინუსი! ყველაფრიდან ამოშალე!„
მერე იცვლება სიტუაცია და უბრძანებენ: გეყოფათ ახლა მუქთად ჯდომა, მუქთა პრემიები და მოგზაურობები, მუქთა სტუდიები, მუქთა პოსტები, დაწერეთ ჰიმნები ჩვენზე, დაყარეთ თქვენი წიგნები, ფანქრები, სერიალები და გადით, მიტინგებზე იღრიალეთ, იარეთ ხალხში „საგანმანათლებლო მისიით“. ღმერთო ჩემო, რა საგანმანათლებლო! ზოგი წინადადებას ვერ აბამს თავს! მაინც გადიან, “მუშაობენ”, მაგრამ რაზეც ლოგიკურად არასოდეს უფიქრიათ და უმსჯელიათ, როგორ იმუშაონ? რა თქვან? რა დაწერონ? ა, ხო, გინება! ვინც მისნაირად არ ფიქრობს, ყველას დედას და კარგების და კეთილების @@@@@! კიდევ „ყველას გიმახსოვრებთ“ მუქარა! კიდევ რა? ა, ჰო, თანდათან, ნელ-ნელა აღიარება, რომ თურმე „ნულოვან ტოლერანტობას“ და დიქტატურას უჭერდა მხარს, თურმე ბიუჯეტის ქურდი, მკვლელი და ტირანი პოლიტპატიმრები ყოფილან და, როცა ჩვენ მიშას სპეცნაზი გვირახუნებდა, თურმე იმ თავის ბნელეთში ბნელ და ბოროტ საძმოსთან ხარობდა, რომ მეტის ღირსები ვართ…
ნანა ზარდიაშვილი წერდა გავარვარებული მიშიზმის წლებში, რომ თუ 30-იანებში დახვრეტა იყო, ახლა იგნორია, სრული და საყოველთაო შეუმჩნევლობა. ისეთ დროს წავიდა ამქვეყნიდან, რომ უარესი (მგონი) ვერ ნახა: როცა ირკვევა, რომ იგნორის „ფუფუნებაშიც“ ვერ მოყევი, „მეგობარი“ შენთან სატელეფონო ლაპარაკის ჩანაწერს თურმე საერთო ჩატში აგდებს… თურმე ფულს იღებს… როცა ხედავ, რომ ხალხის წვალების და სისხლის ფასად შეცვლილი ხელისუფლება ან იმდენად მართლა უუნაროა, ან იმდენად შეკრული ძველთან, რომ ისევ ძველები მართავენ, მაგრამ უკვე „ოპოზიციის“ სახელით, ჩამყაყებული კონფორმისტები „ნონკონფორმისტებად“ და „მებრძოლებად“ ამოტივტივდნენ და მუდმივი კომკავშირლები გვასწავლიან, რა არის ევროპა. რუსულ ფულზე მიბმულები რუსეთუმეებს ეძახიან იმათ, ვინც იშრომა და იბრძოლა კონსტიტუციაში ნატოს და ევროპის ჩასაწერად. „დეპოლარიზაცია“ გაიგონეს? – აბა შეჭამენ ქვეყანას, აიკლებენ, ოღონდაც მართლა არსად შევიდეს მშვიდობიან და სტაბილურ ზონაში. გინებას გააათმაგებენ. ნეტა იგნორს გვაკმარებდნენ, ვინღა ჩივის. „გვიმახსოვრებენ“, „გვიმახსოვრებენ“ დაბადებით და გენეტიკით ჩამშვებები, “დანოსშიკები“.
და ქვყნის ისტორიის რამდენ ფურცელსაც გადაშლი, ყოველთვის ასეა.
რა კარგად გადავრჩენილვართ! რამ გადაგვარჩინა?
ალბათ იმან, რომ მათზე უკეთ სხვა იმახსოვრებს, სხვა ამჩნევს, უფრო მართალი, უფრო ბუნებრივად მდინარე ისტორია.”
