რამდენიმე თვის წინ, გია მაისაშვილს მძიმე დიაგნოზი დაუსვეს. მაგრამბატონმა გიამ შემართული ენერგიისა და დაუღალავი ბრძოლის წყალობით,სიმსივნე დაამარცხა და აქტიურ საზოგადოებრივ მოღვაწეობას შემოდგომისბოლოს დაუბრუნდება.
როგორ გაუმკლავდა უმძიმეს დაავადებას და რა სამომავლო გეგმები აქვს, ამისშესახებ “ექსკლუზივ ნიუსს” თვითონ ბატონი გია ესაუბრება.
– ბატონო გია, სოციალურ ქსელში დაწერეთ, რომ სიმსივნისგან სრულადგანიკურნეთ. გვიამბეთ თქვენი ამჟამინდელი ჯანმრთელობის მდგომარეობისშესახებ…
– ჩემი ფიზიკური კონდიცია მაიმედებდა, რომ სწორმა მკურნალობამ შედეგი გამოიღო და ეს კომპიუტერულმა ტომოგრაფიამ შესანიშნავად ასახა. ამ დროისთვის თავის ტვინი აბსოლუტურად სუფთაა და სიმსივნისგან თავისუფალია. 10 სექტემბერს ვიწყებ ქიმიოთერაპიის მორიგ კურსს, რომელიც მეტად მძიმეა – ენერგიის და სიცოცხლის გამომცლელი, მაგრამ აუცილებელია. სამი ასეთი კურსი დამრჩა… ეს პროცესი 15 ნოემბერს დამთავრდება. იმედია, რომ 10 დეკემბერს დანიშნული ტომოგრაფიაც დაგვიდასტურებს სიმსივნის არარსებობას. აი, მაშინ კი შემეძლება სრულად დავუბრუნდე ჩემს ჩვეულ დღის წესრიგს, ვარჯიშს, მუშაობას და აქტიურ ცხოვრებას.
– როდის დაგიდგინეს ეს მძიმე დიაგნოზი. გქონდათ თუ არაგამოჯანმრთელების იმედი?
– დიაგნოზი დაისვა 14 მარტს, მას შემდეგ, რაც თავის არანორმალური ტკივილები დამეწყო და ენერგია წამერთვა. ოპერაცია სტამბულში, 19 მარტს გაკეთდა. ჩემი ოჯახის წევრები და ახლობლები მალულად ტიროდნენ, მე და ჩემს შვილებს კი იმედი ერთი წამითაც არ დაგვიკარგავს. ვიცოდი, რომ უფლება არ მქონდა ჩემი შვილების მიტოვების, ამან შიში დამაძლევინა. სრულიად კონცენტრირებული ვიყავი ამ საშინელი ავადმყოფობის დასამარცხებლად. ერთხანს გვეგონა, რომ სულ რამდენიმე კვირაღა მქონდა დარჩენილი, ასეთი სიმსივნისგან ადამიანები დიდხანს ვერ ცოცხლობენ, მაგრამ მე მჯეროდა, რომ თუკი პატარა შანსი მაინც იყო, გადავრჩებოდი.
– ავადმყოფობისას ადამიანი თითქოს მარტოსულია. მას სხვანაირი თანადგომასჭირდება. ამ მძიმე პერიოდში ვინ გედგათ გვერდით?
– ასეთი განსაცდელის გადატანა მარტო შეუძლებელია. როდესაც ადამიანს ასეთი ავადმყოფობა ემართება, იგივე ემართება მთელ ოჯახს. ჩემს გვერდით, პირველ რიგში, მეუღლე, ჩემი და, დისშვილი, მთელი ოჯახი, ჩემი უახლოესი მეგობრები იდგნენ, რომლებიც სტამბულში ჩემს სარეცელს არ მოსცილებიან. რომ არა ეს ადამიანები, დღეს მე და თქვენ ვერ ვისაუბრებდით. ჩემი შვილები შორს იყვნენ, მაგრამ ყველაზე მძიმე მომენტში, მათთან წარმოდგენაში შემდგარი საუბრები მაძლევდა ძალას. ვიცოდი, რომ სხვა გზა არ მქონდა, კიბოს არ უნდა გაემარჯვა და მორჩა… და თუკი მაინც დავმარცხდებოდი, ეს იქნებოდა მშვიდი წასვლა…
ასე ჩავხედე სიკვდილს თვალებში ოპერაციის დროს, ნახევრად ჰალუცინაციურ მდგომარეობაში და ვიგრძენი, რომ ის არც თუ ისეთი საშიში ყოფილა…
– როდის დაუბრუნდებით აქტიურ საზოგადოებრივ საქმიანობას? თქვენისამომავლო გეგმების შესახებ გვიამბეთ…
– შემოდგომის მეორე ნახევრიდან, ალბათ ნოემბრიდან. რას ვაპირებ და ამდენი ადამიანების სიყვარულის უკან დაბრუნებას, წერას, ლიდერთა სკოლის გაფართოებას, კიდევ უფრო მეტი შვილების ყოლას, ჩემი მეუღლისადმი უკეთეს მეუღლეობას, იმ სიბრძნის პრაქტიკულ გამოყენებას, რომელიც მხოლოდ ასეთი განსაცდელის გამოვლის შემდეგ მოდის…
– როგორ შეაფასებთ ქვეყანაში მიმდინარე პოლიტიკურ პროცესებს?
– როგორც დიდ, სამწუხარო იმედგაცრუებას. ვერ წარმოვიდგენდი, თუ სამი წლისთავზე ასეთი დემორალიზებული მთავრობა, ამდენი არაკომპეტენტურობა, უსუსურობა და საზოგადოების უნდობლობა დამკვიდრდებოდა. ჩვენს ქვეყანას აღარ აქვს ფუფუნება, ჰყავდეს ისეთი მთავრობა, რომელიც პრობლემას წყვეტს მხოლოდ უფრო დიდი პრობლემის შექმნის ხარჯზე.