ფოტორეპორტიორმა, ყოფილმა პოლიტპატიმარმა გიორგი აბდალაძემ, პარლამენტის დროებითი საგამოძიებო კომისიის სხდომაზე, 2011 წლის 26 მაისის დარბევის შესახებ ისაუბრა.
როგორც მან აღნიშნა, 26 მაისს დაკავებულმა ერთ-ერთმა ადამიანმა, მას უამბო, რომ გლდანის ციხეში ყოველდღე ფიზიკურად ძალადობდნენ მასზე, თუმცა, ვინაიდან, მას გული მალევე მისდიოდა, თავს მალევე ანებებდნენ, რადგან ძირითადად სავარჯიშოდ შედიოდნენ.
“მე გლდანში შემხვდა ადამიანი, რომელიც იყო ოთხი შვილის მამა, რომელიც 26 მაისის პერიოდში იყო დაპატიმრებული. ის მიყვებოდა, ყოველდღე მცემდნენ გლდანის საპყრობილეში, ეს ჩვეულებრივი რიტუალი იყო, არც არავის გაჰკვირვებია ეს ამბავი, უბრალოდ, ადრე მიწუხდებოდა გული და მერე თავი დამანებესო, იმიტომ, რომ ძირითადად შემოდიოდნენ სავარჯიშოდ, ეს ხდებოდა, უმეტეს შემთხვევაში პარასკევ დღეს. შაბათ-კვირას თუ რაიმე სილურჯე გამოუვიდოდა ადამიანს, ჩასვამდნენ კარცერში, [იტყოდნენ] დაარღვია შინაგანაწესი და სანამ არ მოუშუშდებოდა ეს სიშავე და სილურჯე, მანამდე არ აძლევდნენ ან ოჯახის წევრის, ან ადვოკატის ნახვის უფლებას.” – განაცხადა გიორგი აბდალაძემ.
“სიმართლე გითხრათ, იმდენად გაოცებული ვიყავი, რომ საკუთარ თავს ვეუბნებოდი: “იმუშავე, გადაიღე”. მერე ვცდილობდით, გადაგვერჩინა ეს მასალა. რომ ავიხედეთ ზემოთ, დავინახეთ პარლამენტის სახურავიდან ადამიანები, ვინც კამერით მუშაობდნენ, იღებდნენ და სავარაუდოდ, ალბათ მიმართულებებს აძლევდნენ, იმიტომ, რომ ჟურნალისტები ვინც იყვნენ, ყველას დასდევდნენ, განურჩევლად ყველას სცემდნენ თითქმის. მე შემიძლია ვთქვა, რომ გადამარჩინა ეფრემ ლუკაცკის ინგლისურად საუბარმა, რომ მოდიოდნენ ჩვენს საცემად ეს ეუბნებოდა ინგლისურად, რომ “ასოშიეითიდ პრესის” წარმომადგენელი იყო და ჩერდებოდნენ. ჩვენდა ბედად, “ასოშიეითიდ პრესის” ოფისი იყო ახლოს “მერიოტთან”. რამდენიმე რკალი იყო გაკეთებული, რომ ვერც ერთი მომიტინგე ვერ გასულიყო და მათ შორის, ჟურნალისტებიც. სრულიად შემთხვევით ვიღაცებმა შეძლეს [გასვლა], მახსოვს, რომ უამრავი ადამიანი, ახლა რომ მუზეუმია, პარლამენტის მოპირადპირე მხარეს, იქ დიდი სამშენებლო თხრილი იყო, იქ იმალებოდნენ და გამთენიისას დატოვეს ეს ადგილები.