გუ­ლი, რო­მე­ლიც სცე­ნა­ზე დარ­ჩა – და­თუ­ნი­კა სხირ­ტ­ლა­ძის მე­უღ­ლის სევ­დი­ა­ნი ინ­ტერ­ვიუ

შე­უძ­ლე­ბე­ლია, ეს ადა­მი­ა­ნი ერ­თხელ მა­ინც გე­ნა­ხათ სცე­ნა­ზე და მი­სი ცეკ­ვით, სიმ­ღე­რით, ლექ­სის კითხ­ვის ოს­ტა­ტო­ბით არ მო­ნუს­ხუ­ლი­ყა­ვით. ის მარ­თ­ლაც, სცე­ნის­თ­ვის იყო და­ბა­დე­ბუ­ლი. და­თუ­ნი­კა სხირ­ტ­ლა­ძე­ზე მინ­და გი­ამ­ბოთ. ადა­მი­ან­ზე, რომ­ლის ცხოვ­რე­ბა მარ­თ­ლაც, ქა­რიშ­ხალს ჰგავ­და, სიკ­ვ­დი­ლი – მე­ხის გა­ვარ­დ­ნას.

ვინ იყო და­თუ­ნი­კა და რა დამ­სა­ხუ­რე­ბა აქვს მას ქარ­თუ­ლი კულ­ტუ­რის წი­ნა­შე? – შე­უძ­ლე­ბე­ლია, ამ ყვე­ლა­ფერ­ზე ერთ სტა­ტი­ა­ში ილა­პა­რა­კო. მი­სი მე­უღ­ლე, ქალ­ბა­ტო­ნი მზია ჯინ­ჭა­რა­ძე და­თუ­ნი­კას ადა­მი­ა­ნურ თვი­სე­ბებ­ზე, დიდ სიყ­ვა­რულ­ზე, ტკი­ვილ­ზე, სი­ხა­რულ­ზე, მხრე­ბით ნა­ტა­რებ სამ­შობ­ლო­ზე, ნა­ქე­რა­ლა­ზე და­კოც­ნილ მი­წა­ზე გვი­ამ­ბობს.

შეხ­ვედ­რა
– მა­მით რაჭ­ვე­ლი ვარ, დე­დით – კოლ­ხი, აფხა­ზეთ­ში გა­ვი­ზარ­დე. სა­მე­დი­ცი­ნო ინ­ს­ტი­ტუტ­ში სწავ­ლის პე­რი­ოდ­ში, ამ­ბ­რო­ლა­ურ­ში ჩა­ვე­დი. ფოლ­კ­ლო­რის მოყ­ვა­რუ­ლი ვარ. მე­გო­ბარ­მა გო­გო­ნამ მითხ­რა, დღეს სა­ღა­მოს, ამ­ბ­რო­ლა­უ­რის კულ­ტუ­რის სახ­ლ­ში კარ­გი კონ­ცერ­ტი ტარ­დე­ბა, ერ­თი ძა­ლი­ან კარ­გი ბი­ჭი გა­მო­დის, ლექ­სებს კითხუ­ლობს და წა­ვი­დე­თო. ის სა­ღა­მო მარ­თ­ლა დღე­სას­წა­უ­ლი იყო. უნ­და მო­გეს­მი­ნათ, რო­გორ კითხუ­ლობ­და ლექ­სებს და­თუ­ნი­კა, რო­გორ მღე­რო­და, სცე­ნა­ზე მი­სი უბ­რა­ლო გავ­ლაც კი შთამ­ბეჭ­და­ვი იყო. გა­ვი­ფიქ­რე; უფა­ლო, ამ ადა­მი­ანს თუ და­მა­კავ­ში­რებ, მხარ­ში ამო­ვუდ­გე­ბი-მეთ­ქი. ან­გე­ლოზ­მა ჩე­მი ნათ­ქ­ვა­მი ის­მი­ნა… შემ­დეგ ერ­თ­მანეთს სუფ­რას­თან შევ­ხ­ვ­დით. ის თა­მა­დობ­და.

– ამ შეხ­ვედ­რის შემ­დეგ, თქვე­ნი სიყ­ვა­რუ­ლი რო­გორ და­იწყო?
– ერთ დღეს და­მი­რე­კა და გა­ლაკ­ტი­ო­ნის ლექ­სი წა­მი­კითხა. მეც ლექ­სით ვუ­პა­სუ­ხე. ჩვენ შო­რის პა­ტა­რა პა­ექ­რო­ბა­სა­ვით გა­ი­მარ­თა. მე­რე მითხ­რა, – რა­ჭა, ჩე­მიაო. – რა­ჭა ორი­ვეს გვე­ყო­ფა-მეთ­ქი. ასე და­იწყო ჩვე­ნი ურ­თი­ერ­თო­ბა. მე­რე ბა­რა­კონ­ზე სა­ლო­ცა­ვად მივ­დი­ო­დი და ხი­დიკ­რის ხიდ­თან შევ­ხ­ვ­დით. ის ვე­ნახ­ში მუ­შა­ობ­და, რთვე­ლი ჰქონ­და. რომ გა­მო­ვი­და, სა­მუ­შაო ტან­საც­მე­ლი ეც­ვა, ხელ­ში ყურ­ძ­ნის მტევ­ნე­ბი ეჭი­რა. – წა­ვი­დეთ ბა­რა­კონ­ში, ვი­ლო­ცოთ-მეთ­ქი. გა­იკ­ვირ­ვა: ასე, ამ ფორ­მით წა­მო­ვი­დეო? – უფალს შე­ნი ამ ფორ­მით მის­ვ­ლა უფ­რო გა­უ­ხარ­დე­ბა-მეთ­ქი. ხი­დიკ­რი­დან ბა­რა­კო­ნამ­დე გზად მი­მავ­ლებს, ყვე­ლა ჩვენ გვი­ყუ­რებ­და. ვერ ვხვდე­ბო­დი, რა­ტომ. თურ­მე, და­ვი­თი მთელ რა­ჭა­ში ცნო­ბი­ლი კა­ცი იყო და ხალხს აინ­ტე­რე­სებ­და, ვის­თან ერ­თად მი­დი­ო­და. მოგ­ვი­ა­ნე­ბით გა­ვი­გე, ძა­ლი­ან ბევრ გო­გოს უყ­ვარ­და, ბევრს უნ­დო­და მას­თან ბე­დის და­კავ­ში­რე­ბა.

ერ­თად ყოფ­ნის რო­მან­ტი­კა
– 1996 წლის 23 ნო­ემ­ბერს შე­ვუღ­ლ­დით. რა­ტომ­ღაც სულ მომ­წონ­და, ქალს მზი­თევ­ში “ვეფხის­ტყა­ო­სა­ნი”, ბიბ­ლია და წმინ­და გი­ორ­გის ხა­ტი რომ მიჰ­ქონ­და და მეც ასე მო­ვი­ქე­ცი. ის ხა­ტი ჩვენს სახ­ლ­ში, სო­ფელ ხიმ­ში, დღემ­დე გვაქვს. ამ­ბ­რო­ლა­უ­რი­დან (ჩე­მი სახ­ლი­დან) და­ვი­თის სახ­ლამ­დე ფე­ხით წა­ვე­დით, ასე უფ­რო რო­მან­ტი­კუ­ლი იყო. ფე­ხით 3 კი­ლო­მეტ­რი გა­ვი­ა­რეთ.
– მხო­ლოდ თქვენ იყა­ვით და სხვა არა­ვინ?
– დი­ახ. ჩე­მე­ბი დევ­ნი­ლე­ბი რომ გახ­დ­ნენ, რა­ჭა­ში დაბ­რუნ­დ­ნენ. ამ­ბ­რო­ლა­ურ­ში ბი­ნა გვქონ­და. მე თბი­ლი­სი­დან რომ ჩა­ვე­დი, და­ვით­მა მო­მა­კითხა და გავ­ყე­ვი.
– მის ოჯახ­ში მის­ვ­ლის წუ­თე­ბი რო­გორ გახ­სოვთ?
– რომ მი­ვე­დით, მშობ­ლებს უთხ­რა, ცო­ლი მო­ვიყ­ვა­ნეო. მა­შინ და­ვი­თი 37 წლის იყო, მე – 33-ის. ძა­ლი­ან გა­უკ­ვირ­დათ. უნ­დო­დათ და­ო­ჯა­ხე­ბუ­ლი­ყო, მაგ­რამ დედ-მა­მა გა­ოგ­ნე­ბუ­ლე­ბი იყ­ვ­ნენ. ასეთ დროს, ოჯახ­ში სუფ­რა ხომ იშ­ლე­ბა. მე ვთქვი, არა­ფერ­ზე შე­წუხ­დეთ-მეთ­ქი. ვე­ლი­ე­თის სა­ლო­ცავ­ზე ავე­დით, ვი­ლო­ცეთ. და­ვით­მა დე­დას და­უ­ბა­რა, რომ დავ­ბ­რუნ­დე­ბით, მჭა­დი და ყვე­ლუ­კა დაგ­ვახ­ვედ­რეო.
სხვა­თა შო­რის, ამ დღის შემ­დეგ, ჩვენ ყო­ველ 23 ნო­ემ­ბერს, ერ­თ­მა­ნეთს პა­ე­მანს ვე­ლი­ე­თის სა­ლო­ცავ­ში ვუ­ნიშ­ნავ­დით. იქ ლექ­სებს მი­კითხავ­და, მიმ­ღე­რო­და… 20 წე­ლი ვიცხოვ­რე ზე­ბუ­ნებ­რივ ადა­მი­ან­თან. მე არა მხო­ლოდ ქმა­რი, დი­დი მე­გო­ბა­რი დავ­კარ­გე. ძა­ლი­ან დი­დი ადა­მი­ა­ნი იყო. სცე­ნა­ზე მო­უ­ლოდ­ნე­ლად იგო­ნებ­და ახალ ილე­თებს. მა­ყუ­რე­ბელს მი­სი სკა­მი­დან წა­მოდ­გო­მა, მი­სი ერ­თი ხე­ლის აწე­ვაც კი ნუს­ხავ­და.

– ქორ­წი­ლი გქონ­დათ?
– მე ქორ­წი­ლე­ბი და დი­დი სუფ­რე­ბი არ მიყ­ვარ­და, არც მას ჰყვა­რე­ბია. და­თოს ზო­გა­დად, ხმა­უ­რი არ უყ­ვარ­და არა­ფერ­ში, სახ­ლ­შიც კი უხ­მა­უ­როდ და­დი­ო­და. ჯვა­რი ბა­რა­კონ­ზე და­ვი­წე­რეთ. გვქონ­და მოკ­რ­ძა­ლე­ბუ­ლი, 20-კა­ცი­ა­ნი სუფ­რა. პირ­ვე­ლი 7 წე­ლი რა­ჭა­ში ვიცხოვ­რეთ, მე­რე თბი­ლის­ში გად­მო­ვე­დით. ფრი­დონ სუ­ლა­ბე­რი­ძემ სთხო­ვა, ან­სამბლ “რუს­თა­ვის­თ­ვის” რა­ჭუ­ლი ცეკ­ვა და­ედ­გა. მე­რე მი­სი აღ­მას­ვ­ლა და­იწყო. ან­სამ­ბ­ლ­მა “შინ” მი­იწ­ვია. ძა­ლი­ან ხში­რად იყო გას­ტ­როლ­ზე, თით­ქ­მის ყვე­ლა ქვე­ყა­ნა მო­ი­ა­რა და მი­სი გარ­დაც­ვა­ლე­ბის შემ­დეგ დავ­რ­წ­მუნ­დი, რომ ყველ­გან დი­დი სიყ­ვა­რუ­ლი და­უ­ტო­ვე­ბია.

ნა­ქე­რა­ლა და და­ნარ­ჩე­ნი მსოფ­ლიო
– გას­ტ­რო­ლებ­ზე რო­ცა მი­დი­ო­და, ამ­ბობ­და, – მე დავ­დი­ვარ და მხრე­ბით სა­ქარ­თ­ვე­ლო და­მაქვს, რო­მე­ლიც მთელ მსოფ­ლი­ოს უნ­და შე­ვაყ­ვა­როო. მი­სი შე­საძ­ლებ­ლო­ბე­ბის მქო­ნე კაცს შე­იძ­ლე­ბო­და, მე­ტი მა­ტე­რი­ა­ლუ­რი კე­თილ­დღე­ო­ბა ჰქო­ნო­და, მაგ­რამ და­თუ­ნი­კა მა­ტე­რი­ა­ლუ­რით არას­დ­როს ინ­ტე­რეს­დე­ბო­და, ის ხელ­ფა­სის აღე­ბის დრო­საც კი წით­ლ­დე­ბო­და და ფულს არას­დ­როს ით­ვ­ლი­და. მას­თან ცხოვ­რე­ბა დი­დი ბედ­ნი­ე­რე­ბა იყო.
ჩვე­ვად ჰქონ­და, საზღ­ვარ­გა­რეთ ყოფ­ნი­სას, მი­სი ყო­ვე­ლი დი­ლა ჩემ­თან ზა­რით იწყე­ბო­და. და­რე­კავ­და და, – მზი­კო, რო­გორ ხარ? ამ ფორ­მით ის თით­ქოს სამ­შობ­ლო­საც ეხ­მი­ა­ნე­ბო­და. სამ­შობ­ლოს, ქარ­თუ­ლი მი­წის, თა­ვი­სი რა­ჭი­სა და ნა­ქე­რა­ლას გა­რე­შე არ­სად ყოფ­ნა არ შე­ეძ­ლო. ნა­ქე­რა­ლას რომ გა­და­ვივ­ლი­დით, მან­ქა­ნას აჩე­რებ­და, გა­და­დი­ო­და, რა­ჭის მი­წას კოც­ნი­და, მე­რე წელ­ში გა­ი­მარ­თე­ბო­და და მთებს შეს­ძა­ხებ­და, შე­ნი შვი­ლი მო­ვე­დიო! ბუ­ხარ­ში დან­თე­ბულ ცეცხ­ლ­ზე გიჟ­დე­ბო­და. ერ­თხელ და­წე­რა: “თუ გიზ­გი­ზებს ბუ­ხა­რია, და­თუ­ნი­კას უხა­რი­ა”.
რა­ჭა­ში ჩვე­ნი სახ­ლი და ეზო გან­სა­კუთ­რე­ბულ ად­გილ­ზეა. მე ყვე­ლა დე­ტა­ლი გა­მო­ვი­ყე­ნე, ტე­რა­სე­ბი გა­ვა­კე­თე. მე­უბ­ნე­ბო­და, მხატ­ვ­რის თვა­ლი გაქ­ვ­სო. ეზო­ში სა­მუ­შა­ო­ე­ბი რომ გვქონ­და, თა­ვად მოს­კოვ­ში იყო. რომ ჩა­მო­ვი­და და შეც­ვ­ლი­ლი ეზო და­ი­ნა­ხა, გა­გიჟ­და, – სხვის ეზო­ში მო­ვე­დი? ეს რამ მო­გა­ფიქ­რე­ბი­ნაო? ძა­ლი­ან მო­ე­წო­ნა. დე­კო­რა­ცი­ა­ში აგუ­რი მაქვს გა­მო­ყე­ნე­ბუ­ლი, რად­გან აგუ­რი მიყ­ვარს, მას­ში “სა­მე­ბა­ა” – წყა­ლი, ცეცხ­ლი და მი­წა.
ჩე­მი მა­მამ­თი­ლი წერ­და: ჩე­მი სახ­ლის კარს ბოქ­ლო­მი არ უნ­და და­ე­დოს, მარ­ნის კარ­მა უნ­და იჭ­რი­ა­ლოს, ჭიშ­კარ­თან ძრო­ხამ უნ­და იბღავ­ლოს, სტუ­მარს ზე­და­შე უნ­და და­ვა­ლე­ვი­ნო, ურ­მის თვალ­მა უნ­და იჭ­რი­ა­ლო­სო. რა­ტომ­ღაც მე­გო­ნა, რომ ეს ყვე­ლა­ფე­რი ჩვენს გა­სა­გო­ნად და­წე­რა. ის იყო რე­ჟი­სო­რი, დრა­მა­ტურ­გი, თე­ატ­რთმცოდ­ნე, ლექ­სე­ბის, მათ შო­რის – “ტა­ში ბი­ჭო გი­ორ­გუ­ნას” ავ­ტო­რი. ჩვენს სახ­ლ­ში, ბუხ­რის წინ, ტაბ­ლას­თან ხში­რად იკ­რი­ბე­ბოდ­ნენ კულ­ტუ­რის დი­დი კო­რი­ფე­ე­ბი. იქ ჩვენ პა­ტა­რა სა­მოთხე გვაქვს, რო­მე­ლიც მინ­და, გი­გა-და­ვი­თის მუ­ზე­უ­მად გა­და­ვაქ­ციო.

ტკი­ვი­ლი
– ჩვე­ნი დი­დი ტკი­ვი­ლი იყო უშ­ვი­ლო­ბა, მაგ­რამ ამ თე­მა­ზე საყ­ვე­დუ­რი ერ­თხელ არ დას­ც­დე­ნია. დავ­დი­ო­დით, ვმკურ­ნა­ლობ­დით, ვლო­ცუ­ლობ­დით… ად­რეც მინ­დო­და, ხე­ლოვ­ნუ­რი გა­ნა­ყო­ფი­ე­რე­ბის მე­თო­დის­თ­ვის მიგ­ვე­მარ­თა, მაგ­რამ ამას ეკ­ლე­სია ეწი­ნა­აღ­მ­დე­გე­ბო­და. მე­რე რა­ტომ­ღაც, ძა­ლი­ან მო­ვინ­დო­მე. რა­ჭა­ში ვი­ყა­ვი, თოვ­ლი­ა­ნი ამინ­დი იყო, მხო­ლოდ 100 ლა­რი მქონ­და. გა­მო­ვე­დი სახ­ლი­დან და ვე­ლი­ე­თის სა­ლო­ცავს ვთხო­ვე, – მივ­დი­ვარ, ამ ნა­ბიჯს გა­დავ­დ­გამ, რომ და­თუ­ნი­კას ნი­ჭი, ჯი­ში, გე­ნი არ გა­და­შენ­დეს-მეთ­ქი. გა­დავ­წყ­ვი­ტე სუ­რო­გა­ცი­ის მე­თო­დი გა­მო­მე­ყე­ნე­ბი­ნა. ვი­ცო­დი, ამ საქ­მის­თ­ვის 50 ათა­სი იყო სა­ჭი­რო. სახ­ლი­დან გა­მო­ვე­დი 100 ლა­რით და ვგრძნობ­დი, ღმერ­თი და­მეხ­მა­რე­ბო­და… მა­ლე ჩვენ­თ­ვის სა­სურ­ვე­ლი შე­დე­გი დად­გა. და­თუ­ნი­კა ამ­ბობ­და, – ბავშვს მე გავ­ზ­რ­დი, ძი­ძა ვიქ­ნე­ბიო.

დი­დი სი­ხა­რუ­ლი
– თავ­და­პირ­ვე­ლად სუ­რო­გა­ცი­ის თე­მას ჩვენ ორი სა­ი­დუმ­ლოდ ვი­ტო­ვებ­დით. რო­ცა და­ვუ­რე­კე, ბი­ჭის მა­მა გახ­დე­ბი-მეთ­ქი, თურ­მე, იმ წუ­თებ­ში მან­ქა­ნით მგზავ­რობ­და, მძღოლს მიჰ­ყავ­და. უეც­რად და­უყ­ვი­რია, – რომ არ ვთქვა, გუ­ლი ამ სი­ხა­რულს ვე­ღარ იტევს, ბი­ჭის მა­მა ვიქ­ნე­ბიო. მე­რე მან­ქა­ნა გა­უ­ჩე­რე­ბი­ათ და უტი­რი­ათ. რა­ჭა­ში ყვე­ლას უნ­დო­და, და­თოს ბი­ჭი ჰყო­ლო­და, მი­სი გე­ნის გამ­გ­რ­ძე­ლე­ბე­ლი და­ბა­დე­ბუ­ლი­ყო.
ამ ამ­ბის შემ­დეგ, იურ­მა­ლა­ში ჰქონ­და კონ­ცერ­ტი. ამ გა­მოს­ვ­ლას, ჩემს პა­ტა­რა ბიჭს ვუძღ­ვ­ნიო – ასე­თი ჩვე­ვა ჰქონ­და, ყვე­ლა გა­მოს­ვ­ლას ვინ­მეს უძღ­ვ­ნი­და. იმ დღეს კი ისე უცეკ­ვია, მთე­ლი დარ­ბა­ზი ფეხ­ზე მდგა­რა. “ე­გა­რის” ბი­ჭებ­მა მითხ­რეს, იმ სცე­ნას მსგავ­სი რამ არ ახ­სოვ­სო. სცე­ნა­ზე მე­ო­რედ გა­უწ­ვე­ვი­ათ და გაჰ­ყ­ვი­როდ­ნენ: “არ­წი­ვი კავ­კა­სი­ი­დან”.
შვილს სა­ხე­ლი თა­ვად შე­ურ­ჩია, – თევ­დო­რე და­ვარ­ქ­ვა­თო. მო­უთ­მენ­ლად ელო­და მის და­ბა­დე­ბას. ელა­პა­რა­კე­ბო­და: მა­ლე მო­დი, ოქ­როს­თ­მი­ა­ნო ბი­ჭო, მა­ლე მო­დი, მა­მა, სად ხა­რო? მარ­თ­ლა ოქ­როს­თ­მი­ა­ნი და­ი­ბა­და, მაგ­რამ მა­მამ ვერ ნა­ხა.
– გა­მოს­ვე­ნე­ბამ­დე 1 სა­ა­თით ად­რე და­ი­ბა­და, არა?
– დი­ახ. მთე­ლი დღე­ე­ბი ვტი­რო­დი. ეტყო­ბა, მეც გა­და­ვი­ღა­ლე და რომ გავ­ჩერ­დი, სა­მა­რი­სე­ბუ­რი სი­ჩუ­მე ჩა­მოწ­ვა. უეც­რად აღ­მომ­ხ­და, ასე­თი სი­ჩუ­მე რა­ტო­მაა-მეთ­ქი და ამ დროს, სამ­შო­ბი­ა­რო­დან დაგ­ვი­რე­კეს, სა­კე­ის­რო კვე­თა ტარ­დე­ბა, პა­ტა­რა თევ­დო­რე იბა­დე­ბაო. ეზო­ში რომ გა­მო­ას­ვე­ნეს, ბავ­შ­ვის ტი­რი­ლის ხმაც მო­ას­მე­ნი­ნეს. სას­წა­უ­ლი სცე­ნა იყო. მა­მა იმ ქვეყ­ნად მი­დი­ო­და, შვი­ლი იმ წუ­თებ­ში მო­ევ­ლი­ნა ქვე­ყა­ნას, თით­ქოს გზე­ბი გაც­ვა­ლეს.
იმ დღის მე­რე ვცხოვ­რობ ასე უჩ­ვე­უ­ლო გან­ც­დე­ბით. ვზრდი ახალ­შო­ბილს, რო­მელ­საც თა­ვი­სე­ბუ­რი მი­ხედ­ვა სჭირ­დე­ბა, ამ ტკი­ვილ­სა და მო­ნატ­რე­ბას კი გაძ­ლე­ბა უნ­და.
სუ­რო­გა­ტი ქა­ლი აქ მყავ­და, ვუვ­ლი­დი. და­თო მე­უბ­ნე­ბო­და, ყვე­ლა­ფე­რი გა­უ­კე­თე, რომ ბავ­შ­ვი ჯან­მ­რ­თე­ლი და­ი­ბა­დო­სო. სუ­რო­გა­ტი ქა­ლის ნახ­ვა არ უნ­დო­და. ამ­ბობ­და, ისე­თი ხა­სი­ა­თი მაქვს, შე­მე­ცო­დე­ბა, სულ უნ­და ვდიო და პა­ტი­ვი ვცეო. 30 წლის გო­გო იყო და ეცო­დე­ბო­და, – ასე­თი რა გა­უ­ჭირ­დაო? ის გო­გო მე­უბ­ნე­ბო­და, თქვე­ნა­ი­რი პატ­რო­ნი არც მყო­ლიაო.
ბავ­შ­ვი მა­მის ას­ლია: სა­ხის ნაკ­ვ­თე­ბით, თმი­სა და თვა­ლე­ბის ფე­რით. მას და­ვით-თევ­დო­რე და­ვარ­ქ­ვი.

გუ­ლი, რო­მე­ლიც სცე­ნა­ზე დარ­ჩა
– 30 დე­კემ­ბერს რა­ჭა­ში არ უნ­და წავ­სუ­ლი­ყა­ვი, რად­გან და­თო თა­ვად აპი­რებ­და თბი­ლის­ში ჩა­მოს­ვ­ლას, ბავშვს 9 იან­ვარს ვე­ლო­დე­ბო­დით. მე­რე გა­დაწყ­და, სამ­თავ­რო­ბო კონ­ცერ­ტი უნ­და ჩა­ე­ტა­რე­ბი­ნა. და­მი­რე­კა და მითხ­რა, – ხომ იცი, ვერ ვუ­ღა­ლა­ტე­ბო. პა­სუ­ხის­მ­გებ­ლო­ბით გა­მორ­ჩე­უ­ლი იყო, ზე­რე­ლედ არა­ფერს ეკი­დე­ბო­და. ვი­ფიქ­რე, რად­გან ის ვერ მო­დის, მე წა­ვალ რა­ჭა­ში, სახ­ლიც მო­მე­ნატ­რა და თან, რის წა­მო­ღე­ბაც გვინ­და, ყვე­ლა­ფერს თა­ვად ჩა­ვა­ლა­გებ-მეთ­ქი. წარ­მო­ვიდ­გი­ნე, ახა­ლი წლის ღა­მეს ცეცხლს და­ვან­თებ­დი, სუფ­რას გა­ვაწყობ­დი და ჩვენ ამ დღე­სას­წა­ულს ერ­თ­მა­ნეთს მი­ვუ­ლო­ცავ­დით, უკ­ვე რო­გორც ბავ­შ­ვის დე­და და მა­მა. თბი­ლი­სი­დან 30-ში დი­ლით წა­ვე­დი. რი­კოთ­ზე ვი­ყა­ვი, რომ და­მი­რე­კა. რა­ჭა­ში მოვ­დი­ვარ-მეთ­ქი. – რა ჯი­გა­რი ხარ! ამ ახალ წელს მარ­ტო არ დამ­ტო­ვე და ჩემ­თან ერ­თად იქ­ნე­ბიო. ვიდ­რე ჩა­ვი­დო­დი, რამ­დენ­ჯერ­მე და­მი­რე­კა. უნ­და დამ­ხ­ვედ­რო­და, თოვ­ლი იყო, ყი­ნავ­და. მე­რე და­მი­რე­კა, – არ გეწყი­ნოს, რე­პე­ტი­ცი­ის გავ­ლა მთხო­ვეს, ჩე­მი მე­გო­ბა­რი დაგ­ხ­ვ­დე­ბაო. მეწყი­ნა, მაგ­რამ არ შე­ვიმ­ჩ­ნიე. სახ­ლ­ში რომ მი­ვე­დი, მო­მინ­და, კონ­ცერ­ტ­ზე წავ­სუ­ლი­ყა­ვი, მაგ­რამ გა­და­ვი­ფიქ­რე. და­თო ხომ არ მე­ლო­და და ოთახ­ში თა­ვის ტან­საც­მე­ლი უწეს­რი­გოდ ჰქონ­და მიყ­რი­ლი. მე პე­დან­ტი ვარ. მო­მი­ბო­დი­შა, ოთახს არე­ულს გახ­ვედ­რე­ბო. სცე­ნა­ზე გას­ვ­ლამ­დე რამ­დენ­ჯერ­მე და­მი­რე­კა, ბო­ლოს 8-ის ნა­ხე­ვარ­ზე მე­სა­უბ­რა, – ახ­ლა გავ­დი­ვარ და მა­ლე მო­ვა­ლო. არ ვი­ცი, იმ დღეს უამ­რავ­ჯერ რა­ტომ და­მი­რე­კა. და­თოს­თ­ვის ძა­ლი­ან კარ­გი ფეხ­საც­მე­ლი მქონ­და ნა­ყი­დი. თა­ვად მითხ­რა: გთხოვ, შენც თი­ნე­ი­ჯე­რუ­ლი რამ იყი­დე, ბავ­შ­ვი ისე გა­მო­ვიყ­ვა­ნო­თო. რა­ტომ არ წა­ვე­დი, რა­ტომ არ ვნა­ხე და ის სა­ჩუ­ქა­რი რა­ტომ არ წა­ვუ­ღე? – სულ სა­ნა­ნებ­ლად მექ­ნე­ბა.
9-ის ნა­ხე­ვარ­ზე და­მი­რე­კეს და მითხ­რეს, და­თო ცუ­დად არი­სო. ღა­მე იყო, ყინ­ვა. ჯერ ვითხო­ვე, – იქ­ნებ ვინ­მემ მან­ქა­ნით მო­მა­კითხოთ-მეთ­ქი. მე­რე არა­ვის აღარ და­ვე­ლო­დე, ჯო­ხი ავი­ღე და გზას ფე­ხით და­ვა­დე­ქი. დე­დამ­თი­ლი მე­ძახ­და, არ წა­იქ­ცე, სად მი­დი­ხარ, ნე­ლა იარეო. ტრა­სა­ზე რომ გა­ვე­დი, ერ­თ­მა მან­ქა­ნამ არ გა­მი­ჩე­რა, მე­ო­რე მან­ქა­ნას წინ გა­და­ვუ­დე­ქი, მძღო­ლი გა­გიჟ­და, გი­ნე­ბა და­იწყო. ავუხ­სე­ნი, ასე­თი მდგო­მა­რე­ო­ბა მაქვს და ნუ ბრა­ზობთ-მეთ­ქი. თურ­მე, და­თუ­ნი­კას ამ­ბა­ვი ონე­ლებს რომ გა­უ­გი­ათ, იქი­და­ნაც ჩა­მო­სუ­ლან. სა­ა­ვად­მ­ყო­ფო­ში ბევ­რი ხალ­ხი დამ­ხ­ვ­და. ვი­ფიქ­რე, ცუ­დად რომ გახ­და, მა­ყუ­რე­ბე­ლიც გა­მოჰ­ყ­ვა-მეთ­ქი. ვი­კითხე, – აღარ არის-მეთ­ქი? ყვე­ლამ სა­ხე იბ­რუ­ნა. სა­ა­ვად­მ­ყო­ფო­ში შევ­ვარ­დი. ჯერ კი­დევ თბი­ლი იყო, მე­რე აღა­რა­ფე­რი მახ­სოვს. ის 5 დღე, რა­ჭის მთებს ახ­სოვთ ჩე­მი კი­ვი­ლი. ამ სიმ­წა­რეს და­თუ­ნი­კას დე­დაც მო­ეს­წ­რო. დღეს ტი­რის და და­დის ეზო­ში. მე დაკ­რ­ძალ­ვი­დან მე­ო­რე დღეს წა­მო­ვე­დი თბი­ლის­ში, რად­გან ბავ­შ­ვი სამ­შო­ბი­ა­რო­დან გა­მო­საყ­ვა­ნი იყო.

და­თუ­ნი­კა და პატ­რი­არ­ქის გუ­ლუ­კა
– და­თუ­ნი­კას თა­მა­დო­ბა სპექ­ტაკ­ლი იყო, მას ყო­ველ­თ­ვის სი­მო­ნი­კა სხირ­ტ­ლა­ძეს ადა­რებ­დ­ნენ (მი­სი შთა­მო­მა­ვა­ლი იყო). კა­ხეთს თუ ადღეგ­რ­ძე­ლებ­და, კა­ხე­ლი იყო! კოლ­ხეთს თუ ადღეგ­რ­ძე­ლებ­და, კოლ­ხად გარ­და­იქ­მ­ნე­ბო­და… ზოგ­ჯერ მი­ნის­ტ­რე­ბი 15-წუ­თი­ა­ნი რეგ­ლა­მენ­ტით მო­დი­ოდ­ნენ, მაგ­რამ და­თოს­თან სუფ­რა­ზე 3 სა­ა­თი რჩე­ბოდ­ნენ. და­თუ­ნი­კა სა­მო­ქა­ლა­ქო ფორ­მა­ში ჩაც­მუ­ლი ბე­რი იყო. რო­ცა რა­ჭა­ში პატ­რი­არ­ქი გვეს­ტუმ­რა, და­თუ­ნი­კა იყო მი­სი თა­მა­და, მას­პინ­ძე­ლი გახ­ლ­დათ. უწ­მინ­დე­სის სადღეგ­რ­ძე­ლოც თა­ვი­სე­ბუ­რად წარ­მოთ­ქ­ვა, – თქვე­ნი გუ­ლუ­კას სადღეგ­რ­ძე­ლო მინ­და დავ­ლიოო. პატ­რი­არ­ქ­მა ამო­ხე­და, გა­უ­ღი­მა და, – გუ­ლუ­კას გა­უ­მარ­ჯო­სო! მე­რე ცეკ­ვა­ზე ესა­უბ­რა. რა ლა­მა­ზი ცეკ­ვა და­გიდ­გამს, ძი­ლის წინ ვუ­ყუ­რებ ხოლ­მეო. და­თუ­ნი­კამ ძა­ლი­ან გა­ი­ხა­რა. პატ­რი­არ­ქი მო­ე­ფე­რა, – ბედ­ნი­ე­რი ვარ, რომ ასე­თი ქარ­თ­ვე­ლი ადა­მი­ა­ნი ვი­პო­ვეო და მი­სი მო­ნა­ფე­რე­ბი ად­გი­ლი დიდ­ხანს არ და­ი­ბა­ნა. პა­ტა­რა ბავ­შ­ვი­ვით იყო: რომ აქებ­დ­ნენ, წით­ლ­დე­ბო­და და თავს ხრი­და. სიმ­ღე­რის დროს ხმას ბო­ლომ­დე არ უწევ­და, არ უნ­დო­და, გვერ­დით მდგო­მი და­ეჩ­რ­დი­ლა. შე­სა­ნიშ­ნა­ვი მეს­ტ­ვი­რე იყო. შე­იძ­ლე­ბა, უკა­ნას­კ­ნე­ლი მეს­ტ­ვი­რეც კი. და­თუ­ნი­კამ თა­ვი­სი ცეკ­ვით რა­ჭას გვირ­გ­ვი­ნი და­ად­გა. თავ­გან­წირ­ვამ­დე კე­თილ­შო­ბი­ლი იყო, შე­ეძ­ლო ადა­მი­ა­ნის­თ­ვის სი­ცოცხ­ლე და­ეთ­მო. ძა­ლი­ან ემო­ცი­უ­რი გახ­ლ­დათ და სცე­ნა­ზე ყო­ვე­ლი გას­ვ­ლის წინ, წნე­ვა უწევ­და. ერ­თხელ კლი­ნი­კა­ში მკურ­ნა­ლობ­და. იმ დროს ოპე­რა­ში ლე­ი­კე­მი­ით და­ა­ვა­დე­ბუ­ლი ბავ­შ­ვე­ბის და­სახ­მა­რებ­ლად კონ­ცერ­ტი ტარ­დე­ბო­და. მი­სი ჯგუ­ფის წევ­რე­ბი მო­ვიდ­ნენ და, – შენ თუ ვერ იცეკ­ვებ, რა ვქნა­თო? აკ­რ­ძა­ლუ­ლი ჰქონ­და სცე­ნა­ზე გას­ვ­ლა, მაგ­რამ ექი­მი კლი­ნი­კი­დან რომ გა­ვი­და, მითხ­რა, იმ ბავ­შ­ვე­ბის­თ­ვის მა­ინც უნ­და ვი­ცეკ­ვოო. ვი­დე­ორ­გო­ლი ჰქონ­და ნა­ნა­ხი, ბავ­შ­ვე­ბი რომ ამ­ბობ­დ­ნენ: “მეც მინ­და სი­ცოცხ­ლე”. წა­მოდ­გა და წა­ვი­და, უფა­ლი არ მომ­კ­ლავ­სო, მე წამ­ლე­ბით გავ­ყე­ვი. სცე­ნა­ზე რომ და­ი­ნა­ხეს, ექი­მე­ბი გა­გიჟ­დ­ნენ. ვუ­საყ­ვე­დუ­რე, – ასე რა­ტომ გა­რის­კე-მეთ­ქი? – მე­რე რა, თუ მოვ­კ­ვ­დე­ბო­დი, ჩემს სი­ცოცხ­ლეს იმ ბავ­შ­ვებს ვუძღ­ვ­ნი­დიო.
იმ დღეს, 30 დე­კემ­ბერს, წნე­ვა 300 ჰქო­ნია, მაგ­რამ მა­ყუ­რე­ბელს არ უღა­ლა­ტა, ბო­ლომ­დე თქვა თა­ვი­სი სათ­ქ­მე­ლი და მე­რე გუ­ლი სცე­ნა­ზე და­ტო­ვა.

http://gza.ambebi.ge