ნინო ბურჯანაძე მიმდინარე პოლიტიკურ თემებს ეხმაურება და აღნიშნავს, რომ ის არაჯანსაღი გარემო, რაც დღესაა, უნდა მოიშალოს, უნდა ვიბრძოლოთ რეალობის უკეთესობისკენ შესაცვლელად და სირაქლემას პოზიციას თავი დავაღწიოთ, რადგან ასე პრობლემა არ მოიხსნება.
ქალები პოლიტიკაში
– იცით, რა, პოლიტიკაში მყოფ და ზოგადად, ადამიანებს გენდერული ნიშნის მიხედვით ვერ შევაფასებ. როდესაც პროფესიონალიზმზეა საუბარი, იმის მიხედვით ვერ შეაფასებ, ქალია თუ კაცი, მაგალითად, ქირურგს ხომ არ აირჩევ სქესის მიხედვით, არამედ, იმის მიხედვით, თუ რომელი უფრო მაღალი რანგის სპეციალისტია და ენდობი. ამიტომ, ასეა პოლიტიკაშიც. თუმცა, ეს იმას არ ნიშნავს, რომ მამაკაცებმა ზრდილობა უნდა დაკარგონ. ამავდროულად, მაინც და მაინც საპირისპირო სქესი არ უნდა გედგას წინ, რომ ზრდილობა არ დაგავიწყდეს, მაგრამ მანდილოსანთან განსაკუთრებით, ქართველები მიჩვეულები ვიყავით, რომ ქალის მიმართ გამორჩეული მოკრძალება და პატივისცემა ჰქონდათ. ეს, სამწუხაროდ, თანდათანობით ქრება, რაც არასასიამოვნოა. მე არ ვარ იმის მომხრე, კარში კაცი გავარდეს პირველი და ქალი არ გაატაროს, ან მამაკაცი იჯდეს, ქალი კი ფეხზე იდგეს და ისე საუბრობდეს. შესაძლოა, ეს ვინმემ ძველმოდურობად ჩათვალოს, მაგრამ ამას ელემენტარული ზრდილობა და კულტურა ჰქვია.
ასე რომ, პროფესიონალიზმს გენდერული ნიშნით არ შევაფასებ, თუმცა, კარგია, რომ პრეზიდენტად ქალი იქნა არჩეული, მაგრამ ცუდია, რომ ის ქალია არჩეული, რომელიც გვყავს, რადგან პრეზიდენტისათვის საჭირო ვერანაირ კრიტერიუმს ის ვერ აკმაყოფილებს, ვერც კომპეტენციით და ვერც გამოცდილებით, ის მხოლოდ პრობლემებს უქმნის ქვეყანას. მისი წინამორბედი მამაკაცი იყო, მაგრამ ისიც შემიძლია დავასახელო, თუმცა, გიორგი მარგველაშვილი გაცილებით ნაკლებ პრობლემას ქმნიდა, ოღონდ ვერაფერს წყვეტდა. მას ხუთი წლის განმავლობაში არ შეუქმნია იმდენი პრობლემა, რაც სალომე ზურაბიშვილმა ერთ წელიწადში მოასწრო. მთავარია, როგორ უდგება ადამიანი თავის ვალდებულებას საკუთარი სინდისისა და გარშემომყოფების წინაშე.
ქალბატონი სალომე ზურაბიშვილი ამბობდა, – არც დაცვა მეყოლება, არც მძღოლი და ბაზარშიც მე თვითონ ვივლიო და რაღაც არავის დაუნახავს ბაზარში, დაცვა და მძღოლიც დაყვება. იმაზე კი არ ვაკრიტიკებ, დაცვა და მძღოლი რატომ დაყვება, არამედ, ვაკრიტიკებ იმაზე, რატომ ატყუებენ ხოლმე ხალხს. ბაზარში რომ გაიქცევი და მერე სადილს გააკეთებ, პრეზიდენტის საქმეს ვერ შეასრულებ. თუმცა, სალომეს შემთხვევაში შეიძლება ჯობდეს, რომ ბაზარს და სადილს მეტი დრო დაუთმოს, ვიდრე პრეზიდენტის მოვალეობის შესრულებას, ეგებ, ნაკლები თავის ტკივილი გვქონდეს.
დაპირისპირებები პარლამენტში – „ეს ეხება არა კონკრეტულ საქმეს, არამედ, პიროვნულს“
– დაპირისპირებები და შეხლა–შემოხლა თითქმის ყველა პარლამენტისთვისაა დამახასიათებელი, მათ შორის, საკმაოდ დემოკრატიული ქვეყნების, უბრალოდ, ფორმა ნამდვილად განსხვავდება. ჩვენს პარლამენტში არსებული ფორმა, რა თქმა უნდა, ძალიან შემაშფოთებელია და ეს არის შედეგი იმ არაჯანსაღი პოლიტიკური ვითარებისა, რომელიც ქვეყანაშია. დაპირისპირება მაშინ გადადის მიუღებელ ფორმებში, როდესაც ეს ეხება არა კონკრეტულ საქმეს, არამედ, პიროვნულს.
დააკვირდით, რა არის ქართული პოლიტიკის მთავარი თემები, არც ლარის კურსია და არც აფხაზეთის პრობლემა, მთავარია, ვინ ვისზე რა თქვა, რა გადაუღო და გამოუქვეყნა და ა.შ. ეს დიდი სიმახინჯეა, რაც ადრეც არსებობდა, მაგრამ ბიძინა ივანიშვილმა თავისი ხელისუფლებაში ყოფნის დროს, გააათმაგა. სანამ ეს არაჯანსაღი გარემო არ მოიშლება პოლიტიკაში, მანამდე ექნებათ ადამიანებს სამართლიანი გულისწყრომა და მიუღებლობა, იმედგაცრუება, ნიჰილიზმი პოლიტიკის მიმართ, რაც ასევე ხელს აძლევს მმართველ ელიტას. როდესაც ადამიანი ამბობს, რომ ყველა ერთნაირად ცუდია და მე არჩევნებზე არ წავალ, ის ამით იმ ცუდ ხელისუფლებას ტოვებს, რომელიც არ მოსწონს და სხვასაც არ აძლევს იმის შანსს, რომ რაიმე რეალურად შეიცვალოს. სირაქლემას პოზიციაში ნუ ვიქნებით, ამით პრობლემა არ მოიხსნება. უნდა ვიბრძოლოთ, რომ რეალობა უკეთესობისკენ შეიცვალოს.
ხაზარაძის „ლელო“ -„კარგი სპეციალისტი კარგ პოლიტიკოსს არ ნიშნავს“
– მიმაჩნდა, რომ ხაზარაძეს სერიოზული შანსი ჰქონდა იმისა, რომ რეალური გარღვევა მოეხდინა ქართულ პოლიტიკაში. ჯერჯერობით ვერ ვიტყვი, ის ამას შეძლებს თუ არა. ვფიქრობ, რომ მისი მხრიდან სწორი არ იყო გამიჯვნა ე.წ. პრორუსული თემისგან და ერთმნიშვნელოვნად პროამერიკული პოზიციის დაკავება. არ არის სწორი აქცენტის გაკეთება იმ ადამიანებზე, რომლებიც პოლიტიკაში ახალბედები არიან. კარგი სპეციალისტი კარგ პოლიტიკოსს არ ნიშნავს. ვნახოთ, კიდევ ვის წარმოადგენს ბატონი მამუკა. ნებისმიერ შემთხვევაში, კონკურენცია გაიზარდა და ამას მხოლოდ მივესალმები.
-რას საუბრობენ საქართველოს შესახებ კულუარებში დასავლეთსა და რუსეთში?
– ცხადია, კულუარული ინფორმაციაც მაქვს და არაკულუარულიც და მინდა გითხრათ, საქართველოზე კარგს არაფერს საუბრობენ. მეტსაც გეტყვით, საერთოდ არ საუბრობენ, რაც კიდევ უფრო ცუდია, რადგან ეს ნიშნავს იმას, რომ ქვეყანა ფაქტორი აღარ არის. მიდგომა დაახლოებით ასეთია – ეს ქვეყანა ვერ შედგა. ეს კი ყველაზე მტკივნეულია.
– სააკაშვილის ხელისუფლების დროს უფრო სხვა დამოკიდებულება იყო?
– დიახ, ეს უნდა ითქვას, განსაკუთრებით, პირველ პერიოდში. ნეგატიური დამოკიდებულება 2008 წლის აგვისტოს ომის შემდეგ გაჩნდა, როდესაც სააკაშვილმა დიდი დარტყმის ქვეშ დააყენა არამხოლოდ საქართველო, არამედ, მისი სტრატეგიული მეგობარი სახელმწიფოები და ლიდერები. ამის შემდეგ, თითქოს შემობრუნება დაიწყო ვითარებამ, მაგრამ დღეს, როგორ შეიძლება იმ ქვეყანას პატივი სცე, რომელშიც მთავარი ღვთაება ფული გახდა, 21–ე საუკუნეში ფეოდალურ მმართველობას ვიტანთ. ვიმსახურებთ პატივისცემას?
რა მაგალითს ვაძლევთ მომავალ თაობას? ბავშვი იზრდება და ხედავს, რომ თუ მას ბევრი ფული ექნება, ის ყველაფერს მიაღწევს. თანამდებობებზე პირადი ერთგულების ნიშნით ინიშნებიან, ანუ, თუ ვინმე მდიდრის მიმართ მონური ერთგულებით იქნება, ბევრს მიაღწევს. ან თვითონ უნდა იშოვოს ფული და სხვები სათამაშოებივით ათამაშოს, ან თვითონ გახდეს სათამაშო. ეს ქვეყნისთვის კატასტროფაა, თავმოყვარეობის შელახვაა, რაც აუცილებლად უნდა შეიცვალოს.
Read more at https://primetime.ge/news/1570088251-%E1%83%96%E1%83%A3%E1%83%A0%E1%83%90%E1%83%91-%E1%83%9C%E1%83%98%E1%83%9C%E1%83%9D-%E1%83%91%E1%83%A3%E1%83%A0%E1%83%AF%E1%83%90%E1%83%9C%E1%83%90%E1%83%AB%E1%83%94#ZLPKUj5RJxDp7olh.99