„ამერიკის ხმა“, ასე რამ აგაფორიაქათ? ხომ შეიძლება საქართველოს ინტერესების, კერძოდ არაღიარების ჭრილში შევხედოთ ბელარუსთან საქართველოს ურთიერთობებს? ჯერ ერთი, ასეთი ხელშეკრულებები საქართველოს ყველა სახელმწიფოსთან აქვს, რუსეთის და კრემლის რამდენიმე სატელიტი ქვეყნის გარდა. ის, რომ მინსკმა ეს ხელშეკრულება წლების შემდეგ აამოქმედა, თბილისზე დამოკიდებული არ იყო, – ამის შესახებ Facebook-ზე ანალიტიკოსი ამირან სალუქვაძე წერს.
„ყველას კარგად გვესმის, რა ხდება ბელარუსში და მისაღები არავისთვისაა. დასავლური სანქციები კავშირში არაა უსაფრთხოების სამსახურების თანამშრომლობასთან. ისე, მოსაკითხია ბელარუსს ევროპის რამდენ ქვეყანასთან აქვს მსგავსი შეთანხმება. ისიც კარგად უნდა გესმოდეთ, რომ ლუკაშენკო, რუსეთის მხარდაჭერის შემდეგ, სერიოზული წნეხის ქვეშ იმყოფება ყირიმის აღიარებასთან დაკავშირებით. ასევე სერიოზულად აწვება კრემლი ჩვენი ოკუპირებული ტერიტორიების აღიარების გამო. წესით, ასეთ საკითხებზე ეს ღია პოლემიკა არ უნდა გვჭირდებოდეს, რადგან მხოლოდ აზიანებს ჩვენს ინტერესებს. ინტერესი კი ერთი გვაქვს – აღიარების პოლიტიკის ჩაგდება, არაღიარების პოლიტიკის წარმატებით გაგრძელება. ანა-ბანაა.
დაიქირავეთ უსაფრთხოების ექსპერტები, პოლიტოლოგები, ყოფილი დიპლომატები და კონსულტაციების შემდეგ გამოეხმაურეთ ასეთ თემებს. მსგავსი შეთანხმებების და სათანადო სამსახურების საკომუნიკაციო არხები ერთ-ერთი საშუალებაა საკუთარი ინტერესების დასაცავად. ამასთანავე, ტერორიზმთან ბრძოლის და გლობალური უსაფრთხოების სხვა საკითხებში თანამშრომლობა როდის აქეთაა აკრძალული, ან რა შეხებაშია შესაძლო სანქციებთან? კიდევ ერთხელ, ბელარუსთან და სხვა პოსტსაბჭოთა ქვეყნებთან, საქართველოს აქვს საკუთარი ინტერესები. ამ ინტერესთა მთავარი ღერძი უკვე ავხსენი ზემოთ“, – წერს ამირან სალუქვაძე.
