მანჩო გიორგობიანის შვილის გარდაცვალებიდან ერთი წელი გავიდა. გიორგობიანი სოციალურ ქსელში, გარდაცვლილ შვილს ემოციურ პოსტს უძღვნის.
“ჩემი სუნთქვა, დედას ნეტარება (ასეც ვეძახდი)… როგორ უაზროდ და უსახელოდ დაიღუპა თავი , არადა, როგორ მინდოდა ქვეყნის საამაყო შვილი გამეზარდა, მინდოდა მეტრაბახა, როგორც ჩვეულებრივ ამბავს, ისე ვიღებდით ყველა სანდროს ქებას… სულაც არ მიკვირდა… და მამამისი ხომ საერთოდ, გიჟი მამა , მსოფლიოში ერთ-ერთი ყველაზე ყურადღებიანი და აქტიური მამა (მე თითიც არ გამინძრევია…), ან რა განათლება მისცა, ან როგორ დასდევდა, ფეთიანივით. ხანდახან მეცოდებოდა ხოლმე სანდრო… ახრჩობდნენ ყურადღებით უსაყვარლესი , გამზრდელი ბებია-ბაბუები , ბებია-ბაბუების ძმები და დები, ბიძები, ბიძაშვილები.. დეიდაშვილები, ყველა, მარტო ტელეფონზე კითხვა -პასუხს ვერ აუდიოდა ხოლმე, ყველა სათითაოდ ურეკავდა..
მეგონა ზედმეტად აწუხებდნენ, თურმე ამაოდ.. და მაინც წამი, შეცდომა და აღარ არის , გაქრა, წაიყვანა ღმერთმა უკან, დამსაჯა, სათანადოდო ვერ ვუფრთხილდებოდი მის საჩუქარს.. აღარ ჩამთვალა ღირს დედად… მართალია, სულ ტყუილად ვბრაზდებოდი ხოლმე მამაშენზე, ნუ ხარ ასეთი მკაცრი-მეთქი , ვეომებოდი.. როგორც ყოველთვის, ბაჩი აღმოჩნდა მართალი…
კი ვიცოდი შენი ყველაფერი, “პლანი” როდის გასინჯე და როდის მოიშორე… “კლუბურ ნარკოტიკს” როდის შეეთამაშე, ესეც მითხარი და რომ “ეს შენი არ არის”, ესეც დაგიჯერე, შენ ხომ არასდროს მატყუებდი დე <3 … მძიმე ნარკოტიკი როდის გასინჯე , ისიც მითხარი და რომ არ შემიყოლიოს, მეშინიაო და მაგიტომაც აღარ მოგინდა ამერიკაში დაბრუნება (სახლში მოაქვთ ყველაფერი, ძნელია უარის თქმაო)…
საქართველოში , თბილისში მინდა , მირჩევნია, მამაჩემთან ერთად საქმეს მივხედავო , შენ ხომ ბავშვობიდან, პატარა ბუთქუჩა სამი წლის სოკომ , მითხარი, “მე ფეგუთელი კი არა , ბიზნესმენი ვიქებიო” ))))) , “როგორც ჭეშმარიტი მეგრელი და გენეტიკური კომერსანტი (ასე ვაშაყირებდით აქეთა მხარე – რაჭველები)))) , ბიზნესმენობაზე ოცნებობდი და დავითანხმეთ მამაშენი, რომ აღარ გვინდოდა შენი დიპლომი… მე ბედნიერი ვიყავი, მამასაც გაეხსენი ბოლომდე, ისიც მოლბა და დაგიჯერა , საბუთების გადმოსატანად გაგიშვით… მაინც ცდუნება , წამი, და გაგვისხლტი , გაგვიფრინდი… მწარედ დავისაჯეთ …
ყველას რჩეული – ისეთი თბილი და ტკბილი იყო, ჩემი “ვაწალები და ღუდელები” “საკალელი ბეგუცებით” , რომ ღმერთის საჩუქარს (“ბოჟიი პოდაროჩეკს”) ვეძახდით , ხუმრობის გარეშე… ან თვითონ როგორი მოსიყვარულე შვილი, შვილიშვილი, ძმა და მეგობარი იყო, ან როგორი საუკეთესო მეგობრები ჰყავს… ჭკვიანები, ჯანმრთელები, ან რა ჯიში , ან რა გენი.. საქართველოს ულამაზესი მომავალი… <3
დღემდე, სიზმარში მგონია თავი, ყველაფერს ველოდი , მაგრამ ასეთ სასიკვდილო სისულელეს არა… ყმუილი მინდა… ალბათ ჩემი ბრალია, მე ვაძლევდი ძალიან დიდ , ალბათ გადამეტებულ თავისუფლებას , რომ თვითონ, საკუთარი გამოცდილებიდან გამომდინარე გაეკეთებინა არჩევანი, მეგონა, ასე უფრო სწორი იყო … ვფიქრობ, ვფიქრობ, გასკდა თავი….. შეცდომებს ვეძებ ჩემს აღზრდაში, რომ მიკაზე და რეზიზე არ დამემართოს იგივე შეცდომა თუ შეცდომები, აღარც ვიცი…
ვკვდები და არც ვკვდები, ყველაფერი მტკივა
– სული, ხორცი, ძვალი, შიგნეულობა მეწვის, გული სკდება და არც გასკდა, რომ დავისვენო ამ ჯოჯოხეთური ტკივილისგან… ალბათ დავიმსახურე… მაგრამ მაინც ქვა და რკინა ვარ… ყველაფერს გავუძლებ, შევძლებ და მეც გამოვსწორდები … კლდედ გადავიქცევი და აღარასდროს დავეცემი. .. შენ როგორი დედაც გინდოდა, ისეთი გავხდები ჩემო , მსოფლიოში, ერთადერთო და განუმეორებელო, ჩემო მზეო, მანათობელო…
მახსენდება და მეცინება, ხანდახან მიკაზე და რეზიზე რომ ეჭვიანობდი, ისინი ჩემზე მეტად გიყვარსო, სულ იმათზე ფიქრობო , არადა თვითონ, ჩემზე მეტად პატრონობდა თავის უმცროს ძმებს… ( ვითომ , თვითონ, ძალიან დიდი მყოლოდა , სულ რაღაც 2 და 4 წლით უფროსი იყო და კაცობდა , “აკონტროლებდა” , ფეხის ზომებიც კი ზეპირად იცოდა.. რომ რამის ყიდვა არ შეშლოდა..)))))… არა დეე, უბრალოდ იმათ, დედა , ადრე გარდაეცვალათ და უბრალოდ, შენზე მეტს ვეფერებოდი… ერთნაირად მიყვარხართ დე,…
ჩემი მფარველი ანგელოზი ხარ, დედუ, შენ <3 მაპატიე, ხანდახან ვცოდავ ხოლმე და მსოფლიოში ყველაზე უბედური ადამიანი მგონია თავი, არადა ვგრძნობ, რომ შენ კარგად ხარ, ჩემთან როდის ხარ ხოლმე და მამაშენს როდის დასდევ ხოლმე რომ დაეხმარო, მაგასც ვგრძნობ.. მაპატიე, ყველაფერს მოვინანიებ და როდესაც ღმერთი მომცემს უფლებას, მოვალ და ჩაგეხუტები გულის მხრიდან მოგიწვები და მერე, სულ ერთად ვიქნებით, წამითაც არ მიგატოვებ… აღარასოდეს დე <3
P.S. ვხოცავდით მე და ბაჩი ერთმანეთს, არა ჩემი შვილია, არა ჩემი შვილია… )))) ჩემი კოპიოა, არა ჩემი ასლია… )))) ვერ გაგიყავით, მიხელივით გექაჩებოდით… და მაინც ვყრი ფარ-ხმალს… ბაჩის აღზრდის მეთოდი უფრო სწორი ყოფილა, უნდა დამეჯერებინა, იმიტომ რომ ჩემზე ბევრად ჭკვიანურად მოქმედებდა, კაცის ტვინი სულ სხვაა , უნდა დამეჯერებინა, იქნებ გადავრჩენილიყავი… და მაინც, “თენდება დილა 13 ივლისის, თალხით იბურება ჩვენი თბილისი. არსაით შველა, არსაით ძალა, ღვთის ნება იყო ასეთი,განა?! “…”-წერს გიორგობიანი.