2008 წლიდან ჩვენი ქვეყანა ოკუპირებულია და გამოდის, რომ ამ ახალგაზრდებს 2019 წლამდე ლეთარგიული ძილით ეძინათ, რადგანაც არანაირი მკვეთრი და ხილული ანტისაოკუპაციო ქმედებები მათგან ამ ხნის მანძილზე არავის ახსოვს, – ასე ეხმიანება პოლიტოლოგი ზაალ ანჯაფარიძე მიმდინარე პროცესებს.
“აშკარად ჩანს, რომ ხალხის დამოკიდებულება რუსთაველზე აქციების და მათი ლიდერების მიმართ უარესდება, მითუმეტეს, რომ „არა ოკუპაციას“ მიტინგები ოკუპაციის პრობლემის გადაწყვეტის არავითარ რეალურ გზას არ სთავაზობენ.
2008 წლიდან ჩვენი ქვეყანა ოკუპირებულია და გამოდის, რომ ამ ახალგაზრდებს 2019 წლამდე ლეთარგიული ძილით ეძინათ, რადგანაც არანაირი მკვეთრი და ხილული ანტისაოკუპაციო ქმედებები მათგან ამ ხნის მანძილზე არავის ახსოვს. ეს მიუხედავად იმისა, რომ ოკუპირებულ და მიმდებარე ტერიტორიებზე ამ ხნის მანძილზე ბევრი ცუდი რამ ხდებოდა – ტატუნაშვილის, ბაშარულის, ოთხოზორიას მკვლელობა, საზღვრების გადმოწევა ლამის ჩვენს ტრასებამდე, ჩვენი ხალხის გატაცება და ა.შ. ამ ყველაფერზე მათი რეაქცია იყო 0.
გამოდის, რომ ოკუპაციის 11-ე წელს მხოლოდ გავრილოვმა შეახსენათ ამ ხალხს ოკუპაციის ამბავი ჩვენი პარლამენტის თავმჯდომარის სავარძელში ჩასკუპებით. ვთქვათ და არ ჩამოსულიყო თბილისში გავრილოვი, რა მოხდებოდა? ეს ახალგაზრდები, მშვილდაძე-მაქარაშვილი და კომპანია მშვიდად გაიღვიძებდნენ და დაიძინებდნენ თავიანთ ოკუპირებულ ქვეყანაში, ისე როგორც ამას აკეთებდნენ მთელი ამ 11 წლის მანძილზე”, – წერს ზაალ ანჯაფარიძე.