“და­მა­ძა­ლეს მეთ­ქ­ვა, ვის­თან ერ­თად ვა­ტა­რებ­დი დროს”

ამ ძა­ლა­დო­ბის გა­მო არ მიყ­ვი­რია, თა­ვის დრო­ზე გავ­ჩუმ­დი ბევ­რი მი­ზე­ზის გა­მო…

“მე არ ვი­ცი, თქვენ ჩემს ნა­ამ­ბობს რო­გორ მი­ი­ღებთ, მაგ­რამ ნამ­დ­ვი­ლად მაქვს სურ­ვი­ლი, გუ­ლი გა­და­გი­შა­ლოთ. აღარ მჯე­რა ადა­მი­ა­ნე­ბის და ეს იმის ბრა­ლია, რომ ბავ­შ­ვო­ბა­ში ისე­თი სტრე­სი გა­და­ვი­ტა­ნე, რომ­ლის და­ვიწყე­ბა დღემ­დე ვერ შევ­ძე­ლი”, – ამ მე­სი­ჯის ავ­ტორ­თან სა­უ­ბა­რი ძა­ლი­ან მძი­მე აღ­მოჩ­ნ­და. თუმ­ცა, კარ­გი ის არის, რომ ტკი­ვი­ლი­ა­ნი ბავ­შ­ვო­ბის და­ვიწყე­ბა­ში ქმა­რი მაქ­სი­მა­ლუ­რად ეხ­მა­რე­ბა და შვი­ლე­ბიც ცდი­ლო­ბენ, დე­დას ტკი­ვი­ლი აარი­დონ…

– ძა­ლი­ან მინ­და, გო­ნე­ბი­დან ამო­ვიგ­ლი­ჯო ეპი­ზო­დე­ბი, მაგ­რამ ამას ვერ ვა­ხერ­ხებ. ჰო­და, იქ­ნებ თქვენ­თ­ვის ჩე­მი ამ­ბის გა­ზი­ა­რე­ბით და­ვიმ­შ­ვი­დო გუ­ლი? აბა, ეს ხალ­ხი სუ­ლე­ლი ხომ არ არის, სა­კუ­თარ ამ­ბებს რომ გიყ­ვე­ბათ?!

– გვი­ამ­ბეთ, ისე­თი რა შე­გემ­თხ­ვათ, რის გა­მოც ადა­მი­ა­ნე­ბის მი­მართ ნდო­ბა და­კარ­გეთ?
– ვი­ნა­ი­დან ძა­ლი­ან პა­ტა­რა და­ვობ­ლ­დი, მა­მი­და მზრდი­და. მას ორი შვი­ლი ჰყავ­და: ჩემ­ზე 6 წლით უფ­რო­სი თენ­გო და 3 წლით უფ­რო­სი გუ­ჯა (ცხა­დია, მა­თი სა­ხე­ლე­ბი შეც­ვ­ლი­ლი­ა). ჩე­მი მშობლები ავა­რი­ა­ში რომ მოყ­ვ­ნენ, ამით დათ­რ­გუნ­ვი­ლი ვი­ყა­ვი, აღარც თა­მა­შის­კენ მი­მი­წევ­და გუ­ლი და აღარც – სწავ­ლის­კენ. მა­მი­და ძა­ლი­ან ეცა­და, ჩემ­თ­ვის ბავ­შ­ვო­ბა და­ებ­რუ­ნე­ბი­ნა, მაგ­რამ ისე არ გა­მო­ვი­და, რო­გორც მას უნ­დო­და. ბე­ბი­ას­თან არ დამ­ტო­ვა მხო­ლოდ იმი­ტომ, რომ ის ვერ მომ­ცემ­და კარგ გა­ნათ­ლე­ბას, – თა­ვის თავს ძლივს უვ­ლის და ბავ­შ­ვი და­მე­ჩაგ­რე­ბაო. ძმას­თან სა­ო­ცა­რი ურ­თი­ერ­თო­ბა ჰქონ­და და მის­გან მხო­ლოდ მე შე­მოვ­რ­ჩი. ალ­ბათ გეს­მით, ჩემ მი­მართ რა­საც გრძნობ­და… ბე­ბო რომ მი­ვა­ტო­ვე, ამა­საც ძა­ლი­ან გან­ვიც­დი­დი, მაგ­რამ პა­ტა­რა გო­გოს ვინ რას და­მე­კითხე­ბო­და ან პრო­ტეს­ტი რომ გა­მო­მეთ­ქ­ვა, ყურს და­მიგ­დებ­დ­ნენ? 5 წლის ვი­ყა­ვი, მა­მი­დამ სახ­ლ­ში რომ წა­მიყ­ვა­ნა. და­ახ­ლო­ე­ბით 3 წე­ლი დამ­ჭირ­და, ჩვე­ულ ბავ­შ­ვურ ცხოვ­რე­ბას რომ დავ­ბ­რუ­ნე­ბო­დი. ვიდ­რე სა­კუ­თარ თავ­ში ჩა­კე­ტი­ლი, ჯი­უ­ტი გო­გო ვი­ყა­ვი, მა­მი­დაშ­ვი­ლე­ბი ჩემ­თან თა­მა­შის სურ­ვილ­საც არ გა­მოთ­ქ­ვამ­დ­ნენ. თან, მათ­თ­ვის პა­ტა­რა ვი­ყა­ვი, თა­ვი კიტ­რე­ბად მოჰ­ქონ­დათ. რამ­დენ­ჯე­რაც მა­მი­დამ მათ უსაყ­ვე­დუ­რა, – რა­ტომ არ ცდი­ლობთ, რომ გა­არ­თო­თო? იმ­დენ­ჯერ­ვე მკვა­ხე პა­სუ­ხი მი­ი­ღო შვი­ლე­ბის­გან. მეც, დი­დად არ მხიბ­ლავ­და ბი­ჭებ­თან თა­მა­შის პერ­ს­პექ­ტი­ვა. ამას მერ­ჩივ­ნა, ჩე­მი თო­ჯი­ნე­ბით, მარ­ტოს მე­თა­მა­შა დე­დაშ­ვი­ლო­ბა­ნა.

მას მე­რე, რაც წა­მო­ვი­ზარ­დე და კლა­სე­ლებ­თან ურ­თი­ერ­თო­ბაც ვის­წავ­ლე, ხა­სი­ა­თი გა­მო­მი­კეთ­და, ბი­ჭებ­მაც გა­მო­ი­ხე­დეს ჩემ­კენ. გან­სა­კუთ­რე­ბით, გუ­ჯა და­მიძ­მო­ბილ­და. სა­ერ­თო ენაც გა­მოვ­ნა­ხეთ ნელ-ნე­ლა… თით­ქოს და­ვუბ­რუნ­დი ლაღ ბავ­შ­ვო­ბას. ზაფხულ­ში ბე­ბი­ას­თან მივ­დი­ო­დი. აი, იქ კი სულ სხვა­ნა­ი­რად ბედ­ნი­ე­რი ვი­ყა­ვი. მშობ­ლი­ურ სახ­ლ­ში თით­ქოს, კედ­ლე­ბიც კი სიყ­ვა­რუ­ლით იყო გაჟ­ღენ­თი­ლი და მა­მი­დას­თან ყოფ­ნის პე­რი­ოდ­ში, სულ იმა­ზე მე­ფიქ­რე­ბო­და უნე­ბუ­რად, – რო­დის გა­ვიზ­რ­დე­ბი, რომ შინ დავ­ბ­რუნ­დე-მეთ­ქი. თან მყვე­ბოდ­ნენ და მე მა­ინც, უმა­დუ­რი­ვით, იქი­დან გაქ­ცე­ვა­ზე ვფიქ­რობ­დი.

– რამ­დე­ნი წლის იყა­ვით, რო­ცა მშობ­ლი­ურ სახ­ლ­ში დაბ­რუ­ნე­ბის უფ­ლე­ბა მოგ­ცეს?
– 14 წლის რომ გავ­ხ­დი, ბე­ბო გარ­და­იც­ვა­ლა და რო­გორც მა­მი­და ამ­ბობ­და, – აბა, ვინ გა­მიშ­ვებ­და, ცა­რი­ელ კედ­ლებ­ში, ჩემს ჭკუ­ა­ზე სა­ჭე­ნა­ოდ?.. ბე­ბი­ის გარ­დაც­ვა­ლე­ბამ კი­დევ უფ­რო მე­ტად და­მიმ­ძი­მა გუ­ლი. მა­მი­დაშ­ვი­ლე­ბი თავს მევ­ლე­ბოდ­ნენ, გან­საკუთრებით გუ­ჯა იჩენ­და ჩემ მი­მართ სით­ბოს. ჰო­და, ერ­თხე­ლაც, ჩვენ შო­რის ის მოხ­და, რაც არ უნ­და მომ­ხ­და­რი­ყო. ჩე­მი უფ­რო­სი მა­მი­დაშ­ვი­ლი სას­წავ­ლებ­ლად თბი­ლის­ში გა­მო­უშ­ვეს, მე და გუ­ჯა კი სულ ერ­თად მივ­დი­ო­დით სკო­ლა­ში, მე­რე შინ ერ­თად ვბრუნ­დე­ბო­დით, სა­ერ­თო მე­გობ­რე­ბი გვყავ­და. ერ­თხე­ლაც, მე და გუ­ჯა შინ მარ­ტო­ე­ბი დავ­რ­ჩით. მან ჩემ­ზე იძა­ლა­და, ფაქ­ტია, მაგ­რამ რო­ცა ეს ამ­ბა­ვი გახ­მა­ურ­და, არაფ­რის მტკი­ცე­ბას აზ­რი აღარ ჰქონ­და. ფაქ­ტი ის იყო, რომ ამ ძა­ლა­დო­ბის გა­მო არ მიყ­ვი­რია, თა­ვის დრო­ზე გავ­ჩუმ­დი ბევ­რი მი­ზე­ზის გა­მო…

– იქ­ნებ ერთ-ერ­თი მი­ზე­ზი ისიც იყო, რომ მის მი­მართ თქვენც გქონ­დათ გრძნო­ბა?
– მიყ­ვარ­და და ვერც კი ვაც­ნო­ბი­ე­რებ­დი, რო­გო­რი იყო ჩვე­ნი სიყ­ვა­რუ­ლი: დაძმური, ქალ-ვა­ჟუ­რი… უბ­რა­ლოდ, რო­ცა მან ჩემ­თან და­წო­ლა გა­ნიზ­რახ­ვა, ეს ძა­ლი­ან არ მე­სი­ა­მოვ­ნა. მა­შინ 14 წლის ბავ­შ­ვე­ბი ისე არ იყ­ვ­ნენ გათ­ვით­ც­ნო­ბი­ე­რე­ბუ­ლე­ბი ამ ყვე­ლა­ფერ­ში, რო­გორც დღეს არი­ან. ასე რომ, ვერც ვხვდე­ბო­დი, რა ხდე­ბო­და და ძა­ლა არ მე­ყო სა­ი­მი­სოდ, რომ მეყ­ვი­რა ან წი­ნა­აღ­მ­დე­გო­ბა გა­მე­წია.

– ეს ამ­ბა­ვი ოჯა­ხის წევ­რებ­მა რო­გორ გა­ი­გეს?
– იმ დღის მე­რე, გუ­ჯა მოს­ვე­ნე­ბას არ მაძ­ლევ­და, სულ ჩემს სი­ახ­ლო­ვეს ტრი­ა­ლებ­და. მაქ­სი­მა­ლუ­რად ვცდი­ლობ­დი, მის გვერ­დით მარ­ტო არ დავ­რ­ჩე­ნი­ლი­ყა­ვი, მაგ­რამ ეს ყო­ველ­თ­ვის არ გა­მომ­დი­ო­და, ხომ გეს­მით… მე­რე მუ­ცე­ლი და­მეტყო და ოჯახ­ში “ბომ­ბი აფეთ­ქ­და”. მა­მი­და მიხ­ვ­და, რომ ორ­სუ­ლად ვი­ყა­ვი, მე კი იმ­დე­ნიც არ ვი­ცო­დი, ქა­ლი­სა და მა­მა­კა­ცის ურ­თი­ერ­თო­ბას რა მოჰ­ყ­ვე­ბო­და. და­მა­ძა­ლეს მეთ­ქ­ვა, ვის­თან ერ­თად ვა­ტა­რებ­დი დროს. თა­ვი­დან იმა­საც ვერ ვხვდე­ბო­დი, რა კითხ­ვებს მის­ვამ­დ­ნენ. ვმა­ლავ­დი ყვე­ლა­ფერს და ჩუ­მად, უსიტყ­ვოდ ვი­ტან­დი ლან­ძღ­ვა-გი­ნე­ბას. მე­რე მა­მი­დამ “თა­ვის­მომ­ჭ­რე­ლი” ძმის­შ­ვი­ლი, ექიმ­თან წა­მიყ­ვა­ნა. იქ რა­ღაც პრო­ცე­დუ­რე­ბი ჩა­მი­ტა­რეს და მე­რე მითხ­რეს, რომ ბავ­შ­ვი მო­მა­შო­რეს. და­ჟი­ნე­ბით მთხოვ­დ­ნენ “ო­ჯა­ხის ამომ­წყ­ვე­ტის” და­სა­ხე­ლე­ბას, მაგ­რამ ჯი­უ­ტად ვდუმ­დი. გუ­ჯა­საც არ უც­დია ჩე­მი დაც­ვა. ამის შემ­დეგ და­იწყო ჯო­ჯო­ხე­თი: მა­მი­და ხომ ყო­ველ­დღე მლან­ძღავ­და და მო­მი­ძუ­ლა, ბი­ძა­მაც ვერ მა­პა­ტია და ცოლს და­ჟი­ნე­ბით სთხოვ­და, – ვიდ­რე სა­ხელს გაგ­ვი­ტეხს, გა­ვუშ­ვათ აქე­და­ნო. გუ­ჯას და­ა­ვა­ლეს ჩემ­თ­ვის თვალ­ყუ­რის დევ­ნე­ბა, – იქ­ნებ გა­ი­გო, ვინ გაგ­ვა­უ­ბე­დუ­რაო? ეს ამ­ბა­ვი ჩე­მი ოჯა­ხი­დან არ გა­სუ­ლა. ყვე­ლა­ფე­რი ისე მო­აგ­ვა­რეს, რომ არა­ვინ არა­ფე­რი იცო­და ჩე­მი ორ­სუ­ლო­ბის შე­სა­ხებ. მოკ­ლედ, მთე­ლი წე­ლი მლან­ძღეს და მირ­ტყეს, ბო­ლოს გა­დაწყ­ვი­ტეს: ჯო­ბია, თა­ვის სახ­ლ­ში გა­ვუშ­ვა­თო და ასეც მო­იქ­ც­ნენ.
– 15 წლის გო­გო, რო­მელ­საც შე­მო­სავ­ლის წყა­რო არ გქონ­დათ, მარ­ტო დაგ­ტო­ვეს?
– კი, ასე მოხ­და. მი­მიყ­ვა­ნეს სახ­ლ­ში და პენ­სი­ა­სა­ვით, გარ­კ­ვე­ულ თან­ხას ყო­ველ­თ­ვე მაძ­ლევ­დ­ნენ, ბო­ლომ­დე არ გა­მი­მე­ტეს. სკო­ლა­ში სი­ა­რუ­ლი მი­ვა­ტო­ვე. ვინ იცის, რამ­დე­ნი ღა­მე გა­მი­თე­ვია თეთ­რად, შე­ში­ნე­ბულს. მე­გო­ნა, ვინ­მე შე­მო­ვარ­დე­ბო­და და რა­ღა­ცას მომ­წევ­და. მად­ლო­ბა ღმერთს, მე­ზობ­ლებს კარ­გად ახ­სოვ­დათ ჩე­მი მშობ­ლე­ბი, ჩე­მი ტკბი­ლი ბე­ბო და ხში­რად მეხ­მა­რე­ბოდ­ნენ. ერთ მე­ზო­ბელ ქალს გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლად და­ვუ­მე­გობ­რ­დი. მან შეძ­ლო ჩემს გულ­ში შე­მოღ­წე­ვა და ერთ დღე­საც, ღრი­ა­ლით, ყვე­ლა­ფე­რი ვუ­ამ­ბე. უნ­და გე­ნა­ხათ, ნერ­ვი­უ­ლო­ბის­გან რო­გორ გა­ლურ­ჯ­და. გამ­წა­რე­ბულ­მა იყ­ვი­რა, – იმ შენს ნა­ძი­რა­ლა მა­მი­დაშ­ვილს ეს არ უნ­და შე­ვარ­ჩი­ნო­თო, მაგ­რამ და­ვუ­ჩო­ქე, რომ არა­ფე­რი ეთ­ქ­ვა. კი­დევ უფ­რო მე­ტად ნუ და­მინ­გ­რევ ცხოვ­რე­ბას-მეთ­ქი. გა­მი­გო და ჩე­მი სა­ი­დუმ­ლო საფ­ლავ­შიც წა­ი­ღო. იმის შემ­დეგ, ეს ქა­ლი გახ­და ჩე­მი დამ­ც­ვე­ლი. მი­ცავ­და ყვე­ლასა და ყვე­ლაფ­რის­გან. ბო­ლოს იმ­დე­ნი ქნა, რომ შინ წა­მიყვანა და მპატ­რო­ნობ­და. იმ ფუ­ლით კი, რო­მელ­საც მა­მი­და ყო­ველ­თ­ვი­უ­რად მაძ­ლევ­და, ხე­ლო­ბა მას­წავ­ლა. სტი­ლის­ტი გავ­ხ­დი და მა­ლე, სა­ხე­ლიც გა­ვით­ქ­ვი რა­ი­ონ­ში. დღე­ში 20 ადა­მი­ანს მა­ინც ვემ­სა­ხუ­რე­ბო­დი და 19 წლი­სამ იმ­დე­ნი მო­ვა­ხერ­ხე, რომ სა­ლო­ნიც გავ­ხ­სე­ნი და სხვე­ბიც და­ვა­საქ­მე. ასე, ნელ-ნე­ლა ავაწყ­ვე იმ მე­გო­ბა­რი ქალ­ბა­ტო­ნის დამ­სა­ხუ­რე­ბით საქ­მე. ჰო­და, მე­რე უკ­ვე მე ვეხ­მა­რე­ბო­დი მას. შვი­ლე­ბი სას­წავ­ლებ­ლად რომ გა­უშ­ვა თბი­ლის­ში, მათ­თ­ვის ბევ­რ­ჯერ გა­მიგ­ზავ­ნია ფუ­ლი. ამ ქალ­საც ვა­ნე­ბივ­რებ­დი, რი­თიც შე­მეძ­ლო.

– მა­მი­დაშ­ვილს შერ­ჩა თქვენ­ზე ძა­ლა­დო­ბა?
– ჩემ­გან შერ­ჩა, მაგ­რამ… მას მე­რე, რაც მა­თი სახ­ლი­დან წა­მო­ვე­დი, რამ­დენ­ჯერ­მე სცა­და ჩემ­თან სი­ახ­ლო­ვე, მაგ­რამ არა­ფე­რი რომ არ გა­მო­უ­ვი­და, გამ­წარ­და. ჰო­და, დე­და­მისს კა­ტე­გო­რი­უ­ლად მოს­თხო­ვა: ნუ­ღარ და­ეხ­მა­რე­ბით, ეგ არაფ­რის ღირ­სი არ არი­სო. ერთ დღეს მა­მი­და მო­მი­ვარ­და: გინ­და, მკვდრე­ბი საფ­ლავი­დან ამოთხა­რო? რა და­უკ­მა­ყო­ფი­ლებ­ლო­ბა გჭირ­სო? ვე­რა­ფერი ვუ­პა­სუ­ხე, დე­ბი­ლი ბავ­შ­ვი­ვით ვი­დე­ქი და ვუს­მენ­დი მის ლან­ძღ­ვას. მე­რე მივ­ხ­ვ­დი, რომ გუ­ჯამ “და­ა­მუ­შა­ვა”. ვინ იცის, რა რო­გორ უთხ­რა და მა­მი­დამ სა­მუ­და­მოდ მო­მი­ძუ­ლა. ბო­ლოს რომ ვნა­ხე, 18 წლის ვი­ყა­ვი.

– ახ­ლა რო­გორ ცხოვ­რობთ?
– იცით, ახ­ლა თით­ქოს ყვე­ლა­ფე­რი მაქვს იმის­თ­ვის, რომ ბედ­ნი­ე­რად ვიგ­რ­ძ­ნო თა­ვი: მაქვს ჩე­მი ბიზ­ნე­სი. მყავს არაჩ­ვე­უ­ლებ­რი­ვი მე­უღ­ლე, რო­მე­ლიც ცივ ნი­ავს არ მა­კა­რებს და მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ ცო­ლი ბიზ­ნეს­მე­ნი ჰყავს, თვი­თონ მა­ინც მუ­შა­ობს. მყავს ორი შვი­ლი, მაგ­რამ… ადა­მი­ა­ნე­ბის მი­მართ უნ­დობ­ლო­ბას ვგრძნობ. მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ თი­თო­ე­უ­ლი გარ­შე­მო მყო­ფი ათას­ჯერ მა­ინც მყავს გა­მოც­დი­ლი სხვა­დას­ხ­ვა საქ­მე­ში, მათ ბო­ლომ­დე მა­ინც ვერ ვენ­დო­ბი. მე­ცო­დე­ბა ჩე­მი ქმა­რი ჩემს ხელ­ში. თუმ­ცა, მან იცის, რომ ბევ­რი ცუ­დი რამ გა­და­ვი­ტა­ნე თა­ვის დრო­ზე და ცდი­ლობს, გა­მი­გოს. მად­ლო­ბე­ლი ვარ მი­სი იმ ყვე­ლაფ­რის­თ­ვის, რაც ჩემ გა­მო გა­ა­კე­თა და რომ მი­უ­ხე­და­ვად ყვე­ლაფ­რი­სა, ცო­ლად მო­მიყ­ვა­ნა. ჩვენ შო­რის დი­დი სიყ­ვა­რუ­ლია და ვდარ­დობ, მი­უ­ხე­და­ვად ყვე­ლაფ­რი­სა, მა­ინც რომ ვეჭ­ვი­ა­ნობ მას­ზე. ფსი­ქო­ლოგ­თა­ნაც დავ­დი­ო­დი, მაგ­რამ ვე­რა­ფერ­მა მიშ­ვე­ლა. თავს იმით ვიმ­შ­ვი­დებ, რომ ზედ­მე­ტი სიფ­რ­თხი­ლე ყო­ველ­თ­ვის ცუ­დი არ არის. ზუს­ტად ვი­ცი, ჩემს შვი­ლებს ვე­რას­დ­როს ვე­რა­ვინ ატ­კენს გულს, რად­გან მათ თვალს არას­დ­როს ვა­შო­რებ. თუმ­ცა, ამას ისე ვა­კე­თებ, რომ ბავ­შ­ვო­ბა არ და­ვუ­მა­ხინ­ჯო და გუ­ლი არ შე­ვუ­ღო­ნო. ისი­ნიც ცდი­ლო­ბენ, გა­მი­გონ. და­მა­ხინ­ჯე­ბუ­ლი ბავ­შ­ვო­ბა თით­ქოს, დი­დი ხნის წინ უნ­და და­მე­ვიწყე­ბი­ნა, მაგ­რამ ად­ვი­ლი არ ყო­ფი­ლა წარ­სუ­ლის ამოშ­ლა.
და­ბო­ლოს, მინ­და ყვე­ლას გთხო­ვოთ: ენ­დეთ ადა­მი­ა­ნებს, მაგ­რამ ბო­ლომ­დე სა­კუ­თარ დე­დ­მა­მიშ­ვილ­საც ნუ მი­ენ­დო­ბით. ადა­მი­ა­ნი სუ­ლე­ლი არ უნ­და იყო. მო­ზარ­დ­მა უნ­და იცო­დეს, მის ამა თუ იმ ნა­ბიჯს რა მოჰ­ყ­ვე­ბა.

http://gza.ambebi.ge