ჟურნალისტი ვახო ხუზმიაშვილი სოციალურ ქსელში ტელეკომპანია “იბერიის”დარბევას იხსენებს და პოსტს აქვეყნებს:
“პირველად სპეცრაზმი შემოვარდა და ავტომატებით დაგვარბია. სულ პატარა ბიჭი ვიყავი მაშინ და ტელევიზიაში პირველ ნაბიჯებს ვდგამდი. არ მეშინოდა ავტომატიანი სპეცრაზმელების-მაშინდელ კადრებშიც ჩანს ეს. მეშინოდა მხოლოდ შეურაცხყოფის, მეშინოდა ჩემი თანამშრომლების და მეგობრების გამო. ყველაფერი დალეწეს მაშინ და რაც ვერ დალეწეს თან გაიყოლეს. ვიბრძოლეთ მაგრამ მაინც გამოგვყარეს და რაც უნდოდათ წაიღეს….მაშინ დიდად არავის გაუპროტესტებია ეს ამბავი… მას შემდეგ ვეღარც ვითვლი რამდენ ტელევიზიაში, რამდენ წარმატებულ და რეიტინგულ გადაცემაში ვიმუშავე და რამდენი მათგანი დახურეს ისე რომ არც კი აუხსნია ჩვენთვის არავის არაფერი. მუშაობ, გიყვარს შენი საქმე, მთელ სულს და გულს დებ, ათენებ და აღამებ სამსახურში და ერთხელაც უცებ ვიღაც სულ სხვაგან, ისე რომ შეიძლება არც გიცნობს, არც იცის რა არის შენთვის და შენი გუნდისთვის ეს სამუშაო- აიღებს და ისე მიგახურავს. ერთ წამში დაასრულებს იმას რაც ასე გიყვარდათ ამდენ ადამიანს და რასაც ასე უფრთხილდებოდით. გახვეტავს შენს გრძნობებს, შენს თავდადებას და მორჩაა-ვითომც არაფერი ისე განაგრძობს ცხოვრებას. არც კი გაახსენდები აღარასდროს….ან ჩაგანაცვლებს ბევრად დაბალი კლასით და ამით დაგცინებს აი რაც ღირხარ-ერთი და იგივეა იმუშავებ, მაღალი პროფესიონალიზმით თუ არაო….არც ვიცი სადაა გამოსავალი.
იქნებ მთავარი შეცდომა იქ იყო როცა იბერიაში სპეცრაზმი შემოვარდა და ჩვენ თითქმის მარტო დავრჩით მათთან პირისპირ. არ იყო მედია ერსულოვანი მაშინ. თითქოს მაშინ მხოლოდ ჩვენ გვეხებოდა ეს ვანდალიზმი. მაგრამ გავიდა წლები და აი, ყველას შეეხო-სხვადასხვა ფორმით მაგრამ ყველას…..
მე კი დღესაც იბერიაში ვმუშაობ და მიხარია. გავიდა წლები და იბერია ისევ ეთერშია. ასეც შეიძლება მობრუნდეს ხოლმე ცუდი ამბავი-მაშინ როცა მართალი ხარ და მაშინ როცა ბოლომდე იბრძვი. საერთოდ არ მჩვევია ხოლმე ასეთი სტატუსების წერა. არც ვიცი რატომ მომინდა დღეს ამის დაწერა. არ ვიცი მაგრამ მომინდა”