საქართველოს საგანგებო და სრულუფლებიანი დესპანი გერმანიაში, ისტორიის დოქტორი და საქართველოს პირველი პრეზიდენტის შვილი, კონსტანტინე გამსახურდია სოციალურ ქსელში შემდეგი სახის სტატუსს აქვეყნებს:
„ვუახლოვდებით თარიღს, რომელმაც ასე იმედიანად დაწყებული ჩაკლა, რომელმაც თითქოს გადაგვტყორცნა გაურკვეველ მომავალში, საიდან თავის დაღწევასაც დღემდე ხელის ცეცებით ვცდილობთ. ეს არის 22 დეკემბრის განთიადი, სამხედრო-კრიმინალური გადატრიალების დასაწყისი. ეს არის ამონარიდი უზენაესი საბჭოს დეპუტატის, მწერალ ირინა ტალიაშვილი წიგნიდან „ქრისტეშობისთვის სისხლიანი ქორონიკონი“. მასში კარგადაა ასახული ამ მოვლენების ტრაგიკულობა. სჭვივის იმედიც, რომ “ეს განწირულის სულისკვეთება” ძალად იქცევა, რომელიც სამშვიდობოს გაიყვანს ჩვენს ქვეყანას.
“მე და გურამ პეტრიაშვილი მინისტრთა საბჭოს შენობაში გადავედით… დერეფანში რომ გავდიოდით, გაუბედურებული მთავრობის სახლი შევათვალიერე, კედლებს ათასობით ნატყვიარი ატყვია, სახურავზე ხანძრის კვალი ჩანს. ეზოში დაჭყლეტილი, მიწასთან გასწორებული მსუბუქი მანქანები ჰყრია. მტრის „ბეტერეებს“ კოლოფივით დაუჭყლეტიათ. გულშემზარავი სანახაობა წარმომიდგა თვალწინ. ომისა და ბრძოლის სრული სურათი გადაიშალა. სახურავზე შენობის დამცველთა პატარა რაზმი დგას. დერეფნები და მინისტრთა კაბინეტის შენობის სხვა ოთახებიც იარაღიანი ხალხით არის სავსე. რამდენიმე მათგანმა გვითხრა, თავდასხმას ველოდებითო. როგორც იქნა მივაღწიეთ ქვედა სართულს, სადაც რობერტის (პეტრიაშვილის, კ.გ.) „სამორიგეო შტაბია“ მოწყობილი. თითქოს ვიღაცამ შეატყობინა, რომ ჩვენ ზევით ამოვედით, ცოტა ხანში ისეთი ჭახაჭუხი ატყდა, ნამდვილი ბრძოლის ველი მეგონა. მაინცდამაინც სწორედ იმ მხარეს ისროდნენ, სადაც ჩვენ ვიყავით. რობერტს მინებჩალეწილ ფანჯარაზე ძველებური ტყავის დივანი აუფარებია. ზედაც კარადა მიუდგამს, იქნებ ამანაც გადაგვარჩინა. გურამმა თქვა, არა, ძმაო მე აქ გამძლები არ ვარ, არ მსურს ეგრე უაზროდ სიკვდილი, თუ მოვკვდები იარაღი მაინც მეჭიროს ხელშიო. მეც ფერიფური წამივიდა. გვარდიელებიც შემოცვივდნენ და გაგვაფრთხილეს, სასწრაფოდ თავშესაფარში ჩადით, თორემ აქ უბედურება დატრიალდება, შეიძლება უკანა მხრიდან ჭურვები შემოყარონო. ტყვიების წუილში კვლავ დერეფნის გავლით მესამე სართულზე ავედით .ტყვიებს კავშირგაბმულობის მხრიდან გვაყრიდნენ ხოშკაკალასავით. გავწვებოდით იატაკზე, გაჩერდებოდნენ ერთ წამს გადაიღებდა ხოშკაკალა და ჩვენც გავირბენდით რაღაც მანძილს, პატარა მონაკვეთს. მერე ისევ დაიწყებოდა სროლა, ისევ შევყოვნდებოდით და ასე სვენებ-სვენებით ვესტიბიულისკენ მივიწევდით. მე უფრო მარდი გამოვდექი და ყოჩაღად გავირბინე დერეფანი, რობერტმა და გურამმა მოცდა არჩიეს. ის-ის იყო,უკვე სამშვიდობოს მეგონა თავი, რომ უეცრად საშინლად შეზანზარდა შენობა და თითქოს იქუხაო, ატომის ბომბივით სოკოსმაგვარი კვამლი აიჭრა ჰაერში. ყველაფერი რაც კი ვესტიბიულში ეყარა,ზევით ამოტრიალდა. ძლიერმა ტალღამ წამაქცია და იატაკზე დამაგდო. ისეთი ჯახანის ხმა ისმოდა,თითქოს გახურებულ ღუმელში ტყვიებს ჰყრიანო. მინისტრთა საბჭოს შენობის მინის ჭერი დაიმსხვრა და ნამსხვრევები გრიალით წამოვიდა.-დაგვხოცეს, მე მაგათი!…- გავიგონე უცებ არაადამიანური ყვირილი და გვარდიელების გინება.-საკაცე ჩქარა, საკაცე ბაბუ!-კიბეზე ჩამორბოდა ვიღაცა. მეც წამოვხტი და წინ გავვარდი. უკვე ვესტიბიულში ვიყავი კვამლში მოულოდნელად სპეტაკი, თეთრწვერიანი მოხუცი კაცი გავარჩიე. ეს კაცი ჩვენი ბაბუ აღმოჩნდა. (მელორ წურწუმია, კ.გ.) აღელვებული მივიჭერი: – რა მოხდა ბაბუ, რა ისროლეს? – რაკეტა ისროლეს ბაბუ, მტვერს იფერთხავდა მოხუცი-ისე ოსტატურად არის ნასროლი, რუსის ნახელავს ჰგავს. მგონი არსენალიდან ისროლეს…ამასობაში მეოთხე სართულიდან ხელგასისხლიანებულმა გვარდიელმა ჩამოირბინა. საფეთქელი და შუბლიც სისხლით ჰქონდა მოსვრილი:- საკაცე ბაბუ, ჩქარა, საკაცე, გვარდიელები დაიჭრნენ! მე და ბაბუ მიწისქვეშა დერეფნით საკაცის მოსატანად გავცვივდით. ბაბუმ გამასწრო. რობერტი და გურამი სულ გადამავიწყდა. ცეცხლმოკიდებულივით მივრბოდი. ვიდრე დარბაზში შევვარდებოდი, მოულოდნელად დერეფანში პრეზიდენტს შევეჩეხეთ – რა მოხდა ხომ არავინ დაიღუპა?? ზედიზედ მიაყარა კითხვები ბაბუს. მის გაცრეცილ სახეს და თვალებს რომ შევხედე, მივხვდი მეტის გაძლება აღარ შეეძლო. ხომ არავინ დაიღუპაო, ყოველ შემოტევაზე ამას კითხულობდა. თითოეული ქართველის სიცოცხლეს მისთვის მნიშვნელობა ჰქონდა. რამდენი ქართველიც კვდებოდა, იმდენჯერ კვდებოდა თვითონაც.” (ი. ტალიაშვილი)“, – წერს კონსტანტინე გამსახურდია.