ტრამპისა და პუტინის შეხვედრის შედეგები უახლოეს მომავალში გამოჩნდება, ამიტომ დღეს შეიძლება მხოლოდ იმაზე ვისაუბროთ, ვინ რას ელოდა ამ შეხვედრიდან და პირველადი ინფორმაციების შემდეგ რამდენად გამართლდა ეს მოლოდინები, – წერს „ერთიანი ნეიტრალური საქართველოს“ წევრი, ნანა კაკაბაძე ოციალურ ქსელში.
იგი აშშ-ისა და რუსეთის პრეზიდენტების შეხვედრის ფაქტს ეხმიანება და წერს, თუ რა აჩვენა ამ შეხვედრამ ალიასკაზე.
„ზელენსკიმ და ევროპელმა ლიდერებმა დიდი ძალისხმევა ჩადეს იმაში, რომ ეს შეხვედრა არ შემდგარიყო და თუ მაინც შედგებოდა შეხვედრა, არ განხილულიყო და არ გადაწყეტილიყო უკრაინის ტერიტორიების დათმობის საკითხი.
დღეს რუსეთის არმია შეტევაზეა გადასული და ნელა, მაგრამ მეთოდურად მიიწევს წინ ფრონტის ყველა ხაზზე.
ლიბერალური ფრთის სურვილი იყო, ტრამპს პუტინისგან მოეთხოვა ცეცხლის დაუყოვნებლივ შეწყვეტა, ანუ რუსეთის წინსვლის შეჩერება, ხოლო უარის მიღების შემთხვევაში მისთვის დაეწესებინა განსაკუთრებულად მძიმე სანქციები.
პირდაპირ უნდა ითქვას, დიდი ალბათობით ამაზე პუტინმა კატეგორიული უარი განაცხადა, ამიტომაც არ შედგა შეხვედრის გაგრძელება მრავალპირიანი შეხვედრით და ლანჩით. ამის მიუხედავად რუსეთისათვის სანქციების დაწესებაზე არც არაფერი თქმულა და ე.ი არც არაფერია მოსალოდნელი.
როგორც ჩანს, შეხვედრაზე რუსეთის მიზანი იყო თავის იმ პოზიციაზე ტრამპის დათანხმება, რომელიც გულისხმობს ყირიმისა და უკრაინის 4 რეგიონის რუსეთის შემადგენლობაში აღიარებას და ამ ტერიტორიებიდან უკრაინის ჯარის გაყვანას. გავიხსენოთ, რომ დღეისათვის რუსეთს დაკავებული აქვს ლუგანსკის რეგიონის თითქმის 100% და დონეცკის რეგიონის დაახლოებით 70%, ხოლო ხერსონსა და ზაპოროჟიეში – ნახევარი ან უფრო ნაკლები. როგორც ირკვევა, პუტინს შეუთავაზებია ცეცხლის შეწყვეტაზე თანხმობა თუ პირველი 2 რეგიონიდან უკრაინა სრულად გაიყვანს თავის შეიარაღებულ ძალებს, ხოლო დათანხმებულა იმაზე, რომ ხერსონსა და ზაპოროჟიეში სტატუს კვო დაფიქსირებულიყო. თუ ეს ასეა, მაშინ ამ ორ რეგიონთან დაკავშირებით პუტინს თავისი მოთხოვნები შეუმსუბუქებია.
გამოიკვეთა ისიც, რომ ტრამპისთვის ეს წინადადება მისაღები ყოფილა, თუ გავითვალისწინებთ მის განცხადებას, ახლა ბურთი ზელენსკის და ევროპელების მხარესაა და ისინი უნდა დათანხმდნენ ამ შეთავაზებასო.
18 აგვისტოს, ტრამპი, თეთრ სახლში ამ საკითხების გასარკვევად და ალბათ, ამაში დასარწმუნებლად ხვდება ზელენსკის და ევროპელ ლიდერებს. ვნახოთ, რა იქნება ამ შეხვედრის შედეგი. არ არის გამორიცხული, ტრამპმა მათ ულტიმატუმი წაუყენოს, რომ თუ ამას არ დათანხმდებით, მიდით და თქვენ გააგრძელეთ რუსეთთან ომი, ვინაიდან ეს ამერიკის ომი არ არისო. სავარაუდოთ ტრამპი არ შეცვლის შეხვედრაზე დაფიქსირებულ პოზიციებს, რაც მას აქამდე არაერთხელ გაუკეთებია.
ჯერჯერობით კი, რაც მიუკერძოებელი ადამიანის თვალით ჩანს, არის ის, რომ ამერიკამ 180 გრადუსით შეცვალა პოლიტიკა დაპირისპირებულ ბირთვულ სახელმწიფოსთან, ბაიდენისგან და ევროპელებისგან განსხვავებით, ტრამპი უკრაინის ომს ამერიკის ომად არ განიხილავს. ისიც აშკარაა, რომ აშშ-ის პრეზიდენტის მიერ პუტინის ასეთ მაღალ დონეზე და ასეთ ადგილას მიღებამ ყველას დაანახვა რუსეთის დიპლომატიური იზოლაციიდან გამოსვლა და გარკვეული უპირატესობაც.
გარდა ამისა, ჰააგის სასამართლოს მიერ საერთაშორისო ძებნილად გამოცხადებული პუტინის ასეთის პატივით მიღება პირდაპირი დარტყმა და თავს ლაფისდასხმა იყო ამ სასამართლოსთვის და იმ გადაწყვეტილებისთვის, რომელიც მან მიიღო პუტინის წინააღმდეგ.
ზედაპირზეა ისიც, რომ იბადება ახალი მსოფლიო თავისი ახალი ტერიტორიული გავლენების დაყოფით, ახალი პოლიტიკითა და ახალი მმართველობით, რომ ამ მმართველობიდან რუსეთის გაქრობა სულაც არ ყოფილა შესაძლებელი. გვინდა თუ არა, უნდა ვაღიაროთ, რომ 50-ზე მეტი ქვეყნის მიერ რუსეთის წინააღმდეგ წარმოებულმა პროქსი ომმა ვერ შეძლო რუსეთის განდევნა-გაქრობა მსოფლიო პოლიტიკიდან და ის დარჩა სერიოზულ ანგარიშგასაწევ ძალად და ძლიერ პოლიტიკურ მოთამაშედ, რომელსაც აშშ-ს პრეზიდენტი სალაპარაკოდ და მოსალაპარაკებლად იწვევს არა მარტო უკრაინის ომზე.
ზელენსკის ჩახსნა ამ მოლაპარაკებიდან, ძალიან წააგავს 2008 წლის სააკაშვილის წაგებული ომის ბოლო პერიოდს, როდესაც საფრანგეთის პრეზიდენტი საკროზი დარბოდა პუტინთან მოსალაპარაკებლად ისე, რომ სააკაშვილს პოსტ-ფაქტუმ ატყობინებდნენ ამ მოლაპარაკების შედეგებს.
ტრამპის სამშვიდობო პოლიტიკაში, პირდაპირი თუ არაპირდაპირი ჩართულობის მიზანია, რაც შეიძლება მეტი წამოიღოს რუსეთიდან და უკრაინიდან ამ უკანასკნელის მარცხის ფონზე. უპირველესად, მისი სურვილია, დაარწმუნოს დანარჩენი მსოფლიო, რომ ეს მხოლოდ ბაიდენის არასწორი პოლიტიკა იყო და არა საერთო ამერიკული. ამიტომაც წაგება უნდა გაიგივდეს პერსონალურად ბაიდენთან, უპასუხისმგებლო ევროპელ პოლიტიკოსებთან და არა ძლევამოსილ ამერიკასთან“, – წერს ნანაკაკაბაძე.