პირველად დიდი ხნის შემდეგ, რუსეთის საგარეო საქმეთა მინისტრმა, სერგეი ლავროვმა დიპლომატიური შეცდომა დაუშვა, რომელიც მისთვის ჩვეული უხამსი რეპლიკების ფარგლებშიც კი არ ჯდება.
„რუსეთი მარტო იბრძვის მთელი დასავლეთის წინააღმდეგ. პირველი და მეორე მსოფლიო ომების დროს ჩვენ მოკავშირეები გვყავდა. ახლა ბრძოლის ველზე მოკავშირეები არ გვყავს. ამიტომ, მხოლოდ საკუთარ თავს უნდა დავეყრდნოთ. ჩვენ არ შეგვიძლია, თავს მოდუნების, სისუსტის გამოვლების უფლება მივცეთ ან თვითკმაყოფილებას მივეცეთ“, – „მოსკოვ თაიმსის“ ცნობით, ეს განცხადება მან ფორუმ Territory of Meaning-ზე სიტყვით გამოსვლისას გააკეთა.
ლავროვი ამაზე არ გაჩერებულა. ის თავს დაესხა ევროპას, რომელიც „გაუხეშებაში“ დაადანაშაულა, ასევე წუხილი გამოთქვა იმის გამო, რომ შეერთებულმა შტატებმა კრემლის მიმართ „პატივისცემა“ საერთოდ დაკარგა, რაც, მისი მტკიცებით, „ცივი ომის“ დროსაც კი არ მომხდარა.
„ცივი ომის“ დროს საბჭოთა კავშირსა და შეერთებულ შტატებს შორის დიალოგი არასოდეს შეწყვეტილა. და რაც მთავარია – და ეს ძალიან მნიშვნელოვანია – იყო ურთიერთპატივისცემა. ეს პატივისცემა ახლა აღარ არსებობს“, – აღნიშნა ლავროვმა.
მან ასევე გაიმეორა მოსკოვის ე.წ. „უსაფრთხოების ლეგიტიმური მოთხოვნები“, რაც გულისხმობს ნატო-ში უკრაინის მიღებაზე ერთხელ და სამუდამოდ უარის თქმას, აღმოსავლეთის მიმართულებით ნატო-ს შემდგომი გაფართოების შეჩერებას და „ადგილებზე შექმნილი რეალობების“ საერთაშორისო აღიარებას, რაშიც რუსეთის მიერ ოკუპირებული უკრაინის ტერიტორიების ანექსიის კოდია ჩადებული.
თუმცა, მხოლოდ „ადგილებზე შექმნილ რეალობებზე“ მსჯელობაც კი, საკმაოდ დიდ დიპლომატიურ უხერხულობას ქმნის. სულ რაღაც ერთი კვირის წინ, სერბეთის პრეზიდენტი, ალექსანდრე ვუჩიჩი საჯაროდ შეეწინააღმდეგა საკუთარ ევროპული ინტეგრაციის მინისტრს და განაცხადა, რომ სერბეთი, ევროკავშირის ზეწოლის ქვეშაც კი, რუსეთს არასოდეს დაუწესებს სანქციებს.
მაშ, რა მიიღო ლავროვისგან სანაცვლოდ? დიპლომატიური ალიყური
თუმცა, ეს შეურაცხყოფა ფერმკრთალდება იმ მეტაფორულ დარტყმის ფონზე, რომელიც სხვა ნახევრად აზიელ პოლიტიკოსს, ბელარუსის ლიდერ ალექსანდრე ლუკაშენკოს მიაყენეს. ეს უკანასკნელი 31 წლის განმავლობაში ხვეწდა უხერხემლობის ხელოვნებას, როდესაც საქმე ეხებოდა რუსეთის მოთხოვნებს მისი ქვეყნის სუვერენიტეტის ნაწილ-ნაწილ დათმობაზე.
ბოლოს და ბოლოს, უკრაინაში სტრატეგიული დამარცხების ფონზე, დედა რუსეთს მაინც დასჭირდება ვინმეს დაპყრობა, რათა შინაგანი ტრიუმფის ილუზია შეინარჩუნოს. ამასობაში, ყაზახეთი აგრძელებს ჩინეთისკენ გადახრას, ისევე როგორც მეამბოხე აზერბაიჯანი. ეს ცვლილება ახლა უკვე სამხედრო დონეზეც კი შესამჩნევი ხდება.
ნატო-სთან ბრძოლის წამოწყება, მაშინ როცა ჯერ კიდევ უკრაინაში ხარ ჩაფლული, კრემლის სტანდარტებითაც კი თავხედობა იქნებოდა.
სწორედ ამიტომ, არც ისე შორეულ მომავალში, ლავროვის განცხადებები შესაძლოა ლუკაშენკოს საბოლოო საჯარო აღიარების წინაპირობა აღმოჩნდეს: „მე არ მქონდა ხერხემალი, მაგრამ არც არჩევანი მქონდა“.
ლოგიკურად ხომ სხვა შედეგი არც კი შეიძლება დადგეს?