ჟურნალისტი ზაზა დავითაია სოციალურ ქსელში პოსტს აქვეყნებს:
“დახმარებას ვითხოვ!!!
ვიდრე, ტრაგედია დატრიალებულა…
აღარ მინდოდა ამ საკითხზე საზოგადოების შეწუხება, მაგრამ სხვა გზა და მექანიზმი აღარ მრჩება. ჩემს შვილს, ჩემს საყვარელ მარიშკას ვეღარ ვხედავ. ბავშვთან დახშული მაქვს ყოველგვარი კომუნიკაცია, ტელეფონზეც კი, ჩემს 6 წლის მარიშკას მხოლოდ დედამისის კონტროლით ველაპარაკები. ჩემთვის გასაცემი ნებისმიერი პასუხისთვის ბავშვი ჩურჩულით, დედას ეკითხება. უკანასკნელი 9 თვის გამავლობაში მარიამი ვნახე მხოლოდ სამჯერ! ისიც, დიდი ბრძოლის შედეგად!!!
დედამისი ბავშვს შეგნებულად აძულებს ჩემს თავს. ამის მიუხედავად, სამჯერვე, როცა მარიშკას შევხვდი, მეხვეოდა და მეფერებოდა – სახლში დაბრუნება აღარ უნდოდა! ბავშვის დედა ავრცელებს ინფორმაციას, თითქოს მარიშკას თავად აღარ სურს მამის ნახვა, რაც ტყუილია!!! ალბათ გახსოვთ, ჯერ კიდევ 1 წლის წინ, მარიშკა რა სიხარულით სეირნობდა მამასთან ერთად. კვირაში ერთი დღე ვხვდებოდით ერთმანეთს, მაგრამ ორივესთვის ზეიმი იყო!
ახლა დედამისი ბავშვს ბუნდოვანი მოტივაციით, მამასთან ერთად აღარ უშვებს სასეირნოდ. ამბობს, რომ მხოლოდ თეასთან ერთად (მარიამის დაიკო, ჩემი შუათანა შვილი) გამოუშვებს, გეგონება, მე ძალა არ შემწევდეს ბავშვის მოსაფრთხილებლად, ან რაიმე ხიფათს ვუქმნიდე ჩემს უსაყვარლეს ნაბოლარა მარიშკას! ესეც მოგონილი მიზეზია. თეა ყოველდღე მუშაობს. ეს ბავშის დედამ კარგად იცის და სპეციალურად იმიზეზებს. რა გამოდის? თეა ვერ იცლის და შვილი როდისღა ვნახო? ან, რატომ ვერ უნდა ვნახო მარიშკა, მისი დაიკოს თანხლების გარეშე?
ვფიქრობ, ბავშვი არის საფრთხეში. მაქვს გონივრული ვარაუდი, იმის მიღმა, რომ ბავშვს მამასთან არ უშვებენ – იმალება დიდი საიდუმლო, რომლის გამხელა ბავშვის დედისთვის სახარბიელო არ არის და მამასთან კონტაქტის სამუდამოდ გაწყვეტით ცდილობს, ამ საიდუმლოს ნათელი არ მოეფინოს! ჩემთვის სრულიად უცნობია, რა პირობებში ცხოვრობს ჩემი შვილი, ვის გარემოცვაში ძინავს, ყოველდღიურად სად და ვისთან დაიარება”სტუმრად”. მე – მამას – არაოფიციალურად, აკრძალული მაქვს ბავშვისთვის მისი ცხოვრების პირობების შესატყობად ნებისმიერი კითხვის დასმა, რადგან ჩემს თითოეულ ასეთ მცდელობას დედამისის ისტერია და ამის შემდეგ ბავშვის ჩემგან თვეობით გადაკეტვა მოსდევს!
ბავშვის დედა ყოველი გზით ცდილობს, მოძალადედ წარმომაჩინოს. იობის მოთმინებით და ჯვარცმულის ტანჯვით ვცდილობ ავიტანო შვილის უნახაობა. მოთმინებით ვუმკლავდები შეგნებულად დადგმულ პროვოკაციებს – სხვა გზა მაინც არ მაქვს. სხვაგვარად, თავზე ხელის აღება მომიწევს…
ჩემს სისხლს და ხორცს, ჩემს მარიშკას თვეობით მე – მისი მამიკო ვერ ვხედავ. ბავშვის დედა ურთიერთობის ყველა საშუალებას მე მიკეტავს, სამაგიეროდ, საჯარო სივრცეში ალაგებს ფოტოებს, სადაც მისი საყვარელი თუ ახალი ქმარი – ჩემს შვილს ეხუტება – ეს გამოწვევაა! ჩემს შვილს მე ვეღარ ვეხები და მას უცხო მამაკაცი ეფერება!!! მესმის, რომ მას ახალი ოჯახი, ახალი გარემო აქვს და ბავშვისთვის მნიშვნელოვანია, დედის ახალ რჩეულთან კარგი ურთიერთობის ქონა, მაგრამ ასეთი სურათების გამოფენა, იმ ფონზე, როცა მამასთან შეხვედრას უკრძალავს, სულ სხვა მიზანს ემსახურება – დამაკარგვინოს წონასწორობა, ეს ფაქტი დააფიქსიროს და ამის მერე გაუადვილდება აგრესორად და მოძალადედ ჩემი წარმოჩენა!
ცხოვრებაში ჯერ ქათამიც არ დამიკლავს, მაქსიმალურად ვცდილობ თავის ხელში აყვანას, მაგრამ ერთხელაც, მოთმინება მიმტყუნებს… რამდენი სურათიც უნდათ, იმდენი გადაიღონ, ოღონდ მე ნუ მართმევენ ჩემს შვილთან მამაშვილური სიყვარულის და ურთიერთობების შენარჩუნების შანსს!!!
ალბათ მკითხავთ – რატომ აქამდე სასამართლოს ძალით არ მოითხოვე ბავშვთან შეხვედრის სავალდებულო საათების განსაზღვრაო – მოგახსენებთ: გააზრებული მაქვს ჩემი მდგომარეობა – ბავშვი დედის მხრიდან ფსიქოლოგიური წნეხის ქვეშაა. ბავშვს დედამ უკვე წაართვა საკუთარი ნებელობა და ამას ისე ოსტატურად აკეთებს, რომ ბავშვის პოზიციად წარმოაჩენს – თითქოს მარიშკას თავად აღარ სურს მამის ნახვა! არადა, ჯერჯერობით ვერ შეძლო ბავშვის გონებიდან მამიკოს მიმართ სიყვარულის ბოლომდე ამოშლა. ზუსტად ვიცი – მე თუ სასამრთლოში შევიტან სარჩელს, ბავშვის დედის ძალისხმევა გაასკეცდება. წარმოიდგინეთ – თუნდაც სასამართლოს დადგენილება ხელთ მქონდეს, რას გავაწყობ, როცა დედის გავლენის ქვეშ მყოფი ბავშვი მამიკოსთან შეხვედრაზე უარს მართლა იტყვის? ძალით ხომ ვერ ვნახავ???
მიზეზები არ ილევა. ხან “გაციებულია” ბავშვი. ხან “მუცელი სტკივა.” ხან – სტუმრად მიდის და ხან მათ მოსდით სტუმარი! მამასთან შეხვედრის დრო არა და არ დგება! ამასობაში თვეები გადის და შვილს ვერ ვნახულობ! პატარა ბავშვის მეხსიერებაში მისი საფიცარი მამიკოს სიყვარული ნელ-ნელა იცრიცება და ბუნდოვანდება!
ტელეფონში ბავშვი ჯერ ისევ, სიყვარულით მეტიკტიკება, თუმცა, ხანდახან ტელეფონთანაც არ უშვებენ. ხშირად, აიძულებენ, ტელეფონი გამითიშოს. როგორც კი ვეკითხები – მამიკო, როდის უნდა მნახო, ძალიან მენატრები მეთქი – ბავშვი ჩუმდება და ტირილს იწყებს, რადგან, იმის მიუხედავად, რომ მასაც ვენატრები, ამ კითხვაზე პასუხი არ გააჩნია – დედაზეა დამოკიდებული! ამ დროს ტელეფონში მესმის დედამისის ხმა, რომელიც ვიღაცას მიმართავს, ჩემზე ეუბნება – შეხედე, ნახე, რა მდგომარეობაში აგდებს ბავშვსო! ### არადა, ბავშვი იმიტომ ტირის, რომ მამის ნახვა უნდა, მაგრამ დედასთან ამის თქმას ვერ ბედავს!
ბავშვი იზრდება არაჯანსაღ და უზნეო ფსიქოლოგიურ გარემოში. როგორც მინიმუმ – მას აჩვევევნ მამისთვის ტყუილის თქმას და მასზე ფსიქოლოგიურად გამიზნულად ძალადობენ, რათა მამის სიყვარული სამუდამოდ დაავიწყონ!
ვაღიარებ – მრავალი ნაკლი მაქვს, მაგრამ არასოდეს ვყოფილვარ ცუდი მამა! მარიშკა 5 წლამდე მამის დიდი სიყვარულის ქვეშ იზრდებოდა. თავისუფალი დროის დეფიციტის მიუხედავად, ყოველთვის ვნახულობდი დროს მარიშკას გასართობად, გასასეირნებლად და მისთვის უზარმაზარი სიყვარულის მისაცემად. ბაშვთან ურთიერთობა თავს ბედნიერად მუდამ მაგრძნობინებდა! ალბათ, სწორედ ამიტომ, გაშმაგებული ბრძოლის მიუხედავად, მარიშკას მამა აქამდე ვერ დაავიწყეს… მაგრამ ძალადობის ამ ტემპით, ბავშვის ცნობიერებაში მამის მიმართ ლტოლვა უკვე ინერციით კლებულობს!
ვაცხადებ საჯაროდ – რაც მარიშკას და მისი მამიკოს ურთიერთობაში გარეშე ადამიანების ჩარევის შედეგად ხდება – ეს არის დიდი ბოროტება; ამავე დროს, ფსიქოლოგიური ძალადობა, როგორც ბავშვის, ასევე მისი მამის წინააღმდეგ!
ნუთუ, ამ საზარელ ქვეყანაში კეთილი ნების ადამიანები აღარ არსებობენ, რომლებიც შეძლებენ გავლენის მოხდენას და შვილის შენარჩუნებაში დამეხმარებიან? ნუთუ ასე შეუძლებელია, საკუთარი სისხლი და ხორცი კვირაში ერთხელ მაინც სტაბილურად ვნახო და გულში ჩავიხუტო? ყველას მოგიწოდებთ – ჩაერიეთ! დამეხმარეთ!
რას აკეთებს არასამთავრობო სექტორი? ამიხსენით, რა ზომას მივმართო, როგორ მოვიქცე, რომ ჩემი მონატრებული შვილის კვირაში ერთხელ მაინც შეუფერხებლად მონახულების საშუალება მქონდეს?
ეს ჩემი ბრძოლაა – ჩემი შვილის, ჩემი სისხლის და ხორცის შესანარჩუნებლად. ბავშვი როცა წამოიზრდება, მერე ყოველივეს თავადვე შეაფასებს. თავად მიხვდება, რისი გადატანა უწევდა მის მამიკოს!
ვითხოვ კანონდამცველთა დახმარებას! ვითხოვ, ყველა მორალური, ტრადიციული, ზნეობრივი, ჰუმანური თუ კანონიერი ბერკეტის ამოქმედებას! შვილის ნახვის უფლებას ვითხოვ! თუ შვილს ასე დაუნდობლად სამუდამოდ მომგლეჯენ და წამართმევენ… ყველამ იცოდეს – მერე უკან აღარაფერზე დავიხევ! მომეცით კვირაში ერთხელ შვილთან ჩახუტების უფლება – მეტს არაფერს ვითხოვ!!!”
ზაზა დავითაია
