რეჟისორმა ქეთი დოლიძემ მაკა რაზმაძის გადაცემაში ,,თეთრი მანდალის” აქცია გაიხსენა, როცა აფხაზეთში ქალები მატარებლით წავიდნენ:
-ომი მეც გადავიტანე ის ოთხი დღე, როცა აფხაზეთში, მატარებელში ვიყავი. მერე ჩაქოლეს ეს მატარებელი, ზოგმა ზვიადისტი უძახა,ზოგმა შევარდნაძის და ამ დროს ჩვენ საქართველოისტები ვიყავით და საქართველოსთვის მივდიოდით. იქიდან ნახევარზე მეტი ქალი, სამწუხაროდ, უკვე აღარ არის ცოცხალი, რადგან ბრძანება იყო ასეთი, რომ 30 წლის ქვემოთ არავინ უნდა ყოფილიყო… ეს მატარებელი იყო ერის ღირსება და დარჩება ერის ღირსებად. მატარებელში ზვიადისტებიც იყვნენ, მაგრამ 4 დღე და ღამე ერთი კონფლიქტი არ ყოფილა…
გადმოგვცეს შევარდნაძის ჩანაწერი, წერილი, სადაც ეწერა, დიდი მადლობა, რომ იქითა მხარესაც უწვდით ხელს, იქითაც შვილმკვდარი დედები არიანო. მე რომ მკითხოთ, ამ წერილს ორ წელიწადში ერთხელ გამოვაქვეყნებდი, ეს არის ეპისტოლარული ჟანრის შედევრი…
მაშინ გროზნოდან მოვიდა რადიოგრამა, სადაც იყო ასეთი სიტყვები, მეძავების და კახპების მატარებელი მოდის თბილისიდან, გააჩერეთ, ცხენის წყალს არ გამოატაროთ, მაგათ სინამდვილეში სამეგრელოში არეულობის შემოტანა უნდათო. ერთი მხრივ, როცა ვიღაც გიხსნის სიყვარულს და მეორე მხრივ, უბედური, საწყალი, საცოდავი გიძახის მეძავს, ეს ხომ ჩვენი უბედურებაა. ეს არის საქართველოს ლაკმუსუს ქაღალდი…. ან ეს რუსუფობია, მთელ ერს გამოტვინება დაემართა. ხალხო, ჩვენ ვართ ვაჟა-ფშაველას პატრონი ერი, დავოკდეთ ცოტა, მოუშორებელია ნაციზმი…
მე ვიყავი ერთადერთი ადამიანი, რომელმაც პუტინს წყევლის წერილი მისწერა, კუსტურუცას გავუგზავნე და აღარ გადაიღო [სერიალი ცხიინვალზე]. ამიტომ ბოდიში არავისთან მაქვს მოსახდელი. რუსული ინტელიგენციის დამცველი კი არ ვარ, ყველას მივწერე და დავამხე თავზე. მაგრამ პუტინს სანამ თავისი გარემოცვა არ მოუღებს ბოლოს, რომელსაც ყელში აქვს, აქედან ვერ მოერევი. პოლიტიკური ელიტა უნდა მიხვდეს, რომ სრულიად განადგურებულები არიან. ამ ომს ვეღრასოდეს მოიგებენ ეგენი, რაც უნდა ბომბები დააყაროს.