თბილისის 31-ე საჯარო სკოლის დირექტორი, მარინა ნიჟარაძე 2008 წლის ომის მძიმე პერიოდს იხსენებს.
“იდგა 2008 წლის 11 აგვისტო: სკოლის შემოსასვლელ კარებთან დევნილთა თვალუწვდენელი ნაკადი იდგა, მხოლოდ 3-4 წუთი დამჭირდა რომ დამეგეგმა, როგორ მივხედო, როგორ დავაბინაო ეს ფერდაკარგული და შეშლილი თვალებით მომზირალი ადამიანები. უცებ მივხვდი რომ ფრონტის ზურგში მებრძოლი ჯარისკაცი ვიყავი და უნდა ამეღო ჩემს თავზე ბევრი რამ… ავიღე და ზუსტად ერთი თვის განმავლობაში 350 ადამიანის ზრუნვასა და გამოკვებაში გავატარე იყო ურთულესი წუთები, საათები, დღეები და კვირები! არც მიფიქრია რომ ეს არ გამომივიდოდა, ვინაიდან რამოდენიმე წუთში ჩემს გვერდით გაჩნდნენ ადამიანები, რომლებმაც თვალებით მითხრეს: აქ ვართ ნუ გეშინიაო…
მერე იყო ის, რაც იყო, მერე იყო ის, რომ მთელი თემი დაიძრა სკოლისკენ, მოჰქონდათ ყველაფერი რაც შეიძლება ადამიანმა სახლიდან გაიტანო, მოდიოდნენ სკოლის მიმდებარედ და საკმაოდ შორს მცხოვრებნი და ცდილობდნენ ჩვენს გამხნევებას და გამოქცეული ადამიანების დახმარებას იცით??? გამოგვივიდა, მართლა კარგად ვიბრძოლეთ, არც ტყვიას შეუშინდით არც უკან დაგვიხევია! ჩვენ ის ბრძოლა მაშინ მოვიგეთ, მე და ჩემმა გუნდმა ჯერ კიდევ 13 წლის წინ დავამარცხეთ მტერი, ვერ გაგვტეხეს, ვერ დაგვაჩოქეს!!! ბესიკ ერიაშვილი, სოფო მახნიაშვილი, თეა სადილიანი…
პარალელურად ევროპის ქვეყნების საელჩოებთან ვიდექი და ვთხოვდი ყველას გვიშველეთ-მეთქი! ქვეყანას მიკლავენ! ეს იყო რაც მანადგურებდა, მაგრამ მჯეროდა ამას ვერ შეძლებდნენ! ვერც შეძლეს! 350 ადამიანი ერთი თვის თავზე უსაფრთხოდ გავამგზავრე სახლებში, ყველა საჭირო ნივთი გავატანეთ, მოვეფერეთ ჩვენი ომი მიმდინარეობდა სკოლის შენობაში მოვიგეთ და გავიმარჯვეთ მათი გასვლიდან 4 დღეში სწავლა დავიწყეთ, ჩუმად უხმაუროდ, არავინ შეგვიწუხებია!
ვთვლიდი, რომ ეს უნდა მეკეთებინა და ვაკეთე როგორც ჯარისკაცმა. გილოცავ ჩემო ქვეყანავ, დღეს შენ გაიმარჯვე! მადლობა თითოეულ ადამიანს, რომელიც გვერდში მედგა და უხმოდ იბრძოდა! დიახ, ჩვენ ვიბრძოლეთ, დიახ ჩვენ შევძელით, დიახ ჩვენ გავიმარჯვეთ! ამ დროს, ის ადამიანები, ვინც დღეს ქვეყნის “დარდით კვდება” არ მახსენდება სად იყვნენ, ალბათ იყვნენ სადმე… ალბათ. გილოცავთ ჩემო თანამებრძოლებო!!!” – წერს მარინა ნიჟარაძე.