“მინდა რამდენიმე სიტყვა გითხრათ ჩემი და ღმერთის ურთიერთობაზე, იმიტომ რომ ეს ერთ-ერთი მთავარი განხილვის თემა იყო მთელი კვირის განმავლობაში, როდესაც ვუსმენ რა ვნებათა ღელვა მოჰყვა ბოლო პერიოდში ჩემს კომენტარებს რელიგიურ თემებზე, ვხვდები რომ ხშირ შემთხვევაში გადამწყვეტი მნიშვნელობა ჰქონდა არა იმას, თუ რა ვთქვი იესოს ან მარიამის შესახებ, არამედ უფრო იმას თუ როგორ ვთქვი.” – გიორგი გაბუნია ბოლოდროინდელ მოვლენებზე, რომელიც მისი კომენტარებს მოჰყვა ღვთისმშობელზე ვრცელ განმარტებას აკეთებს:
“უკმაყოფილების ერთ-ერთი მთავარი მიზეზი ჩემი აზრით არის ფორმა, რომლითაც მე მათ მოვიხსენიებ ხოლმე. მორწმუნეების დიდ ნაწილს აღიზიანებს ის, რომ მე ქრისტეზე ან ღვთისმშობელზე, როგორც უბრალო ადამიანებზე ვსაუბრობ და ვხუმრობ, მაგრამ ისინი იყვნენ ადამიანები, ზუსტად ისე როგორც მე, ან თქვენ, ამას ეკლესიაც არ უარყოფს და ღმერთის განკაცებაც სწორედ ამას გულისხმობს, რომ იესო სრულფასოვანი ადამიანი იყო, მას ჩვენსავის შიოდა, სწყუროდა, სციოდა, ეშინოდა, ქორწილებშიც დადიოდა, ღვინოსაც სვამდა, სუფრასთანაც იჯდა, მათ შორის ძალიან ცოდვილ ადამიანებთან ერთად და ისევე როგორც სხვა ადამიანები, ალბათ რაღაც დოზით ხუმრობდა და იუმორის გრძნობაც ქონდა.
დიახ მე იესოზე ვსაუბრობ პირველ რიგში, როგორც ადამიანზე, ჩემთვის ის პირველ რიგში ადამიანია, დიდი ადამიანი თანაც და ჩემთვის ძალიან ახლობელი, რომელზეც თავისუფლად შემიძლია ვიხუმრო, როგორც მაგალითად ახლო მეგობარზე, რომელსაც ვიცი რომ არასდროს ეწყინება ჩემი ხუმრობა.
მორწმუნეთა ნაწილს ახლა ეს დამოკიდებულებაც გააბრაზებს, როგორ ვბედავ ღმერთზე არამარტო როგორც ადამიანზე, ახლა უკვე ჩემს ახლობელზეც ვლაპარაკობ, ჩემთვის ამ დროს ეს სრულიად ბუნებრივია, მე გავიზარდე ამ ღმერთთან ერთად. მე ჯერ კიდევ ძალიან, ძალიან პატარა ვიყავი, როდესაც პირველად ვიგრძენი ძალიან დიდი მიზიდულობა იმ ორი ხატის მიმართ, რომელიც ჩემს ოჯახში ინახებოდა, ეს იყო ღვთისმშობლის და წმინდა გიორგის ხატები.
მახსოვს წმინდა გიორგის ხატი კედელზე ეკიდა ძალიან მაღლა, წინ თეთრი ნაჭერი ქონდა ჩამოფარებული, მე ჩუმად ვძვრებოდი ხოლმე სკამზე და დიდხანს ვუყურებდი იმ ხატს ისე, რომ არავის შეემჩნია, ავწევდი ამ ნაჭერს და ვუყურებდი. დღესაც ნათლად მახსოვს აგრეთვე ის განსაკუთრებული დღე, როდესაც, ბებიაჩემმა, დედაჩემის დედამ ქაშუეთში შემიყვანა, არ მახსოვს როგორ ან რატომ მოვხვდი იქ მასთან ერთად მაგრამ მახსოვს ის ენით აღუწერელი აღფრთოვანება, რაც იმ დღეს ტაძარში განვიცადე. ცხრა წლის ვიყავი, როდესაც მომნათლეს ჩემს და-ძმასთან ერთად, იმიტომ რომ ბაბუაჩემი გარდაიცვალა და ასე თქვეს, არ შეიძლება ოჯახში ვინმე მოუნათლავი იყოსო. რამდენიმე წელიწადში ბუნებრივად გამიჩნდა მოთხოვნილება და სურვილი რომ უფრო მეტი გამეგო ღმერთის შესახებ, მაგრამ მაშინ ტაძრების დიდი ნაწილი დაკეტილი იყო და საეკლესიო ლიტერატურა ფაქტობრივად არ იყიდებოდა, ვისაც ახსოვს ეს პერიოდი დამეთანხმება, რომ სწორედ ასე იყო, არ მახსოვს საიდან მაგრამ, უცნაურია, ჩემი ინტერესის შესახებ, ჩემმა მათემატიკის მასწავლებელმა გაიგო და ერთ დღესაც ჩუმად სკოლაში მომიტანა ოთხთავი, ჩუმად თანაც, როგორც მართლა უდიდესი განძი ისე მოვასვენე ეს წიგნი სახლში, შევეცადე წაკითხვას მაგრამ ვერაფერი ვერ გავიგე იმიტომ, რომ ოთხთავი ძველქართულად იყო და ცოტახანი მქონდა ეს წიგნი და შემდეგ დავუბრუნე უკან ჩემს მასწავლებელს, დიდი გულისტკივილით რომ ვერ მოვახერხე მისი წაკითხვა.
ასე ჰაერში ვიყავი შეიძლება ითქვას დარჩენილი და ვცდილობდი ჩემი ურთიერთობა მეპოვა ღმერთთან და მე მისი ხატვა დავიწყე. ვხატავდი ბიბლიურ თემებზე, რომლებსაც სხვა დიდი მხატვრების ნამუშევრებიდან ვსწავლობდი იმიტომ, რომ თვითონ მე ბიბლია უბრალოდ არ მქონდა.
ალბომები მაქვს მართლა გავსებული ნახატებით, რომლებშიც მთავარი გმირი ღმერთია, მამა ღმერთი, იესო ქრისტე ან სული წმინდა. ბევრი წელი გავიდა ვიდრე მე სიონის ტაძარში ჩემი პირველი ახალი აღქმის ყიდვა შევძელი, ეს ჩემთვის სრულიად დაუჯერებელი სასწაული იყო. დღესაც მახსოვს ეს მომენტი, ხელში მეჭირა სრული ახალი აღქმა, ყველა წიგნი, მათეს სახარებიდან დაწყებული იოანეს გამოცხადების ჩათვლით, მართლა არ მჯეროდა რომ ეს სიმართლე იყო. შემდეგ ნელ-ნელა ეს გზები დაიხსნა, მოგვიანებით შევიძინე მთლიანი ბიბლიაც, რომელიც მალევე რამდენჯერმე წავიკითხე და იმ პერიოდიდან გამომდინარე ისე მოხდა, რომ მე იძულებული გავხდი რაღაცნაირად, ჩემი საკუთარი უშუალო ურთიერთობა მეპოვა ღმერთთან, შუამავლების გარეშე.
თუმცა შუამავალი გაჩნდა მოგვიანებით, როდესაც მე ეკლესიაში დავიწყე სიარული. ამ დროისთვის მე უკვე ძალიან სერიოზული გეგმები მქონდა, მინდოდა ჩემი თავი სრულიად მიმეძღვნა ღმერთისთვის და ამიტომ წლების შემდეგ ბერად აღკვეცას ვაპირებდი, უფრო მეტიც, განდეგილობა მინდოდა და ამისთვის სერიოზულად ვემზადებოდი, ვკითხულობდი ანტონი დიდის ცხოვრებას და მის ქადაგებებს და მსგავს ლიტერატურას.
ამასობაში სკოლა დავამთავრე და დადგა უმაღლესი სასწავლებლის დრო. მე მინდოდა სემინარიაში ჩაბარება ბუნებრივია, მაგრამ ჩემი მშობლები კატეგორიულად წავიდნენ ამის წინააღმდეგ, მათთვის სრულიად გაუგებარი აღმოჩნდა ჩემი მიდრეკილება განდეგილობისკენ, ამიტომ დიდხნიანი კამათის შემდეგ, დამითანხმეს რომ მესწავლა არქიტექტურა, დავთანხმდი ოღონდ შემდეგი მიზნით, გავხდებოდი არქიტექტორი და აღვადგენდი საქართველოს დანგრეულ ტაძრებს და ზოგიერთს ჩემი საკუთარი ხელითაც მოვხატავდი. ძალიან დიდი სურვილი მქონდა მე თვითონ ამის.
დავიწყე სწავლა უნივერსიტეტში და ამ დროს, ჩემმა მოძღვარმა, პარალელურად შემატყო განსაკუთრებული მონდომება და ისე, რომ ამის შესახებ არასდროს არაფერი მითქვამს, სტიქაროსნად მაკურთხა. ჩემს ბედნიერებას იმ მომენტში და გაკვირვებას აგრეთვე საზღვარი არ ქონდა, მართლა სამოთხეში მეგონა თავი, იმიტომ რომ ეს ჩემთვის სრულიად მოულოდნელი და წარმოუდგენელი იყო, შემდეგ ვისწავლე ნუსხურად კითხვა და გავხდი მედავითნე ამ ტაძარში და ვგალობდი, ვმარხულობდი, აღსარებას ვამბობდი, ვეზიარებოდი და ასე შემდეგ, ყველა წესს ზედმიწევნით ავსრულებდი, რამდენიმე წელი გავიდა სწორედ ასე და რა მოხდა შემდეგ, მე ნელ-ნელა მივხვდი რომ ამ წესებში, კანონებში, რიტუალებში, ღმერთი ვერ ვიპოვე… განაცხადა გიორგი გაბუნიამ.