40 წლის ეკა სირაძემ და 49 წლის გიორგი ალუდაურმა ერთმანეთი სატრანსპორტო კომპანიაში გაიცნეს. ახლახან კი ხელი მოაწერეს და ჯვარიც დაიწერეს.
ეკა და გიორგი საქართველოში ავტობუსის მძღოლი პირველი წყვილია. ამბობენ, რომ ამ ასაკში ქორწინებით ახალი ცხოვრებისა და ბედნიერების ეტაპი დაიწყო მათთვის.
ეკა სირაძე: წელიწად-ნახევარია, რაც ავტობუსის მძღოლად დავიწყე მუშაობა. გიორგი ორი წელი მექანიკოსი იყო და ორი წელია, ისიც მძღოლად მუშაობს. მანამდე ჩემი ბიზნესი მქონდა – ველოსიპედების მაღაზია. ერთ დღესაც, როცა უმუშევარმა გავიღვიძე, სამსახურს ვერ ვშოულობდი, სოციალურ ქსელში ვნახე რეკლამა, შევავსე „სივი“ და აღმოვჩნდი სატრანსპორტო კომპანიაში.
გიორგი ალუდაური: მე კი, მანამდე, მეტალურგიულ ქარხანაში ვმუშაობდი და ასევე, ლუდის ქარხანაში. ფაქტობრივად, ბავშვობიდან ვატარებ მანქანას და დღეს ავტობუსს ვმართავ.
– გიორგი, ეკა პირველად სად ნახე და რით მოგხიბლა?
– ავტობაზაში რომ შემოვიდა და დავინახე, ეგრევე მომეწონა. წარბაწეული დადიოდა, ბუზს არ ისვამდა თავზე და ამან უფრო მომხიბლა. საოცარი თვალები აქვს და ეს რომ არ შემემჩნია, არ შეიძლებოდა (იცინის). მაშინ არაფერი გამიფიქრია, უბრალოდ, მისმა სილამაზემ მომხიბლა. ჩვენი ურთიერთობა კოლეგიალური მეგობრობით დაიწყო, შემდეგ სიყვარულში გადაიზარდა და დღეს ცოლ-ქმარი ვართ.
ეკა: ერთ მონაკვეთში საპირისპირო მიმართულებით ვმოძრაობდით, ერთმანეთს ვხვდებოდით და ვუღიმოდით. გიორგი ცოლიანი მეგონა. ერთხელ რომ ამოვიდა ავტობუსში, მერე მეორედ და მესამედ, ვიფიქრე: რა საინტერესოა, რატომ დადის ჩემი ავტობუსით-მეთქი (იცინის).
გიორგი: რომ გავიგე, გასათხოვარი იყო, გამიხარდა (იცინის). ეკა სხვა ხაზზე გადაიყვანეს, სხვადასხვა დღეს გვიწევდა მუშობა და ვეღარ ვნახულობდი. ამიტომ, ვუყიდიდი ნაყინს, ერთი გაჩერებიდან მეორე გაჩერებამდე მივყვებიდი და მერე ჩამოვდიოდი. ასე დაიწყო ჩვენი ურთიერთობა. მესამეჯერ რომ ვიმგზავრე მისი ავტობუსით, მაშინ ვთხოვე ცოლობა.
ეკა: მითხრა, ექიმთან ვიყავი პრობლემები მქონდაო. მეც მეგობრული რჩევა მივეცი: ცოლი უნდა მოიყვანო და ყველაფერი დაგილაგდება-მეთქი (იცინის). კიბეზე რომ ჩადიოდა, მოტრიალდა და მითხრა: შენ გამომყევი ცოლადო. იმდენად არ მოველოდი მისგან ამ სიტყვებს, რომ ჩავიდა და დავკეტე ავტობუსის კარი, გაოცებული დავრჩი, ეს რა მითხრა-მეთქი.
– ამის შემდეგ სად გაგრძელდა თქვენი შეხვედრები და რამდენ ხანს?
გიორგი: ფაქტობრივად, ერთ გაჩერებაში ჩავატიე ჩემი გრძნობა ეკას მიმართ და მალევე დავქორწინდით.
ეკა: მესამედ რომ ამოვიდა ავტობუსში და მითხრა, ტელეფონის ნომერი მომეციო, ბევრი არ მიფიქრია, მივეცი და უნდა გენახათ, ამხელა კაცი სიხარულით როგორ დაპატარავდა (იცინის). იმ საღამოსვე დამირეკა და მეორე დღეს შეხვედრა მთხოვა. ამ შეხვედრის დროს გადაწყდა ჩვენი ბედი. სხვათა შორის, ჩვენს ერთად ყოფნაში დიდი როლი ჩემი ავტობუსის „კონდუქტორს“ – მანანას მიუძღვის. მან შეამჩნია გიორგის გრძნობა ჩემ მიმართ და მეკითხებოდა: აბა, რა ხდებაო.
გიორგი: ძლივს დავითანხმე შეხვედრაზე. მინდოდა, მის სახლში ყვავილებით ასვლა, მაგრამ ავედი ცემენტით (იცინის). რემონტი ჰქონდა. მითხრა, ვერ შეგხვდები, ელიავას ბაზრობაზე უნდა წავიდეო. გაყოლა შევთავაზე, ცემენტი და ქვიშა ვაყიდინე და სახლში ავუტანე. ამის მერე წავედით მცხეთაში და იქ, პირველივე შეხვედრისას ვუთხარი, რომ უკვე აღარ ვართ პატარები, დროის ფუჭად დაკარგვა უაზრობა იქნება, შეხვედრების დრო არ გვაქვს და სასწრაფოდ უნდა დავქორწინდეთ-მეთქი.
ეკა: და მეორე დღიდან დავიწყეთ მზადება ხელის მოსაწერად და ჯვრის დასაწერად. 31 ოქტომბერს მითხრა, მიყვარხარო. ეს დღე ჩვენი სიყვარულის დღეა და არასოდეს დამავიწყდება.
– რამდენ ხანში მოაწერეთ ხელი და სად დაიწერეთ ჯვარი?
– სამსახურში რომ მივედით და უფროსს ვუთხარით ჩვენი დაქორწინების ამბავი, გაოცებული დარჩა. კაბინეტში აგვიყვანა, დაუძახა ხელმძღვანელობას და დაიწყო მსჯელობა: რა შეიძლება, ამ ჩვენს პირველ წყვილს გავუკეთოთო. ათდღიანი ფასიანი შვებულება გაგვიფორმეს და ერთჯერადი ფულადი დახმარებაც დაგვირიცხეს. ამ საჩუქრისთვის და გვერდით დგომისთვის მინდა, დიდი მადლობა გადავუხადო პაატა ბეჟანიშვილს, მიშა დადუნაშვილს, ავთანდილ სისვაძეს, ზვიად ჩხიტუნიძეს და თამარ მაჭავარიანს. სატრანსპორტო კომპანიამ ყველაფერი გააკეთა, რომ კარგად ვყოფილიყავით. იუსტიციაში დავჯავშნეთ დღე ხელმოწერისთვის – 5 ნოემბერი და ისე მოხდა, დღეები ამერია და 4-ში მოვკიდე ხელი გიორგის და მივედით. გიორგი მაშაყირებს: იმდენად გინდოდა გათხოვება, დროზე ადრე მიმიყვანე იუსტიციის სახლშიო (იცინის). ჩემი მეჯვარეც – ნატაც, ავტობუსის მძღოლია, გიორგისი კი – სატრანსპორტო კომპანიის პირველი ბაზის დაცვის უფროსი. მოკლედ, ერთი დღით ადრე მოგვაწერინეს ხელი – ალბათ, ჩვენს თვალებში ამოიკითხეს ყველაფერი. ჯვარი კი 8 ნოემბერს, სამებაში დავიწერეთ და ფოტოსესიაც გვქონდა. ფაქტობრივად, დაოჯახებამდე ერთი კვირა მანქანაში ვცხოვრობდით, საქმეებს ვაგვარებდით და მაღაზიებში დავდიოდით.
გიორგი: სიყვარულს ასაკი არ აქვს, ყველაზე ბედნიერი ადამიანი ვიყავი, როცა ხელს ვაწერდი. ათდღიანი თაფლობის თვე კი ბათუმში გავატარეთ. პატარა ბავშვივით ვახტებოდი ბორდიურებს. 30-ე სართულზე ვცხოვრობდით და ბედნიერები ზემოდან ვუყურებდით სამყაროს. შემდეგ კი რამდენიმე დღე ბორჯომში ჩავედით. ეკასთან ერთად ჩემთვის ულამაზესი და სიყვარულით სავსე, ახალი ცხოვრება დაიწყო. არ მჯერა ბედისწერის და მგონია, ჩვენ, ყველანი, თავად ვქმნით ჩვენს ბედს. 49 წელი ჩემს ბედს ველოდე და გამიმართლა, ეს ღვთის წყალობაა.
ეკა: ყველა მეუბნება, ძალიან შეცვლილი ხარო. სახეზე მაწერია ბედნიერება. არ მეგონა, თუ ამ ასაკში გათხოვებით ამდენი წელი მომაკლდებოდა. მართლა გვავიწყდება ორივეს, რამდენი წლის ვართ.
– გიორგი, ახლა, როცა დაქორწინდით, თაფლობის დღეებმაც გაიარა და ეკა სამსახურში უნდა გავიდეს, ამ რთული მოძრაობის გადამკიდე, მისი საჭესთან დაჯდომის არ გეშინია?
გიორგი: დამიჯერეთ, პირიქით. ეკა დიდ ავტობუსზე გადადის მძღოლად, ასე ვთქვათ, დიდ ავიაციაში – 12-მეტრიანი ავტობუსი უნდა მართოს. ამიტომ, სხვადასხვა ბაზაში მოგვიწევს მუშაობა. ჩემი ოცნება იყო, ცოლი ექიმი მყოლოდა, დალაქობაც სცოდნოდა და მართვის მოწმობაც ჰქონოდა. მართალია, ეკას ექიმისა და დალაქის დიპლომი არ აქვს, მაგრამ კარგი მძღოლია, უდიპლომო ექიმი და ისეთი ნიჭიერია, ალბათ, დალაქობასაც ისწავლის. მოკლედ, ყველა ჩემს კრიტერიუმს აკმაყოფილებს.